De kleuren van het donker

• 11 mei 2025
• Thriller
• Guy Doms

De kleuren van het donker

• Serie

  N.v.t.

• Auteur(s)

  Chris Whitaker

• Uitgeverij(en)

  Luitingh-Sijthoff

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  5
• Deel deze recensie

De kleuren van het donker is een kassucces en een internationale hype. Voor het schrijven van het boek heeft de Engelse Chris Whitaker zich deels gebaseerd op waargebeurde feiten. Intussen zijn de filmrechten (tv-serie) verkocht. Is deze actuele mediagekte wel terecht? 

In 1975 is de eenogige Joseph Macauley (Patch) dertien. Hij woont in Monta Clare, een vredig dorp in de Amerikaanse staat Missouri. Tot er plots meisjes verdwijnen. Wanneer Misty Meyer, de dochter van een welgestelde familie, een nieuw doelwit is, redt Patch haar uit de klauwen van haar ontvoerder. Voor de jonge held breekt een tijd aan van langdurig onheil. Hij valt in de handen van een meedogenloze seriemoordenaar. Gelukkig is Saint, de beste jeugdvriendin van de piratenjongen, een doorzetter. Hardnekkig blijft ze zoeken naar haar jonge zielsverwant. 

Patch zit opgesloten in een donkere ruimte, waar hij het gezelschap krijgt van Grace. Zij is onzichtbaar en zij is zijn redding in bange dagen. Uiteindelijk vindt Saint de plek waar haar vriend zich bevindt en Patch kan ontsnappen. De mysterieuze Grace is en blijft evenwel spoorloos. Bestaat zij echt, of is zij een luchtspiegeling? Patch is heel zeker van zijn zaak, hij gaat fanatiek op zoek naar het meisje dat hem zo lang heeft bijgestaan tijdens zijn opsluiting. Voor de hoofdpersonages betekenen obscure obsessie en constante hoop geen ijdele woorden.

‘”Dat was dom,” zei Saint toen ze hem overeind hielp en bloed van zijn lip depte. “Jij bent alles wat ik heb,” zei hij. En zij dacht: ik ben alles wat je nodig hebt.’

Om meteen met de deur in huis te vallen: De kleuren van het donker is geen traditionele thriller. Het boek is veeleer genre-overstijgend; concreet is het een sublieme mix van een misdaadmysterie en een psychologisch uitgediepte coming-of-age- en liefdesroman. Thema’s zijn overvloedig aanwezig, zoals onvoorwaardelijke vriendschap, geloof en hoop, kunst, verbinding met de natuur, verlossing en omgaan met trauma’s en hartzeer. De auteur heeft zijn gigantische vertelling uiterst gedetailleerd neergeschreven, vaak in een prozaïsche stijl. Dit alles houdt echter een belangrijke waarschuwing in; fervente thrillerlezers zouden een grote teleurstelling kunnen oplopen. De vaart is immers uiterst traag, terwijl de spanning pas goed oplaait in de laatste honderd pagina’s. Deze dikke pil bestrijkt de periode tussen 1975 en 2001. 

Als lezer leef je vrij snel mee met Patch, Misty en Saint. Dit zijn drie figuren, stapvoets geschetst als echte mensen van vlees en bloed; met hun eigen talenten en tekortkomingen. Dat geldt evenzeer voor heel wat andere personages. Je ervaart de innige vriendschapsband tussen Patch en Saint, de gevoelens van ware liefde, het hartzeer en de innerlijke strijd die ze moeten leveren. Het centrale decor dat Monta Clare is, komt helemaal tot leven, dankzij de filmische taal die de schrijver hiervoor hanteert. 

Opmerkelijk zijn de 261 (!) passages, om deze niet te moeten aanduiden als hoofdstukjes. Mondjesmaat verneem je hoe de vork aan de steel zit. Vaak zet Whitaker zijn lezers op het verkeerde been en hij houdt nog een geweldige verrassing over aan het eind. Af en toe is een enkele plotwending wellicht ietwat overdreven; toch vormt dat niet echt een storend element. In Amerika is bijna alles mogelijk, niet? 

Samengevat is De kleuren van het donker een nazinderend dramatisch, episch en emotioneel geladen misdaadverhaal, bevolkt door fascinerende personen.