Bobby Lammers diende ooit als militair en werd uitgezonden naar Bosnië en Irak.  Op zijn negenentwintigste stapte hij over naar de politie. Eerst als agent in de noodhulp en tegenwoordig als rechercheur. Zijn thrillerdebuut is Kogelbrief.

Maak kennis met Robert Lavarre. Hij werkt bij de politie, maar draagt nog steeds zijn eigen oorlogsverleden mee. En die begint hem in te halen wanneer hij op een dag wordt geconfronteerd met de dood van zijn vroegere legermaatje Ferdinand en diens vrouw.

De politie richt al snel de pijlen op Robert. Hij besluit zelf ook in de zaak te duiken en komt erachter dat iemand niet wil dat zijn geheime oorlogsverleden wordt opgerakeld…

Op de website van Lammers geeft hij aan geïnspireerd te zijn door auteurs als Chris Ryan, een van de grootmeesters van het actiethrillergenre. Wie Kogelbrief leest en het werk van schrijvers als Ryan of Andy McNab kent, ziet de overeenkomsten al snel.

In Kogelbrief wordt per hoofdstuk geschakeld in perspectief. De lezer wordt meegenomen in de gebeurtenissen van Lavarres eenheid in Irak in 2004, de Lavarre in 2014 en diens partner Gwen. Zij werkt in een ziekenhuis. Dit geeft een mooie schwung aan Kogelbrief, en het houdt de lezer gebonden aan het boek. 

Daarbij hanteert Lammers een vlotte pen. Net als zijn voorbeelden vliegt de lezer door de bladzijden. Geen hoogdravend literair taalgebruik, maar gewoon sober en niet meer dan nodig, iets dat past bij een actiethriller als Kogelbrief. Wat de auteur daarbij uitstekend doet, is gaandeweg de losse verhaallijnen in elkaar verweven. Daarbij tast de lezer lange tijd in het duister wat er in 2004 in Irak nou precies is gebeurd en welke betekenis dit in 2014 nog heeft.

Dat Lammers zelf heeft gediend, is in de actiescenes goed te merken. Vooral de acties in Irak zijn uitstekend uitgewerkt en het is alsof de lezer over de schouder van Lavarre huizen binnenvalt. Hiervoor pakt een lezer een boek als deze op; de actie spat van de pagina’s en het voelt als een achtbaan.

De personages zijn op zich prima uitgewerkt. De lezer leert vooral Lavarre goed kennen. Zijn politiebazen zijn daarentegen best wel stereotype; betweterige eindbazen die voor eigen gewin gaan, het is allemaal redelijk bekend. 

Het is verfrissend dat een auteur als Bobby Lammers opstaat in dit in Nederland onderbelichte genre. Actiethrillers kennen we vooral van overzees, maar met dit eigen Nederlandse tintje is een boek als deze toch net wat specialer dan bijvoorbeeld de Nick Stone-thrillers. Want dat beetje extra wordt ook nog door iets anders bereikt; er worden maatschappelijke thema’s als PTSS in Kogelbrief verwerkt. Een heerlijke actiethriller van eigen bodem dus, én met een boodschap. Een knap debuut van Lammers.