De Engelse Chris Whitaker is nog een relatief jonge auteur die met zijn debuut Tall Oakes zijn eerste onderscheiding, de U.K. Crime Writers' Association New Blood Dagger Award binnenhaalde en daarmee een stevige plaats veroverde in de thrillerwereld. Dit debuut is aan Nederland voorbijgegaan en de lezers hier moesten wachten tot All The Wickes Girls in het Nederlands vertaald werd en als Alle slechte meisjes in de boekwinkels verscheen. Whitaker gaf zijn werk in de financiële sector al snel op en legde zich meer toe op het schrijven. Zijn tweede in Nederland verschenen boek is We beginnen bij het einde.

De voor een moord op de nog jonge Sis Radley veroordeelde Vincent King, heeft zijn dertigjarige straf uitgezeten en stapt als vrij burger zijn oude woonplaats Cape Have weer binnen. Haar zus Star Radley, inmiddels moeder van twee kinderen Duchers en Robin, is verre van blij met de terugkeer van de veroordeelde King. Haar leven is niet voorspoedig verlopen en inmiddels is ze zo ver weggezakt dat ze zonder de hulp van haar dochter wellicht zou creperen. Om die reden heeft Duchers noodgedwongen en op haar eigen manier ook een deel van de opvoeding van haar broertje op haar schouders genomen.

In het dorp probeert agent Walker de orde te handhaven. Door de centralist van het bureau wordt hij naar een adres gestuurd waar een tragisch voorval heeft plaatsgevonden. In het huis treft hij Vincent King en de vermoorde Star en beide kinderen Duchers en Robin aan. De geschiedenis lijkt zich te herhalen en Walker neemt beide kinderen mee, weg van de plek van de misdaad. Vincent King wordt in de boeien afgevoerd…

‘Ze opende haar mond en zong. Ze vertelde hun dat als het tegenzat, ze aan de kant stond. Het gemompel viel stil, en de mannen bij de biljarttafel hielden op met spelen en liepen in de richting van het meisje dat met volle overgave de sterren van de hemel zong’

We beginnen bij het einde is een boeiend verhaal waarbij de kennis van het verleden essentieel is om het gebeuren in het heden goed te kunnen begrijpen. Dat is ook de insteek bij de opzet van de plot die de auteur heeft bedacht. Het weinig tot de verbeelding sprekend plaatsje Cape Have kent nauwelijks verloop waardoor de personages die rond de leeftijd van King zijn, elkaar nog als jeugdvriend of -vriendin kennen. Whitaker bedient zich van deugdelijk gepositioneerde personages, volledig in overeenstemming met het gewicht van hun rol. Omdat het verhaal op en neer swingt tussen heden en verleden, geeft dat een extra dynamiek waarbij het tempo grote wisselingen kent. Het creëert hiermee gelijktijdig ook een rommelig geheel omdat de auteur het verleden grotendeels in de gedachten en verbeelding van de betreffende personages laat afspelen. De psychologische lading is groot doordat niet verwerkte trauma’s veelvuldig blijven opspelen waarbij liefde en haat soms vechten om de eerste plaats.

Samengevat is We beginnen bij het einde uiteindelijk een aantrekkelijk en goed bedacht verhaal geworden waarbij het ontbreken van een duidelijk structuur de lezer noodzaakt om haar of zijn aandacht voor de volle honderd procent op het boek te houden. Enkele pagina’s met weinig concentratie lezen betekent een deel van de essentie missen en dat zou jammer zijn. Want het is het totale plaatje dat King presenteert en zo moet het ook geconsumeerd worden. Alleen dan krijgt We beginnen bij het einde de waardering die het ook verdient. Met complimenten aan Ineke de Groot die de sfeer in het vertaalde verhaal zo goed overeind heeft weten te houden.