‘ ”Ik ben hier als vertegenwoordigster van de Veleda.” Vijf uitgestreken smoelen. Waar doorgaans het neomen van de naam van de heilige vrouw toch altijd wel enig effect sorteerde, kwam er nu geen enkele respons. En licht gevoel van onrust begon zich van Elfleda meester te maken, zeker ook omdat zich achter haar rug een kleine menigte onrustige Cananefaten had gevormd. Het voelde niet veilig, maar ze moest verder.’Tijdens haar reis langs de stammen leer je Elfleda nog beter kennen, doordat ook haar gedachtes uitvoerig vermeld worden. Dit geldt ook voor de andere hoofdpersonen, zoals Plinius, de Romein bij wie ze langere tijd in Rome woonde in deel een. In dit tweede deel komen ze elkaar weer tegen en vanuit hun vriendschap delen ze veel over de ontwikkelingen in het rijk. Er is veel aandacht voor de gebruiken binnen de verschillende culturen, wat maakt dat het verhaal nog meer tot leven komt. De lezer waant zich door de uitgebreide vertellingen van Houtman in die tijd en dat is een groot compliment waard.
‘Plinius voelde het hart in zijn keel bonken. Hij kon het amper bevatten: Galba dood! Piso in de problemen. Dit was meer dan een politieke moordpartij, dit was een staatsgreep.’Chris Houtman beschrijft de veldslagen en intriges ook op zodanige wijze, dat je ze voor je ziet, wat het echt tot een spannend boek maakt. Je leeft hierdoor mee met de personen die je hebt leren kennen en tegelijk leg je als lezer de verbanden met de geschiedenis.
Schrijf jouw recensie!