Het gebeurt niet vaak dat ‘ervaringsdeskundigen’ uiteindelijk een succesvolle thriller schrijven die zich in datzelfde vakgebied afspeelt. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar vaker gebeurt het dat de deskundigen erachter komen dat schrijven toch echt een vak is. Oplossing: het inschakelen van een ghost writer. Wie De Apollomoorden oppakt, zal dat in eerste instantie ook denken. Niets is minder waar: Chris Hadfield, de auteur, was zelf astronaut en de eerste Canadese ruimtevaarder. Wie anders dan hij zou een thriller kunnen schrijven over de eerste ruimtereizen?
We schrijven 1973. ‘Kaz’ Zemeckis is testpiloot voor de Amerikaanse luchtmacht wanneer het onheil toeslaat. Door een bird hit verliest hij een oog. Hij is piloot af, maar wordt toegewezen aan het ruimteprogramma Apollo van de NASA. Die staan op het punt Apollo 18 de ruimte in te schieten.
Het doel van Apollo 18; een kijkje nemen bij een Russische spionagesatelliet en uitzoeken wat de Sovjets op de maan hebben aangetroffen. Ze hebben namelijk veel interesse in een bepaalde gebied op de maan, en de Amerikanen zijn benieuwd waarom.
Wanneer Apollo 18 de lucht in gaat, bestaat de bemanning uit drie astronauten met ‘Kaz’ als verbindingsofficier op de grond in Houston. Al snel loopt de missie niet zoals gepland. Wat gebeurt er in de ruimte, en wie heeft er in hemelsnaam een dubbele agenda…?
Laten we maar direct met de deur in huis vallen; het is bij De Apollomoorden een meer dan groot voordeel dat Hadfield het allemaal zelf al eens heeft meegemaakt. De mate van gedetailleerdheid van de beschrijvingen van hoe een ruimtereis van begin tot eind in z’n werk gaat, is verbluffend. Geen moment denk je daarbij dat zaken overbodig zijn, en dat is een compliment. De valkuil om teveel technische details te vertellen ligt namelijk steeds op de loer.
Hadfield pakt de tijdsgeest direct goed vast. Je waant je als lezer echt in de jaren ’70, waarbij de ruimtewedloop tussen de V.S. en de Sovjet-Unie in volle gang is. De muziek, de kleding, de techniek; alles klopt. Daarbij is het verhaal best spannend; de vraag of de ruimtebemanning levend terugkomt, blijft steeds boven de markt hangen. Wel is het zo dat de vraag wie er een dubbele agenda heeft, al snel beantwoord wordt. Tenminste, als je als lezer een beetje oplet.
Het echte fundament van dit lijvige boek is echter de beleving die Hadfield tot leven roept. Als lezer word je bij de kladden gegrepen en als het ware naast de astronauten in een stoel in de Apollo 18-missie gezet. Je maakt echt mee hoe een ruimtereis voelt, welke dilemma’s de bemanning tegenkomt en hoe spannend het allemaal eigenlijk is. Díé beleving, daarmee onderscheidt De Apollomoorden zich echt. Zoiets is nog maar zelden vertoond. En daarbij maakt het niet echt uit of je nou geïnteresseerd bent in ruimtevaart of niet. De Apollomoorden biedt een geweldig uitzicht op een ruimtereis én is nog spannend ook. Ignition!
