Chris Ryan is net als zijn concullega's Andy McNab en Brad Taylor een ex-militair die zich heeft toegelegd op het schrijven van knallende thrillers. En niet onsuccesvol: Ryan verkocht inmiddels miljoenen exemplaren van zijn boeken die vooral zijn gericht op actie. Dikke actie. Begin mei verscheen de nieuwste Chris Ryan, De krijgsheren. Wij lazen het boek.

Danny Black is net als zijn creator een SAS-militair. Dat betekent dat Black een elitesoldaat is, gepokt en gemazeld op talloze slagvelden over de wereld. We maken kennis met hem in Libië, waar hij net bezig is met een gevaarlijke missie. Danny draagt een geheim met zich mee, een geheim waarvan hij zelf het bestaan niet eens weet: zijn moeder is gedood door een lid van de IRA en zijn vader is bij die aanslag zijn geheugen kwijtgeraakt. Danny was destijds een pasgeboren baby en heeft hier niets van meegekregen. Terug van de Libische missie moet Black direct door naar Londen: de geheime dienst MI6 heeft het uitverkoren om te babysitten op een diplomaat met een missie in het door burgeroorlog verscheurde Syrië. Deze diplomaat met de naam Hugo Buckingham dient twee krijgsheren nader tot elkaar te brengen. Black moet hem met een SAS-team escorteren. Direct bij aankomst draait de missie in de soep: zijn drie kompanen worden óf gedood, óf gevangengenomen. Er zit niets anders op dan Buckingham in zijn eentje naar de krijgsheren te brengen. Onderweg moeten Black en Buckingham een aantal zeer lastige hindernissen nemen: het Syrische leger jaagt op hen, de rebellen schieten eerst en stellen dan vragen, en er is een team huurlingen actief die een dubbele agenda lijken te hebben. Een van die huurlingen is een oude bekende van Black: Taff Davies, die altijd een soort peetvader voor hem is geweest. Weet Danny de Syrische hel te overleven?

Ryan's boeken kennen een groot verschil met die van bijvoorbeeld Andy McNab: elk boek kent een andere hoofdpersoon. En zo kenden we Danny Black dus ook nog niet. De krijgsheren doet iets wat Chris Ryan ook al in "Osama" voor elkaar bokste: het vermengt een actueel conflict met een dik actieverhaal. Dat is zeer wel geslaagd: de Syrische oorlog komt echt tot leven in "De krijgsheren". Daarvoor heeft Ryan soms wel een (te) grote dosis gruwelijkheid voor nodig en daarvoor verexcuseert hij zich al in de inleiding: volgens Ryan is oorlog heftig, niet stoer, en vooral erg bloederig voor de betrokkenen. En zo wordt het ook voorgespiegeld: heftige moordpartijen, verkrachtingen, alles passeert de revue. Niet voor watjes, zullen we maar zeggen: de ledematen vliegen je om de oren en de rivieren bloed stromen door de bladzijden. Toch maakt dit De krijgsheren niet ordinair of ranzig. Het geeft bij tijd en wijlen zelfs een beetje meer kracht aan het verhaal. Want de Syrische burgeroorlog is rauw en er wordt niet op een burgerslachtoffer meer of minder gekeken.

Ryan's schrijfstijl behoeft verder geen uitleg. To the point, geen woord teveel. Het boek ademt authenticiteit: Ryan kent dit soort missies natuurlijk zelf als geen ander en hij weet zijn kennis uitstekend aan het papier toe te vertrouwen. Is er dan geen enkel kritiekpunt? Jawel. Zo zie je de climax al van heinde en verre aankomen. Het eind is verre van een verrassing. En soms heeft Chris Ryan een opmerkelijke kunstgreep nodig om het verhaal rond te breien. Een Europese ambassadeur die gevangenen uit handen van de gevreesde Mukhabarrat (geheime dienst) weet te krijgen? Twijfelachtig op z'n zachtst gezegd.

Maar het is Ryan vergeven: De krijgsheren is een heerlijke actiethriller die doet wat het moet doen: de lezer in sneltreinvaart achter Danny Black aan laten rennen en kogels laten ontwijken op zijn hachelijke avontuur in Syrië.