Cilla en Rolf Börjlind zijn twee zeer succesvolle scenarioschrijvers voor de Zweedse film- en tv-industrie die twee jaar geleden hun geluk beproefden als thrillerschrijvers. Dat debuut werd een grote hit: Springvloed was zo goed dat wij de Börjlinds in onze recensie van het boek “een aanwinst voor het thrillergenre” noemden. Dat ze geen eendagsvlieg waren, bleek uit hun tweede thriller De derde stem. Deze was zelfs beter dan het eerste deel in de serie rond Olivia Rönning en Tom Stilton. En nu is er deel drie: Zwarte dageraad.

Olivia Rönning is na enkele omzwervingen in het provinciedorpje Skäne beland, waar ze nu werkt als rechercheur. Er gebeurt daar niets en ze heeft het niet naar haar zin, totdat er een klein meisje dood wordt aangetroffen. Vermoord. Rönning wordt op de zaak gezet en al snel blijkt er veel meer aan de hand te zijn dan een ‘simpele’ moord. Is er sprake van racistische inslag? Het antwoord lijkt ja, vooral wanneer in Stockholm een klein jongetje exact hetzelfde overkomt. Op die moord wordt Mette Olsäter gezet, een gepokt en gemazelde leidinggevende van de Rijksrecherche. Samen trekken ze op om de zaak op te lossen.

Tegelijkertijd krijgt Tom Stilton, rechercheur in ruste, een boek in zijn handen gedrukt met daarin krantenknipsels over de enige moordzaak die hij nooit oploste. Hij bijt zich erin vast, want het kan in zijn ogen geen toeval zijn. En al snel lijken de moordzaken iets met elkaar van doen te hebben. Het leidt Olivia, Tom en Mette naar racistische groeperingen en sektes op afgelegen eilanden, zaken die het Zweedse daglicht niet kunnen verdragen…

Zwarte dageraad is de derde thriller met een hoofdrol voor het speurdersduo Olivia Rönning en Tom Stilton. Een op het oog raar setje, maar schijn bedriegt. Ze zijn zo verschillend, dat het juist aantrekkelijk en daardoor interessant wordt. Voeg daarbij de andere personages zoals Mette Olsäter en je hebt een aansprekende cast bij elkaar die in een tv-serie of film niet zou misstaan. Oftewel, de hand van de Börjlinds als succesvolle scenarioschrijvers is hierin goed zichtbaar en ze hebben raak geschoten met hun keuze. Ook mooi om te zien is de manier hoe de karakters van de hoofdpersonages gedurende de drie thrillers evolueren. Voorbeeld: Stilton zat in deel één compleet aan de grond, maar probeert in Zwarte dageraad zijn leven weer op te pakken. Dat gaat met vallen en opstaan. En Rönning was eerst de onervaren, overambitieuze agent-in-spé maar heeft zich gaandeweg de boeken ontwikkeld naar een talentvolle en gebalanceerde speurder. Dit is realistisch en maakt de thrillers van de Börjlinds nog aantrekkelijker.

De plot in Zwarte dageraad is interessant en heeft enorm veel in zich. Van racisme (wat in Zweden echt een groot probleem aan het worden is) naar vage sektes en cold cases: de lezer hoeft zich niet te vervelen want er gebeurt veel. Soms zelfs teveel, want door de vele dwarsverbanden zie je als lezer door de bomen het bos soms niet meer. En deze dwarsverbanden worden meer dan eens door toeval opgebouwd. Dat is wel een kritiekpunt: er wordt bij tijd en wijlen geleund op toevalstreffers en dat is niet altijd even geloofwaardig. Maar laat je daardoor niet afschrikken; het plot is daarvoor te goed.

Al met al hebben Cilla en Rolf Börjlind ook met Zwarte dageraad weer een uitstekende thriller neergezet. In de concurrentiestrijd die het Scandinavische thrillerlandschap momenteel kenmerkt, weten ze zich uitstekend staande te houden. Sterker nog: ze beginnen zich steeds meer te profileren als hét thrillerproduct uit Zweden. En dat is, zo laat ook Zwarte dageraad eens temeer zien, niet meer dan logisch. De Börjlinds zijn met recht kwalitatief hoogstaande thrillerschrijvers.