Op de voorzijde van Schijn bedriegt van Celia Dale staan wervende teksten die het doen voorkomen alsof je dit boek niet mag missen. De inhoud van Schijn bedriegt kan deze aanbevelingen echter niet helemaal waarmaken. Het is een verhaal over hebzucht, macht, misplaatst vertrouwen en liefdesverdriet.

Dale heeft ervoor gekozen om het boek op te delen in drie delen. In het eerste deel volgen we Grace en Janice. Grace, een dominante , slimme vrouw met een vlotte babbel en Janice, een naïef meisje met een bijzonder lage dunk van zichzelf.

De dames gaan op zoek naar -over het algemeen oudere- vrouwen die ze met een vlotte babbel inpalmen, drogeren en beroven. Grace maakt de dienst uit en Janice wordt geacht haar te volgen. In hun vrije tijd gaan ze ieder hun weegs en zo komt Grace in contact met een stille teruggetrokken bankier. Én ontmoet Janice een mysterieuze man die niets loslaat over wat hij doet. Hij komt en gaat als het hem uitkomt.

In deel twee van Schijn bedriegt verlaat Grace Janice omdat ze aan een grote oplichtersklus begint waarbij Conroy -de bankier- een grote rol speelt. Ze weet zich in zijn leven te wurmen om zijn moeder, een oude actrice die nog teert op haar vergane roem, te verzorgen. Haar grote doel is om de controle te krijgen en Conroy voor zich in te palmen zodat zij haar slag kan slaan. Janice trekt steeds meer naar haar mysterieuze vriend Dave en hoopt op een relatie. Wat de beide dames niet weten is dat een van hun klussen fout gegaan is en een dodelijk slachtoffer opgeleverd heeft. Dit zorgt ervoor dat de politie ingeschakeld is en deze inmiddels op zoek is naar de daders.

Op het einde van deel twee komt er een enorme plotwending die deel drie inleidt. In deel drie gaat alles ineens heel snel en blijf je als lezer met een onbevredigd gevoel achter. Het grootste gemis: er mist een einde.

Celia Dale heeft dit boek reeds geschreven in 1988 en zo voelt het ook. Ze heeft een boek afgeleverd wat heel ongemakkelijk aanvoelt en dat kan een grote kracht zijn. Ze maakt de beloftes na bijvoorbeeld Een helpende hand (uit 1966) echter niet waar. 

Dat is vooral te wijten aan het feit dat ze heel veel tekst nodig heeft om dingen duidelijk te maken. dat zorgt ervoor dat het voor de lezer heel lastig blijkt om enthousiast door te lezen. Heel erg spannend wordt het daardoor namelijk nooit. 

Waar Schijn bedriegt wel in slaagt, is dat het laat zien dat zelfs de mensen waar je het niet van verwacht, dingen te verbergen hebben. En dat is nooit zonder consequenties…

Schijn bedriegt kan de verwachtingen die zijn gewekt niet inlossen en blijkt een teleurstellende leeservaring. De titel lijkt daarom het meest op zichzelf te slaan.