Stad van beenderen

• 06 juli 2022
• Klassieke Fantasy
• Saskia Boree

Stad van beenderen

• Serie

  Kronieken van de Onderwereld

• Auteur(s)

  Cassandra Clare

• Uitgeverij(en)

  Luitingh-Sijthoff

• Jaar van uitgave

  2022

• Thrillzone score

  3
• Deel deze recensie

Cassandra Clare is het pseudoniem van de Amerikaanse bestsellerauteur Judith Rumelt (1973). Ze debuteerde in 2007 met het boek Stad van Beenderen, dat uiteindelijk het eerste deel van de zeer succesvolle zesdelige Young Adult-serie The Mortal Instruments zou vormen. De serie is in Nederland bekend onder de titel Kronieken van de Onderwereld. De filmrechten van de reeks werden verkocht en de verfilming van het eerste deel was in augustus 2013 in de bioscopen te bewonderen. In 'The Mortal Instruments: City of Bones' vertolkt Harry Potter- en Twilightacteur Jamie Campbell Bower de hoofdrol. De schrijfster heeft naast De kronieken van de Onderwereld ook de series Magisterium, De Duistere Machten, Vloeken uit het verleden, De laatste uren, en De Helse Creaties op haar naam staan.

Stad van Beenderen speelt zich af in New York. Wanneer Clary’s moeder wordt ontvoerd door wel hele opmerkelijke wezens, komt Clary zonder pardon achter het familiegeheim. Haar moeder heeft nooit vertelt dat ze ooit een gewaardeerd lid van een groep demonenjagers was. Stukje bij beetje leert Clary steeds een beetje meer te ontrafelen van de Onderwereld waartoe deze wezens behoren, en ze kan dan ook niet voorkomen om een aantal van deze figuren op haar pad naar de waarheid tegen te komen. Al snel ontmoet ze heksenmeester Magnus Bane, en komt ze achter de waarheid van de gevreesde Valentijn. Wat hebben weerwolven en vampiers met de kwestie te maken? Er ontstaat een race tegen de klok nu ze ook nog een belangrijk artefact van de Shadowhunters moet vinden, die de Onderwereld ongetwijfeld op zijn kop zal zetten. Echter, haar moeder heeft het betreffende voorwerp op slinkse wijze verstopt. De wereld van de demonenjagers blijkt meer te zijn verscheurd dan ze deed vermoeden, waardoor het nog maar de vraag is of Clary en haar vrienden het zal lukken om haar moeder te redden.

Vrijwel meteen ademt de verhaallijn van De Kronieken van de Onderwereld een sterke eind jaren negentig sfeer uit. Lezers kunnen er zelfs een millennium-déjà vu door krijgen, doordat het net op dat randje van veranderingen balanceert. Karakters worden vrijwel meteen ondergedompeld in uiterlijke kenmerken, waardoor de opbouw van de personages niet heel gemoedelijk plaatsvindt. Voor het gevoel wordt alles dus op één hoop gegooid, waardoor het lijkt alsof er weinig ruimte is voor emotionele ontwikkeling van de personen waar het om draait.

Hoewel het verhaal enige nostalgie oplevert, wordt er in de verhaallijn nogal van de hak op de tak gegaan: Zo gaat de lezer van een heksenmeester naar een groep vampiers, en vanaf daar besloot de auteur er een roedel wolven in te gooien. Dit voelt alsof ze niet echt kon kiezen waarover ze wilde schrijven. Wel mooi is het dat jonge lezers zo wel een rijk scala aan griezelige wezens leert kennen, en dat is dan weer leuk voor de horror en fantasy kennis, die daarmee kan worden opgedaan.

Uiteraard gebeuren er al veel dingen om het verhaal body te geven, en de personages meteen van een doel te voorzien: het vinden van een artefact welke niet in handen mag vallen van de verkeerde personen. Met deze insteek wordt gelijk in een richting gedreven, en dat is voor de liefhebbers van het genre een reden om geboeid door te willen lezen. Echter voelt het ook als een erg jonge Young Adult: We merken sterk dat dit genre met dit boek nog in de kinderschoenen staat. Voor de tijdgeest van uitkomen geen enkel probleem, voor nieuwe lezers kan het een beetje verouderd aanvoelen. En ook om in het achterhoofd te houden: Waar de serie/ verfilming juist meer aan de verbeelding van het publiek wordt overgelaten, wordt er in het boek juist extra verteld en benadrukt. De auteur is dan ook royaal met details waarin ze naar hartenlust vergelijkingen doet. Hierdoor laat ze weinig aan de fantasie van de lezer over, en zit er niet echt een goede balans tussen show en tell. De kloof tussen wat er daadwerkelijk verteld wordt en wat er wordt laten zien is dan ook fors.

Daarnaast probeert ze details te benadrukken waarmee ze nogal de plank misslaat: Eerst schrijft ze over een witte kan met beker, en enkele alinea’s verder is er ineens sprake van een stenen kan met bijpassende beker, bijvoorbeeld. Het gaat misschien om relatief kleine dingen, toch kan dat al een grote impact hebben, voor enige verwarring zorgen. Lezers kunnen hierdoor afgeleid raken, ondanks dat de schrijfster getracht heeft er spanning en enige fascinatie in aan te brengen. Wel zorgt ze ervoor dat alle losse eindjes worden weggewerkt en dat alle stukjes in elkaar passen. Een beetje jammer is het dat er aan het einde een vloedgolf aan informatie loskomt, waardoor er toch even de neiging ontstaat het boek weg te willen leggen. Het is ook geen verrassing dat het boek in een lichte cliffhanger eindigt.

Het is een verhaal dat misschien niet voor nieuwe lezers heel interessant is. Het werd daardoor ook niet per se een verhaal van deze tijd bevonden, ook al is het dan wel weer een prima verhaal voor zijn eigen tijdsgeest. Tevens is het een leuk tussendoortje voor eerdere lezers die behoefte hebben om enige nostalgie op te snuiven, en dat is exact wat het oproept. We hopen uiteraard dat de serie nog beter wordt, al heeft Stad van Beenderen een duidelijke toon gezet.