In het koninkrijk Malgasië hebben ze een traditie. Als een (kroon)prins tien jaar wordt, krijgt hij een soort lijfwacht. Királar, noemen ze die. Zwaardvanger. Die moet de plaats van de prins innemen om hem te beschermen tegen gevaar. Hij leert net zoals hem te lopen en te praten, zich net zoals hem te kleden. Ze laten hem op hem lijken via magische talismans en amuletten. Het is een dubbelganger met maar één doel in het leven: sterven voor de prins.
Met Zwaardvanger lanceert Cassandra Clare zichzelf in de volwassen fantasy. De kleurrijke Amerikaanse auteur verwierf wereldwijde roem met haar YA-serie Kronieken van de Onderwereld. Weet ze de gelouterde lezers net zo voor zich te winnen als haar jeugdige fans?
Kel is nog maar jong als hij door de kapitein van de Paleiswacht uit het weeshuis Orfelinat wordt gehaald om op het paleis in het deelgebied Castellaan opgeleid te worden tot zwaardvanger van kroonprins Conor Aurelian. Niet wetende wat hem te wachten staat, stort Kel zich op de trainingen en bouwt hij een broederlijke band op met Conor. De twee groeien samen op tot jongvolwassenen en delen het leven van de troonopvolger. Zonder slag of stoot gaat dat allerminst, want er is altijd dreiging rondom de koninklijke familie. Wanneer Kel het zwaard van een huurmoordenaar opvangt, verandert alles in het leven van beiden.
Lin Caster is een jonge dokter en lid van de Ashkar, een groep gelovigen die met hun genezingskrachten het laatste volk met magie is. Zij wonen binnen Castellaan in een ommuurd dorp genaamd De Sault. Hun magie mogen ze alleen overdag uitvoeren voor de genezing van allerlei kwalen. Zodoende komt Lin, na de moordpoging, in aanraking met Conor – en dus ook Kel. Samen ontdekken ze een samenzwering binnen de Paleismuren die bij onthulling tot grote gevaren kan leiden voor het land. De aloude vraag rijst: wie is er te vertrouwen en wie niet?
Zowel Kel als Lin zijn goed gekozen protagonisten en dragen het verhaal met verve. Kel is ietwat naïef, maar brutaal genoeg om risico’s te nemen, zonder daarbij zijn doel om Conor te beschermen uit het oog te verliezen. Hij zoekt telkens de grenzen op, en laat Conor – bewust en onbewust – de gevaren om hen heen inzien. Lin is daarentegen voorzichtig, maar ook eigenwijs. Ze handelt naar de wetten van haar geloof, maar zoekt net als Kel soms de grenzen op. Wanneer ze betrokken raakt bij de intriges van het hof, wil ze er enerzijds niets van weten, maar anderzijds prikkelt het juist haar nieuwsgierigheid. Uiteindelijk vloeien de verhaallijnen samen en wordt er een ander soort spanning gecreëerd tussen beide personages. Zowel Kel als Lin zijn karakters waar Cassandra Clare nog veel verhalen mee voort kan en waar nog genoeg verdieping inzit om uit te pluizen. De achtergrond van Kel als wees is bijvoorbeeld een interessante en bij Lin is de geloofsovertuiging rondom de wederkering van de Godin de route die nog uitgestippeld kan worden.
Alles klopt aan dit verhaal: van de prachtige uitvoering van het boek tot de gedetailleerde kaart van Castellaan voorin, en van de plotopbouw tot de uitwerking van de personages. Zonder het bewust door te hebben, begeef je je als lezer in de geschapen wereld van Castellaan en beleef je de belevenissen door de ogen van de hoofdpersonages.
De schrijfstijl van Cassandra Clare is hoe we haar kennen: sierlijk, zorgvuldig en de tijd nemend om alles neer te zetten. Je merkt dat Zwaardvanger meer voor volwassenen is, omdat Clare minder voor de daadwerkelijke actie kiest, en nu juist meer strategische zetten hanteert in de plotopbouw. Het maakt dat het verhaal intrigeert en je meer wilt weten. Knap en een bevestiging van het talent van deze auteur.
Zwaardvanger heeft zodoende voor elke lezer wat wils. Liefde, intrige, spanning, magie, kleurrijke personages, mysterie en verwondering. Dat Cassandra Clare kon schrijven wisten we al, maar met Zwaardvanger zet zij zichzelf ook op de kaart bij het volwassen fantasypubliek. Ze krijgt het voor elkaar om de lezer te doen smachten naar meer, want na het dichtslaan van de laatste pagina spat de wegdroombubbel bruut uiteen.
