Chris Ryan is een ex-SAS militair die jarenlang bij deze elite-eenheid zat. Hij werd bekend als een van de leden van de patrouille Bravo Two Zero, die achter de Iraakse linies in de Eerste Golfoorlog werd gedropt. Ze werden ontdekt en achtervolgd. Ryan was de enige die wist te ontkomen door kilometers door de woestijn te vluchten. Na zijn loopbaan wierp hij zich op het schrijven van actiethrillers en maakte tv-series over survival. Zijn boeken werd omgevormd voor de televisie als de hitserie Strike Back. Zijn nieuwste actiethriller heet Geen genade, wederom met Danny Black in de hoofdrol.
Black en consorten worden door de Amerikanen gevraagd om in actie te komen in het zuiden van de V.S. Daar heersen de Mexicaanse drugskartels en die zaaien zowel in de V.S. als in Mexico dood en verderf. De nieuwste telg heet Los Zetas en dat zijn nietsontziende barbaren; onthoofdingen, verbrandingen, verkrachtingen. Dit zooitje draait zijn had nergens voor om. Het is aan Black en zijn team van vier, waaronder vriend Spud, om op jacht te gaan. Al snel blijkt dat er een verrader in hun midden rondwaart die de missies van de SAS in gevaar brengt. Gevaar dat dus van binnen én buiten komt…
Chris Ryan draait al even mee in de wereld van de actiethriller. Net als collega McNab weet hij waar hij het over heeft door zijn jarenlange ervaring als elitesoldaat. Voorheen legde hij zich toe op het schrijven van stand alone thrillers, maar met de komst van de Strike Back serie en de reeks rond SAS man Danny Black is dat verleden tijd. En dat komt de kwaliteit ten goede, want ook Geen genade is weer een heftige, snelle actiethriller geworden. En dat is waar je dit type boek voor leest!
Danny Black behoeft geen introductie. Hij is een getalenteerde leider van de special forces en doet zijn werk op uitmuntende wijze. Toch leert de lezer hem, ook nu weer, niet veel beter kennen dan dat. Ok, hij heeft een vriendin en kind maar daar houdt de menselijke kant van Black wel mee op. Dat is direct het grootste kritiekpunt op Geen genade: in de personages zit maar weinig diepte. Zo is Tyson, een van zijn kompanen, de lompheid zelve. Ryan laat geen kans onbenut om dit aan de lezer te tonen. En Z1, de grootste tegenstander en de baas van Los Zetas, is de kwaadheid in eigen persoon. Deze zwart-wit benadering van karakters is typerend voor het genre. Liefhebbers zullen zich er dan ook niet erg aan storen.
De plot is interessant. De drugsproblematiek in de V.S. door de invloed van kartels uit Mexico is enorm en Ryan weet dit goed te verwoorden. Hetzelfde geldt voor het extreme geweld dat ze toepassen om hun doel te bereiken. Dit is aan de orde van de dag in Mexico en om dit in boekvorm te lezen, is intrigerend én afschrikwekkend. Overigens is het in een genre waar veel geleund wordt op moslimterrorisme als grote vijand, ook wel eens verfrissend om een criminele organisatie als doelwit te hebben.
De schrijfstijl van Chris Ryan is zoals altijd simpel, doeltreffend en bij tijd en wijlen grof. “Een schop in de ballen” is bijvoorbeeld gewoongoed in zijn boeken en dat is een mooi synoniem voor het taalgebruik dat wordt gebezigd in Geen genade.
Chris Ryan is er weer in geslaagd een heftige, snelle actiethriller neer te zetten. Hij is een van de toonzettende auteurs in een genre waarin aan concurrentie geen gebrek is en laat met Geen genade zien waarom dat is!
Black en consorten worden door de Amerikanen gevraagd om in actie te komen in het zuiden van de V.S. Daar heersen de Mexicaanse drugskartels en die zaaien zowel in de V.S. als in Mexico dood en verderf. De nieuwste telg heet Los Zetas en dat zijn nietsontziende barbaren; onthoofdingen, verbrandingen, verkrachtingen. Dit zooitje draait zijn had nergens voor om. Het is aan Black en zijn team van vier, waaronder vriend Spud, om op jacht te gaan. Al snel blijkt dat er een verrader in hun midden rondwaart die de missies van de SAS in gevaar brengt. Gevaar dat dus van binnen én buiten komt…
Chris Ryan draait al even mee in de wereld van de actiethriller. Net als collega McNab weet hij waar hij het over heeft door zijn jarenlange ervaring als elitesoldaat. Voorheen legde hij zich toe op het schrijven van stand alone thrillers, maar met de komst van de Strike Back serie en de reeks rond SAS man Danny Black is dat verleden tijd. En dat komt de kwaliteit ten goede, want ook Geen genade is weer een heftige, snelle actiethriller geworden. En dat is waar je dit type boek voor leest!
Danny Black behoeft geen introductie. Hij is een getalenteerde leider van de special forces en doet zijn werk op uitmuntende wijze. Toch leert de lezer hem, ook nu weer, niet veel beter kennen dan dat. Ok, hij heeft een vriendin en kind maar daar houdt de menselijke kant van Black wel mee op. Dat is direct het grootste kritiekpunt op Geen genade: in de personages zit maar weinig diepte. Zo is Tyson, een van zijn kompanen, de lompheid zelve. Ryan laat geen kans onbenut om dit aan de lezer te tonen. En Z1, de grootste tegenstander en de baas van Los Zetas, is de kwaadheid in eigen persoon. Deze zwart-wit benadering van karakters is typerend voor het genre. Liefhebbers zullen zich er dan ook niet erg aan storen.
De plot is interessant. De drugsproblematiek in de V.S. door de invloed van kartels uit Mexico is enorm en Ryan weet dit goed te verwoorden. Hetzelfde geldt voor het extreme geweld dat ze toepassen om hun doel te bereiken. Dit is aan de orde van de dag in Mexico en om dit in boekvorm te lezen, is intrigerend én afschrikwekkend. Overigens is het in een genre waar veel geleund wordt op moslimterrorisme als grote vijand, ook wel eens verfrissend om een criminele organisatie als doelwit te hebben.
De schrijfstijl van Chris Ryan is zoals altijd simpel, doeltreffend en bij tijd en wijlen grof. “Een schop in de ballen” is bijvoorbeeld gewoongoed in zijn boeken en dat is een mooi synoniem voor het taalgebruik dat wordt gebezigd in Geen genade.
Chris Ryan is er weer in geslaagd een heftige, snelle actiethriller neer te zetten. Hij is een van de toonzettende auteurs in een genre waarin aan concurrentie geen gebrek is en laat met Geen genade zien waarom dat is!