De Belgische Bettie Elias is administratief en financieel directeur van een strategisch adviesbureau. Ook heeft ze al een indrukwekkende carrière als jeugdauteur achter de rug: ze debuteerde in 1983 en heeft verschillende prijzen gewonnen. Centraal in haar boeken staan levensechte situaties die aansluiten bij de leefwereld van kinderen. In 2019 verscheen haar eerste thriller voor volwassenen, Het tuinfeest en hiermee won ze meteen de Schaduwprijs (lees hier onze recensie).

Anton komt net uit een ontwenningskliniek waar hij behandeld is voor zijn alcoholverslaving en hij probeert het goed te maken met zijn vrouw Esther, als hij Benno en Charlie weer tegen het lijf loopt. Benno en Charlie zijn drugsgebruikers die hij in de kliniek heeft leren kennen. Ze zijn hun dealer veel geld verschuldigd en besluiten daarom het zoontje van Antons stiefzus Sofia te ontvoeren. Maar zullen de politie, zijn zus en zijn vrouw wel geloven dat Anton niks met de ontvoering te maken heeft…?

Het verhaal in Bloedbanden wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Anton, Bennie en Charlie en Sofia. We leren de karakters redelijk goed kennen: zo krijgen we te maken met de constante strijd van Anton om van de drank af te blijven en is de paniek en angst van Sofia over de vermissing van haar zoon voelbaar bij de lezer. Buiten Sofia, die wel erg goedgelovig is, is geen enkel karakter echt sympathiek te noemen. Het is typisch dat “crimineel” Charlie het karakter is dat het meeste geweten toont.

Elias heeft een prettige schrijfstijl: het taalgebruik is helder, de dialogen vloeiend en er door de korte hoofdstukken leest het boek snel weg. Aangezien Elias Vlaams is gebruikt ze af en toe Vlaamse woorden of uitdrukkingen, maar uit de context is altijd duidelijk wat met deze woorden bedoeld word. Bovendien zijn deze verschillen tussen het Nederlands e het Vlaams gewoon grappig om te lezen.

Bloedbanden wordt nergens echt spannend: pas tegen het einde van het boek komt er wat meer vaart en actie in het verhaal. Elias komt tegen het einde nog met een twist maar helaas komt deze twist voor de fervent thrillerlezer niet als een verrassing. Ondanks dit gebrek aan spanning blijf je wel verder lezen in het boek, omdat je toch wilt weten hoe het uiteindelijk afloopt: Anton werkt zich per slot van rekening steeds meer in de nesten, komt hij hier nog uit. Deze vraag zal de lezer het meeste bezig houden. Tot slot blijven er wel een aantal losse eindjes over die de schrijfster iets beter had kunnen uitwerken.

Bloedbanden is geen topper maar wel een vermakelijke en onderhoudende thriller die de lezer zeker een aantal “plezante” uurtjes zal opleveren.