Van Bram Dehouck verschijnt er niet jaarlijks een nieuw boek. De Vlaamse auteur kiest voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Een goede keuze, want met zijn thrillers won hij diverse prestigieuze prijzen. In 2010 kreeg hij voor zijn debuutroman De minzame moordenaar zowel de Schaduwprijs voor beste Nederlandstalige debuut als de Gouden Strop voor beste Nederlandstalige thriller. Hij zette zichzelf daarmee direct op de kaart. De verwachtingen bij een volgend boek waren dus hoog en die maakte hij meer dan waar. Twee jaar later won hij voor Een zomer zonder slaap, zijn tweede thriller, wederom de Gouden Strop. Een unieke prestatie! In 2012 kwam de derde roman, Hellekind, die positief werd beoordeeld. En nu is daar Witte raaf, zijn vierde misdaadroman. Gooit Dehouck opnieuw hoge ogen?

Stel je voor; je hebt een goede baan op de marketingafdeling van een vooraanstaand bedrijf, doet al jaren je stinkende best en dat werk wordt gewaardeerd. Ze zijn tevreden met je en behoudens enkele vervelende maanden met privéproblemen heb je nooit iets te klagen gehad. Dan komt er een nieuwe collega werken, aangenomen op jouw afdeling. Hij – Nick Farkas – heeft een onberispelijke staat van dienst, is op de hoogte van de nieuwste trends en trekt al snel de aandacht naar zich toe met innoverende ideeën. Hij initieert verandering, heeft lak aan de huidige structuur en weerlegt tegenspraak. Kortom; hij zet de bedrijfsvoering al snel naar zijn hand. En het erge is: de directeur van het bedrijf gaat met hem mee en geeft hem een verantwoordelijke positie binnen de organisatie. Het overkomt Stefanie Baertsoen, bij wie zich al snel een grondige haat ontwikkelt.

Nick Farkas is niet alleen in zijn werkwijze een intimiderend persoon, want met zijn gladde voorkomen straalt hij arrogantie uit. Hij manipuleert, schoffeert en kleineert. Er ontstaat een intrigerend spanningsveld tussen de twee, een machtsrelatie waarin ze elkaar proberen kapot te maken. Stefanie lijdt eronder, terwijl het Nick niks lijkt te doen. Net wanneer Stefanie voldoende bewijs denkt te hebben om Nick van zijn voetstuk te gooien, gebeurt er iets vreselijks wat de verhoudingen nog scherper maakt…

Witte raaf is een geslepen, inventieve thriller. Het laat zich vlot lezen, het roept diverse gevoelens op tijdens het lezen en de opbouw van het verhaal is magnifiek. Van Dehouck is bekend dat hij een meester is in het beschrijven van de sfeer, wat zich vaak uitte in onheilspellende dorpsgemeenschappen. In Witte raaf heeft hij deze klasse op een briljante manier toegepast op de personages.

De woede jegens Nick is niet alleen bij Stefanie aanwezig. Ook de lezer ervaart een groeiende aversie tegen de doortrapte gladjanus, die alles op een kalme, zelfverzekerde toon weerlegt. Alsof het allemaal aan Stefanie ligt. Je voelt en leeft met haar mee. Als lezer zou je haar willen helpen door Nick bij zijn kladden grijpen en hem toe te schreeuwen dat hij moet stoppen met zijn achterbakse gedrag. Het zorgt voor frustraties tijdens het lezen. En zie hier het talent van Dehouck. Hij creëert een sublieme, psychologische driehoek, tussen Stefanie, Nick en de lezer.

Het boek bestaat uit drie delen, elk verteld vanuit een ander perspectief. Vertellen welke perspectieven dat zijn, zou afbreuk doen aan het verhaal, maar er zitten een aantal behoorlijk verrassende wendingen in. Ook het decor draait mee; zo schuiven we van de werkvloer naar de rechercheruimte en de rechtbank. Bekende locaties in een thriller, maar in Witte raaf oh zo vernuftig. Toch kunnen we niet spreken van een klassieke whodunnit, want het is snel duidelijk wat er gebeurd is en wie daarachter zit. De spanning blijft echter tot het eind toe onder je huid plakken, wat puur komt door de scherpe karaktertekeningen en de motieven die ten grondslag liggen aan de gemene daden.

Met Witte raaf overtreft Dehouck zichzelf niet, maar bereikt hij zeker hetzelfde niveau als zijn vorige drie thrillers. Zijn virtuositeit spat van de bladzijdes. Het is een waar genot je onder te dompelen in de emotionele achtbaan van Witte raaf. Chapeau!