Er zijn van die auteurs waarvan je de boeken wel vaak voorbij ziet komen, maar die je zelf nog nooit hebt gelezen. Arne Dahl, pseudoniem voor Jan Arnald, is voor ThrillZone zo iemand. De Zweed schrijft al jaren goed ontvangen thrillers, maar wij lazen nog nooit een boek van hem. Hij is met name bekend geworden door zijn boeken rond de elite-eenheid A-team, dat ingewikkelde misdaden moet oplossen. Daarnaast schreef hij de Opcop reeks. En na het lezen van Haat uit de Opcop reeks, blijkt dat deze man echt een pareltje is in thrillerland.
Inspecteur Hjelm zwaait de scepter over het Opcop team, een Europese eenheid die grensoverschrijdend misdaad aanpakt. Opcop maakt onderdeel uit van Europol en probeert onder de radar te opereren; ze ondersteunen bijvoorbeeld nationale politiekorpsen in de strijd tegen de maffia. In Haat zien we hoe twee Opcop agenten hun strijd tegen de ‘Ndrangheta (de oorspronkelijke maffia uit het Italiaanse Calabrië) ogenschijnlijk hebben moeten bekopen met de dood. De dood van deze Tebaldi en Potorac is Hjelm niet in de koude kleren gaan zitten en hij probeert de zaak nog steeds op te lossen. Temeer wanneer een derde teamlid, Donatella Bruno, wordt opgeblazen lijken deze zaken met elkaar van doen te hebben. Dan verschijnt er een video waarin Tebaldi en Potorac, die dood zouden moeten zijn, gevangen wordt gehouden door de ‘Ndrangheta. Hjelm zet alles op alles om ze te vinden.
Tegelijkertijd zoekt een stagiair van een Zweeds biotechnisch bedrijf contact met Opcop. Volgens hem is er ingebroken in het systeem van het bedrijf en is daarbij gevoelige DNA-techniek ontvreemd. De inbraak lijkt vanuit China gedaan te zijn en heeft wellicht een link met een zaak die Opcop eerder op zijn bordje kreeg.
Haat is het vierde en laatste deel in de Opcop reeks. Dat het een deel uit een serie is, is goed te merken. Er wordt namelijk gewerkt met verschillende eerdere verhaallijnen en ontwikkelingen die in Haat hun ontknoping krijgen. Voor de lezer die net instapt, zoals wij, is het de eerste honderd pagina’s zoeken naar verbanden, geschiedenis en ‘hoe zit dit ook alweer’. Deze aanloop is even nodig, maar niet vervelend. Dahl schrijft alles namelijk minutieus uit, waardoor de lezer zich al snel verbonden voelt met de voorgaande gebeurtenissen. Hierdoor is Haat ook goed op zichzelf staand te lezen, maar; Haat is zo goed, dat je als lezer vanzelf de eerste delen tot je wilt nemen.
Ten eerste is er het talent van Dahl als schrijver. Hij neemt de tijd om alle scenes zodanig te beschrijven, dat de lezer deze voor zich zal zien als een film. De kleinste details doen ertoe, waardoor je ook elk woord zal willen lezen. De verschillende verhaallijnen worden door Arne Dahl tot een geweldige climax met elkaar verweven; de zoektocht naar Tebaldi en Potorac, het speuren naar de dieven van DNA-techniek en alles wat ertussen hangt; het heeft uiteindelijk met elkaar van doen. Alle vertellingen bij elkaar krijgen haast de vorm van een epos.
De personages worden enorm uitgediept. Je leert de twijfel van Hjelm kennen als leider van het onderzoeksteam; de geschiedenis van agent Tebaldi wordt compleet blootgelegd; en door de gedragingen van de andere agenten leer je ook sympathie voor hen opbrengen. De lezer zal zich hierdoor verenigen met de karakters én automatisch met het verhaal en dat is een groot compliment aan de auteur.
Tot slot is ook het onderwerp aansprekend; DNA-techniek heeft de toekomst en niet alleen positief. Je kunt er blijkbaar superleiders en -soldaten mee bouwen en dat lijkt ons niet gewenst. Daarnaast is een primair onderwerp in Haat de macht van de Italiaanse maffia. De greep van hen reikt tot IJsland en is hardnekkig. Ze gaan over lijken om meer geld en macht binnen te harken en dat is geen fijn toekomstbeeld. Dahl toont hiermee aan ook maatschappijkritisch te zijn.
De Opcop reeks heeft met Haat de spreekwoordelijke klapper op de vuurpijl gekregen. Het is een thriller van formaat, letterlijk en figuurlijk. Wellicht is ‘thrillerepos’ het beste woord voor dit superieure boek. En nu snel aan de voorgaande delen beginnen…
Inspecteur Hjelm zwaait de scepter over het Opcop team, een Europese eenheid die grensoverschrijdend misdaad aanpakt. Opcop maakt onderdeel uit van Europol en probeert onder de radar te opereren; ze ondersteunen bijvoorbeeld nationale politiekorpsen in de strijd tegen de maffia. In Haat zien we hoe twee Opcop agenten hun strijd tegen de ‘Ndrangheta (de oorspronkelijke maffia uit het Italiaanse Calabrië) ogenschijnlijk hebben moeten bekopen met de dood. De dood van deze Tebaldi en Potorac is Hjelm niet in de koude kleren gaan zitten en hij probeert de zaak nog steeds op te lossen. Temeer wanneer een derde teamlid, Donatella Bruno, wordt opgeblazen lijken deze zaken met elkaar van doen te hebben. Dan verschijnt er een video waarin Tebaldi en Potorac, die dood zouden moeten zijn, gevangen wordt gehouden door de ‘Ndrangheta. Hjelm zet alles op alles om ze te vinden.
Tegelijkertijd zoekt een stagiair van een Zweeds biotechnisch bedrijf contact met Opcop. Volgens hem is er ingebroken in het systeem van het bedrijf en is daarbij gevoelige DNA-techniek ontvreemd. De inbraak lijkt vanuit China gedaan te zijn en heeft wellicht een link met een zaak die Opcop eerder op zijn bordje kreeg.
Haat is het vierde en laatste deel in de Opcop reeks. Dat het een deel uit een serie is, is goed te merken. Er wordt namelijk gewerkt met verschillende eerdere verhaallijnen en ontwikkelingen die in Haat hun ontknoping krijgen. Voor de lezer die net instapt, zoals wij, is het de eerste honderd pagina’s zoeken naar verbanden, geschiedenis en ‘hoe zit dit ook alweer’. Deze aanloop is even nodig, maar niet vervelend. Dahl schrijft alles namelijk minutieus uit, waardoor de lezer zich al snel verbonden voelt met de voorgaande gebeurtenissen. Hierdoor is Haat ook goed op zichzelf staand te lezen, maar; Haat is zo goed, dat je als lezer vanzelf de eerste delen tot je wilt nemen.
Ten eerste is er het talent van Dahl als schrijver. Hij neemt de tijd om alle scenes zodanig te beschrijven, dat de lezer deze voor zich zal zien als een film. De kleinste details doen ertoe, waardoor je ook elk woord zal willen lezen. De verschillende verhaallijnen worden door Arne Dahl tot een geweldige climax met elkaar verweven; de zoektocht naar Tebaldi en Potorac, het speuren naar de dieven van DNA-techniek en alles wat ertussen hangt; het heeft uiteindelijk met elkaar van doen. Alle vertellingen bij elkaar krijgen haast de vorm van een epos.
De personages worden enorm uitgediept. Je leert de twijfel van Hjelm kennen als leider van het onderzoeksteam; de geschiedenis van agent Tebaldi wordt compleet blootgelegd; en door de gedragingen van de andere agenten leer je ook sympathie voor hen opbrengen. De lezer zal zich hierdoor verenigen met de karakters én automatisch met het verhaal en dat is een groot compliment aan de auteur.
Tot slot is ook het onderwerp aansprekend; DNA-techniek heeft de toekomst en niet alleen positief. Je kunt er blijkbaar superleiders en -soldaten mee bouwen en dat lijkt ons niet gewenst. Daarnaast is een primair onderwerp in Haat de macht van de Italiaanse maffia. De greep van hen reikt tot IJsland en is hardnekkig. Ze gaan over lijken om meer geld en macht binnen te harken en dat is geen fijn toekomstbeeld. Dahl toont hiermee aan ook maatschappijkritisch te zijn.
De Opcop reeks heeft met Haat de spreekwoordelijke klapper op de vuurpijl gekregen. Het is een thriller van formaat, letterlijk en figuurlijk. Wellicht is ‘thrillerepos’ het beste woord voor dit superieure boek. En nu snel aan de voorgaande delen beginnen…