De brandende zon  is een thriller van Christoffer Carlsson. Carlsson groeide op aan de westkust van Zweden en geldt als een van de grote thrillertalenten van nu. Hij studeerde criminologie in Stockholm en debuteerde in 2013 als schrijver.

Het is 1986, het jaar dat Olof Palme wordt vermoord. Precies op deze dag ontvangt de politie in het kleine dorpje Tiarp een telefoontje van een man die zegt een vrouw te hebben vermoord. Er wordt gezegd “ik ga het meer doen” en de verbinding wordt verbroken.

Dit gegeven is de opmaat naar een levenslange obsessie voor politieagent Sven Jorgensson en zijn tienerzoon Vidar. Het lijkt er namelijk op dat er nog twee vrouwen het slachtoffer zijn geworden van de zogenaamde Tiarpman. Aan Sven de taak om uit te vinden hoe het zit.

De brandende zon begint met de aankomst van een schrijver die terugkeert naar zijn geboortedorp in 2019. Daar komt hij in contact met Evy Carlen, een gewezen politieagent. Zij doet hem het verhaal uit de doeken van de Tiarp man en de queste. Want het is meer dan een speurtocht, van Sven, naar de dader.

Carlsson zet Sven neer als een man die zeer gedreven is om de zaak op te lossen. Het is de koppigheid van Sven die ervoor zorgt dat hij, ondanks zijn ziekte (waar hij niet aan wil toegeven), maar door blijft gaan in de zoektocht naar de dader. Zelfs tot lang na zijn pensionering. Sven wordt ook geplaagd door een schuldgevoel omdat hij (mede) verantwoordelijk wordt gehouden voor de dood van het eerste slachtoffer. Dit raakt hem zeer en draagt hij als een last mee gedurende het hele boek. Naast politieagent is Sven ook vader en echtgenoot en ook hier zie je zijn worsteling met verantwoordelijkheid in terug.

Er wordt een tijdsbeeld neergezet van het Zweden van 1986, een land in verwarring en het Zweden van 2019 waarin men toch anders tegen zaken aan gaat kijken. De schrijver verweeft deze tijdsbeelden in zijn boek dat hij aan het schrijven is over de gebeurtenissen van 1986. Daarmee wordt het verhaal bij tijd en wijlen wat warrig want soms weet je niet in welk jaar je je nu bevindt. Wat je overal doorheen voelt is de verbondenheid van Vidar met zijn vader. Hij heeft zeker de nodige strubbelingen met hem gehad maar hij zal hem tot het einde toe blijven verdedigen, net zolang tot hij ook inziet dat het verhaal nog een staartje krijgt.

Het boek is zeker geen ‘zomeravond tussendoortje’ want je moet er echt wel bij blijven. Als je dat doet dan ben je getuige van een heel kunstig in elkaar gezet plot en merk je dat het boek meerdere lagen kent. Want als de schrijver zijn boek klaar heeft, dan komt er nog een nabrander die alles in een heel ander daglicht stelt.

Een aanrader? Zeker, maar neem er wel de tijd voor. Dat is overigens géén straf!