Christopher Golden heeft meerdere bestsellers op zijn naam staan, zoals het futuristische Tinnen soldaten. Zijn boeken worden in 14 talen vertaald en beslaan diverse genres. Zijn vorige thriller was Weg des doods en combineert thrillerelementen met horror. Dit boek werd goed ontvangen, áls je in elk geval wel je fantasie de vrije loop kon laten. Dit geldt ook voor zijn nieuwste horrorthriller, Ararat.

Maak kennis met Adam en Meryam, een avontuurlijk stel dat op het punt staat te trouwen. Maar voordat dat gaat gebeuren, reizen ze naar Turkije, alwaar ze de Ararat willen beklimmen. De reden is dat er sprake is van vondst van de Ark van Noach. Ze organiseren een expeditie om de ark te vinden. 

En dat lukt. Maar al snel blijkt dat ze de doos van Pandora openen, wanneer ze een kist vinden met een kadaver met hoorns. Er waart iets rond in de grot, die ervoor zorgt dat niemand zijn of haar leven meer zeker is…

Golden heeft de gave om elk boek af te trappen met een zeer scherpe start. Dat doet hij ook in Ararat. Het hele beeld wordt direct goed neergezet; een avontuurlijk stel, een spannende vondst en de onzekere factor wat ze nu precies aantreffen. Moeiteloos weet de auteur zijn lezers bij de kladden te grijpen.

Het middendeel kakt dan even in en daar moet de lezer bij de les blijven. Maar dat blijkt een opmaat te zijn naar de hoofdstukken waarin de eerste slachtoffers vallen, en dat gebeurt iets over de helft van Ararat. Er waart iets rond in de grot dat niet te grijpen is. Ararat doet in die scenes denken aan de films The Thing en Fallen en dat is een compliment waard, want dat zijn kaskrakers die indruk maakten. 

Toch is niet alles pais en vree. Zo zijn de personages oppervlakkig. Nergens worden ze door Golden echt goed uitgediept. Wanneer de eerste mensen ten prooi vallen aan het ‘iets’ komt dat dan ook niet binnen bij de lezer. Er zijn een aantal hoofdpersonages en veel zijkarakters die eigenlijk geen introductie krijgen. Namen doen daarom geen belletje rinkelen en dat is jammer; wanneer de personages driedimensionaler zouden zijn, had het ook echt impact als er iets gebeurt met een karakter. Nu zijn het lege omhulsels.

Daarentegen is ‘het kwaad’ wel goed uitgewerkt. Wat het precies is, blijft even onzeker. Maar dat het ongrijpbaar is, blijkt wel snel. En dat maakt dit gegeven sterk, want de expeditiegroep zit vast op de besneeuwde berg in een storm. Dit locked room-gedeelte wordt nog versterkt door de groeiende onrust onder de expeditieleden. Want wie kun je nog vertrouwen? En heeft het kwaad jou of jouw buurman al te pakken gekregen…?

Al met al laat Christopher Golden zien goed uit de voeten te kunnen in het horrorgenre. Wel met oppervlakkige personages en een middengedeelte dat wat inzakt, maar de plot én de tweede helft maken veel goed. Het zorgt ervoor dat je wel twee keer nadenkt voordat je weer eens een besneeuwde bergtop gaat beklimmen…