Cassandra Clare debuteerde in 2007 met het boek Stad van Beenderen, dat het eerste deel van de zeer succesvolle zesdelige Young Adult-serie The Mortal Instruments zou vormen. De serie valt tegenwoordig ook onder klassieke fantasy en is in Nederland bekend onder de titel Kronieken van de Onderwereld.

De filmrechten van de reeks werden verkocht en de verfilming van het eerste deel was in augustus 2013 in de bioscopen te bewonderen. In 'The Mortal Instruments: City of Bones' vertolkt Harry Potter- en Twilightacteur Jamie Campbell Bower de hoofdrol.

De schrijfster is het pseudoniem van de Amerikaanse bestsellerauteur Judith Rumelt (1973). Ze schreef naast De kronieken van de Onderwereld ook de series Magisterium, De Duistere Machten, Vloeken uit het verleden, De laatste uren, en De Helse Creaties.

Stad van vuur neemt het verhaal over op het punt dat Stad van Beenderen eindigde. Het speelt zich nog altijd af in New York. Sinds Clary Fray weerwolven, elfen, en vampiers kan zien, wil ze niets liever dan weer een normaal leven leiden. Ze zou ook meer tijd door willen brengen met Simon, haar beste vriend. Niks is echter normaal sinds ze tot de Schaduwjagers behoord. Sinds ze haar niet meer zo makkelijk laten gaan, wordt ze ook zorgvuldig in de gaten gehouden. Haar knappe, zelfs vervelende broer Jace eist nogal wat van haar aandacht op. Clary’s doel is nog steeds het vinden van haar moeder, maar om hierin te slagen zal ze de ontspoorde en kwaadaardige Schaduwjager Valentine te pakken moeten krijgen. Niet alleen vormt Valentijn een bedreiging voor de Shadowhunters, ook de mysterieuze inquisiteur heeft nog een appeltje met ze te schillen. Uit onverwachte hoek krijgen ze hulp van de elfen. Zal het ze lukken om de demonen van Valentijn te verslaan? Gaat Clary eindelijk haar moeder vinden, en haar ontluikende geheim ontrafelen?

Met Stad van vuur, het tweede boek in de Kronieken van de Onderwereld-serie, weet Cassandra Clare haar lezers door één simpele openingsscene opnieuw helemaal in de wereld van heksenmeesters, demonen, vampiers en weerwolven te krijgen.

Het lijkt erop dat de schrijfster gegroeid is in het schrijven. Dat kunnen lezers vooral zien aan show and tell. Het is misschien nog niet helemaal perfect, gezien de uitgebreide omschrijvingen, maar wat er wordt laten zien en wat verteld wordt, zijn beter in balans. De lezers krijgen nog wel, met name van nieuwe personages die in dit deel geïntroduceerd worden, een vloedgolf aan details. Dit had beter over de algehele verhaallijn verdeeld mogen worden. De hoofdpersonages, met name Clary en Jace, lijken zich gestaag verder te ontwikkelen. Daarnaast straalt de verhaallijn weer een uitgesproken jaren negentig sfeer uit, dat net op dat randje met de millenniumjaren zit: er wordt gesproken over sms’en in plaats van appen, de referenties naar Sonic the Hedgehog en Tell Sell zijn duidelijk de tijd allang gepasseerd, al zijn ze voor enkele liefhebbers pure nostalgie, en pizza wordt hier uiteraard nog met een draadloze huistelefoon besteld. Het schept een gemoedelijke en knusse sfeer.

De verhaallijn bevat ook een aantal goed omschreven, ronduit griezelige scenes, met name op het moment dat Jace gevangen wordt gezet in iets dat doet denken aan middeleeuwse kerkers, en dat zet ook de toon voor de rest van het verhaal.

Toch zijn er ongemerkt een aantal schoonheidsfoutjes ingeslopen. In een scene met Simon bijvoorbeeld, wordt verteld dat hij zijn bril niet meer op heeft, omdat hij deze heeft verloren. Kort na deze scene komt er nog een belangrijke gebeurtenis met Simon voorbij, waarin ditzelfde detail, zijn bril is wederom verdwenen, nog eens wordt omschreven. Tussen genoemde scenes zit nog een stukje waarin niet wordt omschreven dat hij zijn bril tussendoor heeft teruggevonden. Sommige details worden in feite vergeten, of de auteur heeft de sterke neiging in herhaling met dezelfde details te vallen.

Clare laat zich in een griezelig omschreven setting meeslepen, waarin demonen welig tieren, en ook al spreekt ze van verschillende soorten demonen, de lezer kan ze op een bepaald moment moeilijk van elkaar onderscheiden. Het lijkt erop, dat de schrijfster het aan de fantasie van haar lezers overlaat: Ze geeft eigenlijk alleen wat basiskenmerken van een demon, zoals dat ze klauwen hebben, gif kunnen verspreiden, dat ze vleugels hebben, en dat ze hooguit een menselijk schreeuw kunnen uiten wanneer ze worden gedood. Hierdoor krijgt de lezer het sterke gevoel dat de wezens zich niet echt lijken te ontwikkelen.

Ook in dit deel van de serie merken lezers weinig van het Young Adult aspect. Deze is ook hier volop in ontwikkeling. Als er al gesproken kan worden van YA. Opnieuw worden de gebeurtenissen zonder losse eindjes afgewikkeld, ook al houdt Clare het einde ook in dit deel van de serie open.