Na De ongewenste doden, het eerste deel van zijn nieuwe historische misdaadserie, mobiliseert Chris Lloyd in Requiem nogmaals zijn speurneus Eddie Giral.

Terug in de tijd, naar het Parijs van 1940. De nazi’s bezetten de Lichtstad; tot groot ongenoegen van inspecteur Giral. Hij draagt nog steeds zijn opgelopen trauma’s uit de Eerste Wereldoorlog met zich mee. In een duistere nachtclub vindt men het lichaam van Julot le Bavard, gruwelijk vermoord en achtergelaten met dichtgenaaide lippen. Het slachtoffer is een crimineel die eigenlijk in de gevangenis zou moeten zitten. Hier klopt iets niet. 

Eddie stort zich ten volle op deze bizarre en mysterieuze zaak; terwijl zijn persoonlijke waakhond, de onvoorspelbare majoor Hochstetter, hem nauwgezet in de gaten houdt. Welke rol speelt de stadsbeul Capeluche? Wie is deze raadselachtige figuur? Wie en wat zit er achter de vrijlating van Franse misdadigers? 

‘Er waren tegenwoordig meer verklikkers op straat dan bomen in het Bois de Boulogne. Ik zou niet kunnen kiezen door wie ik het liefst in de gaten werd gehouden bij mijn activiteiten. Ze spraken me geen van allen aan.’

Requiem is een ingewikkeld verhaal, ingekleurd door een groot aantal personages. Ook de plot is behoorlijk complex. Dit betekent dat je als lezer constant bij de les moet zijn. De karakters krijgen de nodige uitdieping; ze komen keurig afgerond en geloofwaardig over als echte mensen. Giral, de ik-verteller, is veel meer dan zomaar een traditionele rechercheur. Hij is stoer en slim; doch kwetsbaar doordat zijn verleden hem achtervolgt. Zijn adjunct Boniface, een flirterig type, is een ideale vondst. Toch is hij veel slimmer dan hij lijkt. Eddie’s sidekick is lekker irriterend en vormt daarom een prima tegenwicht. Geen enkele figuur is vlak; elk afzonderlijk roepen ze emoties bij je op zoals medelijden, angst, woede, haat en wanhoop. 

Boeiend en intrigerend is Requiem in ieder geval, waarbij de auteur het element spanning goed beheerst. Deze loopt keurig op naarmate het verhaal vordert; met een piek richting de apotheose. Het verhaal, neergeschreven in een filmische stijl, verloopt echter in een traag ritme. De aandacht gaat vooral naar de intriges die zich aanhoudend voordoen. Het is een doordringend kat-en-muisspel met catastrofale gevolgen. 

Uiteraard schenkt de schrijver heel wat aandacht aan het tijdsbeeld van toen. Hij beschrijft helder hoe moeilijk het was te leven in de Franse hoofdstad onder Duits bewind. De duistere, gelaten sfeer die in Parijs hangt, maakt diepe indruk. Gelukkig zorgt Eddie’s zwarte humor voor wat luchtigheid; hij staat op scherp. De – bij uitstek genieperige - interactie tussen hem en majoor Hochstetter is werkelijk uiterst genietbaar. 

Requiem is een knap neergezet historisch moordmysterie, waarin Lloyd met een vlijmscherp oog vertelt over al het leed, de barbaarsheid en geestelijke kwellingen die een land als Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft doorstaan.