Christian de Coninck kan men een drukbezet man noemen. De Vlaamse auteur werkt als commissaris en woordvoerder bij de politie van Brussel. Daarnaast schrijft hij al een paar jaar aan twee verschillende series naast elkaar.

Zijn serie met Lodewijk Pynaert speelt zich af rond en na de eerste Wereldoorlog in Brussel. Van deze serie zijn inmiddels vier delen verschenen. Daarnaast is het nieuwe deel met Stijn en Pauwels als hoofdpersonages, De Conferentie, het vijftiende deel van deze serie.

De Coninck weet zijn kennis en ervaring te gebruiken die hij heeft opgedaan in zijn jarenlange werkzaamheden bij de politie. Dat kan op zich een groot voordeel zijn. Maar bij De Conferentie werkt dit uiteindelijk tegen de auteur.

Doordat hij zijn kennis tot in de puntjes wil overdragen in zijn verhaal, verliest hij de vaart in het verhaal uit het oog. Daardoor verzandt het boek, wat belovend en met een prima tempo begint, in onnodige dialogen en protocollen. Hierdoor verliest het verhaal zijn momentum en dat is bijzonder jammer, omdat De Coninck een prima opzet maakte.

In Brussel zal een internationale conferentie van de Bilderberggroep worden gehouden. Voor sommigen is het een geheim genootschap dat over alle wereldproblemen discussieert, terwijl het voor anderen een discrete denktank is, waar over alles wordt nagedacht en adviezen geformuleerd.

Tot frustratie van hoofdcommissaris Stijn Goris blijkt zijn dienst niet betrokken bij de beveiliging van het evenement. Hij moet zich daar tandenknarsend bij neerleggen.

Maar dan wordt hij gecontracteerd door een adviseur van een deelnemer: diens dochter werd ontvoerd en de eisen hebben, bizar genoeg, betrekking op de conferentie. Dit legt letterlijk en figuurlijk een bom onder het evenement. Het leven van de vele topmensen uit de zakenwereld en meest belangrijke politici van de wereld in gevaar.

Goris wordt betrokken bij een internationaal onderzoek dat hem van het ene deel van Europa naar het andere leidt. De enige vraag is: wie zit hierachter en waarom? Hij heeft maar drie dagen om de lont uit het kruitvat te trekken.

Christian De Coninck heeft in de afgelopen jaren een eigen stijl ontwikkeld, die hij ook in dit boek niet verloochent. Dat is vrij logisch, omdat hij daar succes mee heeft. Maar na vijftien delen stokt helaas de vernieuwing in zijn personages. Hij speelt wat dit betreft op zeker. Dit houdt tegelijkertijd ook in dat zijn verstokte lezers op hun wenken worden bediend.

Het blijft knap hoe de Vlaamse auteur telkens weer een interessante zaak verwerkt in zijn boeken. Dit gecombineerd met zijn grote kennis van de materie komt hij telkens weer met een goed leesbaar verhaal.

Toch blijft men als lezer met een wat teleurstellend gevoel over nadat de laatste bladzijde is gelezen. Dat heeft te maken met het verschil in de snelheid en finesse in het eerste deel van het boek en de wat flauwe, zakelijke manier waarop het middelste deel van het boek verloopt. Hij probeert wel de meubels te redden door aan het einde weer wat gas te geven. Maar het blijft wat onbevredigend.

Christian De Coninck heeft een uitstekend format voor zijn manier van schrijven en laat dat in De Conferentie wederom zien. Dat is zeker prettig leesbaar, maar soms moet hij even wat minder van zijn kennis gebruik maken. Zijn trouwe lezers zullen dit verhaal omarmen. De Coninck zal echter wat meer lef moeten tonen als hij nieuwe lezers wil aantrekken.