Met Ticket zonder retour heeft Bettie Elias haar vierde misdaadroman afgeleverd. Na een succesvolle carrière als schrijfster van jeugdboeken, heeft ze een aantal jaren geleden de switch naar het schrijven van thrillers gemaakt.

En zeker niet zonder succes. Haar eerste misdaadroman, Het Tuinfeest, was direct raak. Zij won de Schaduwprijs voor het beste Nederlandse thrillerdebuut. Elias kreeg de smaak te pakken en schreef hierna nog twee verhalen.

Over dat volgende boek, Bloedbanden, was men minder enthousiast. Een verhaal dat eigenlijk nooit echt spannend werd. Echter met De ongewenste gast leek het alsof Bettie Elias de kneepjes van het vak onder de knie begon te krijgen want dat was een steengoede derde thriller.

Met Ticket zonder retour lijkt het alsof die ingezette groei is gestagneerd. Dit boek is eigenlijk in grote lijnen vergelijkbaar met haar vorige titels. Verhaallijnen verteld uit verschillende hoofdpersonages, verpakt in korte hoofdstukken, maar ook in dit boek wordt het eigenlijk nergens echt spannend.

Niet lang nadat haar zoontje Daan is geboren ontdekt Ella dat haar man Rob er een Thaise minnares op na houdt. Als er in de krant een bericht staat dat in een naburig dorp een jonge Thaise vrouw is vermoord, beweert Rob dat hij deze vrouw nooit heeft ontmoet. 

In de hoop dat het klopt wat Rob zegt, gaat Ella zelf op onderzoek uit. Als blijkt dat de waarheid heel anders in elkaar steekt als dat haar man haar probeert wijs te maken, begint het huwelijk van de jonge ouders in zwaar weer te komen.

In Ticket zonder retour worden niet al te veel personages opgevoerd. Hierdoor wordt het verhaal redelijk in de perken gehouden. Echter wat verkeerd uitpakt is dat Elias het oplopende wantrouwen tussen beide hoofdpersonages teveel uitpluist. Hierdoor ontstaat al snel een herhaling van stappen, die niet bijdraagt aan het opbouwen van spanning in het verhaal.

Daarnaast is al vrij snel bekend wie eigenlijk de dader van de moord is. Elias probeert echter met wat plottwisten deze verdenking op een ander te sturen. Dat lukt echter niet. Hierdoor wordt het boek nooit echt een geslaagde thriller.

Waar in haar vorige verhalen Elias niet partij koos voor haar personages, doet zij dit in Ticket zonder retour duidelijk wel. In haar vorige boeken was het lastiger om sympathie en antipathie in de personages te onderscheiden. In Ticket zonder retour ligt dit echter anders. Vanaf het begin is de gunfactor zeker bij de vrouw en zelfs als Ella na een avond met een collega van Rob het bed induikt, wordt dit haar niet echt zwaar aangerekend. Hierdoor geeft Elias echter haar grootste troef in dit boek uit handen. Ze krijgt het niet voor elkaar om haar personages geloofwaardig over te laten komen. Met name Marit, de moeder van Rob, is in de driehoek echtpaar-en-schoonmoeder een zwak personage.

Op de achterflap van het boek wordt dit verhaal aangeprezen als ‘een beklemmende psychologische misdaadroman’. Als ooit iets een verkooptruc is geweest, dan deze quote wel. Ticket zonder retour is nergens beklemmend en kabbelt een beetje door en aan het einde moet je constateren dat Bettie Elias niet de verwachte vooruitgang heeft gemaakt. Net aan voldoende.