Let op: deze recensie bevat spoilers uit het eerste deel!

Het nieuwe fantasyavontuur van Anthony Ryan heet De Zeven Zwaarden, dat begon met Een Pelgrimstocht van Zwaarden. Hierin lazen we over Pelgrim, die samen met zes anderen en bewapend met een bezeten demonenzwaard, door de Vervloeking op zoek ging naar de Krankzinnige God. Dit eindigde met zowel de vernietiging van het land als van de zogenaamde God. Maar het leidde ook tot nieuwe inzichten; voor de hoofdpersonages betekende het een nieuwe lotsbestemming door een buitengewone boodschap van de Krankzinnige God. Voor de lezers werd duidelijk dat Pelgrim eigenlijk Guyime heette, en een gevallen koning zonder land blijkt te zijn. En ook bleek dat dit eerste deel een hoopgevende start is van een reeks, dat nu met De Krakentand een tweede deel kent.

Nu Guyime en beestenbezweerster Zoeker op het spoor zijn gekomen van de Zeven Zwaarden, nadat ze de Vervloeking en de Krankzinnige God hebben overleefd, rest hun een gezamenlijke bestemming: Guyime moet de overige bezeten zwaarden vinden, terwijl Zoeker haar ontvoerde dochter terug wilt. Voor beide doelen hebben ze elkaar nodig, dus reizen ze samen naar Carthugo, een onherbergzame handelsstad die zich op rotsachtige eilandjes boven de oceaan begeeft. Volgens legendes bevindt zich onder deze stad het mythische zwaard De Krakentand. Daar geraken is echter zo eenvoudig nog niet, want het zwaard wordt bewaakt door een kloppend Krakenhart, eeuwenoude magie en een dodelijk grottenstelsel. Opnieuw moeten Guyime en Zoeker zich dus een weg banen langs verderfelijke gevaren en ultieme beproevingen.

In dit tweede boek voegt Ryan een ander aspect van de Fantasy toe: magie. Carthugo is een stad vol tovenarij. Grote handelsfamilies strijden om de macht, en om de heerschappij te claimen maken ze gebruik van machtige tovenaars en tovenaressen. Guyime en Zoeker worden door één van deze families gered en staan dus bij hen in het krijt. Het blijkt dat de familie eenzelfde bestemming heeft om hun levensdoel te bereiken, en dus trekken de dochter van het gezin, de tovenares Calandra, en hun geleerde slaaf Lexius, op met Guyime en Zoeker, op zoek naar het hart en de tand van De Kraken.

Net zoals in het eerste deel geeft Ryan enorm veel kleur aan zijn personages. Inmiddels weten we iets meer van het verleden van zowel Guyime als Zoeker, maar is er nog genoeg ruimte voor verassende onthullingen. Deze geheimzinnige, open karakters zorgen voor een stukje mysterie. Beproevingen aan het einde van hun tocht geven de lezer een glimp uit de jongere jaren van Guyime, en dat het geen vrolijk beeld is, moge duidelijk zijn, want niet voor niets luid zijn bijnaam ‘de Verwoester’. Door deze noodzakelijke terugblikken leer je echter de drijfveren achter zijn daden kennen, en dat maken van hem een onversaagd en heldhaftig personage.

Van Zoeker krijgen we iets minder hoogte. Hoewel dat past bij haar stoïcijnse karakter, ligt ook haar einddoel hieraan ten grondslag. Gaandeweg hun reis versterkt de band tussen haar en Guyime, en ontstaat er zelfs enig vertrouwen tussen de twee. Zoeker laat wat meer los en laat haar masker – letterlijk en figuurlijk – iets van haar afglijden. Het is een boeiend figuur waar we meer over te weten willen komen.

Lexius en Calandra zijn twee nieuwe personages, waarbij vooral Lexius’ mystiek aanspreekt. Hoe komt hij aan zoveel kennis? Wat schuilt er achter zijn volgzame karakter? En welke band hebben Calandra en hij daadwerkelijk?

In het eerste deel vulde Anthony Ryan elk hoofdstuk met een actierijke passage van de pelgrimstocht. In De Krakentand deelt hij opnieuw de hoofdstukken op met de diverse uitdagingen die het ondergrondse spoor biedt. Het is heel knap van de auteur dat elke situatie uniek is en er nooit sprake is van herhaalde zetten. Iedere gebeurtenis zal de lezer verbazen en intrigeren. Ryans  beschrijvingen van de verschillende ruimtes, locaties, vijanden, bouwwerken en verborgen monumenten zijn zo gedetailleerd dat het zich als een film afspeelt op je netvlies. Combineer dit met de in het oog springende personages en het resulteert in levendige scenes die je hartslag doen versnellen. Het hoofdstuk waarin twee mechanische bijlen als slingers de richel waar het gezelschap op staat stukje voor stukje afbreekt, terwijl ze ondertussen een in rots gegraveerd raadsel moeten oplossen, is grandioos. Zoveel spanning, zoveel details, zoveel adrenaline. Leg na deze passage het boek even weg om bij te komen, maar ook om stil te staan bij dit kleine, maar tegelijkertijd fascinerende verhaal.

Het gevoel na het dichtslaan van dit boek is hetzelfde na het lezen van een honderden-pagina’s-lang, episch avontuur. Het is een geweldige belevenis en bevat zoveel indrukken in zo weinig bladzijdes. Een bijna niet te beseffen prestatie van Anthony Ryan, die je in zijn greep houdt tot het veelbelovende einde. Aan allen die van avontuurlijke spanning, grenzeloze magie en heroïsche Fantasy houden: lees en herlees dit boek!