Eloïse wordt verward wakker op het strand van een onbewoond eiland. Ze is nat, heeft verwondingen aan haar lichaam en ze heeft geen idee waar ze is. En misschien nog wel erger, ze weet niet wie ze is.
Op 17 maart 2015 krijgt haar vriend Lochlan een verontrustend telefoontje van zijn overbuurvrouw. De kinderen, Max vier jaar en Cressida drie maanden, zijn alleen thuis. Eloïse is nergens te vinden. Als Lochlan thuiskomt, treft hij al haar persoonlijke bezittingen en haar auto aan. Maar van Eloïse ontbreekt ieder spoor. Lochlan staat voor een raadsel. Er zijn geen sporen van braak, er is geen briefje achter gelaten. Waar is Eloïse?
Als je naar de titel, de samenvatting en de omslag van het boek kijkt, verwacht je bij het lezen van Ik weet alleen mijn naam nog een bloedstollende thriller. Helaas kom je als je deze verwachting hebt, bedrogen uit. Het eerste deel van het boek verloopt namelijk uiterst traag. De auteur begint Ik weet alleen mijn naam nog met Eloïse die op 17 maart 2015 aanspoelt op Kommeno-eiland. In chronologie van tijd volgen we vervolgens Eloïse op het eiland en Lochlan thuis. De hoofdstukken worden in ik-vorm geschreven en zijn aangeduid met datum, personage en plaats. Voor de lezer een prettige bijkomstigheid, zo weet je direct wie er aan het woord is.
Met volzinnen en lange hoofdstukken krijgen we te zien hoe Eloïse worstelt met haar dilemma op het eiland. Ze wordt opgevangen door vier tijdelijke eilandbewoners en is naarstig op zoek naar haar identiteit en geheugen. De vier eilandbewoners kennen allen een eigen persoonlijkheid, maar Cooke laat de lezer lange tijd in het ongewisse over hun rol in het verhaal. Ze zijn op het onbewoonde eiland om te werken aan hun schrijverscarrière en hebben ieder hun eigen invloed op Eloïse. De vraag wat zij op het eiland doen en of ze iets met de verdwijning van Eloïse te maken hebben zorgt voor de nodige spanning, maar roept ook de nodige vraagtekens op. Er hangt een mysterieuze sfeer en er gebeuren bijzondere, soms ook ongeloofwaardige dingen.
Er komt meer spanning in het verhaal als er tussen de hoofdstukken door wordt teruggeblikt naar het verleden van Eloïse. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Lochlan en Eloïse elkaar niet zo goed kenden als werd gedacht. Van beide kanten zijn er geheimen. Hebben deze iets te maken met Eloïse haar verdwijning? Het is een vraag die intrigeert en ervoor zorgt dat de lezer aangehaakt raakt.
Naar de ontknoping toe wordt duidelijk wie Eloïse in de loop van haar leven is geworden. En welke rol de eilandbewoners spelen. Dat verklaart een aantal zaken die in eerste instantie ongeloofwaardig leken. Wellicht had de auteur dit op een andere manier wat realistischer op de lezer over kunnen brengen, zonder dat het gevoel van ongeloofwaardigheid bleef hangen. Ik weet alleen mijn naam nog is dus geen thriller, maar eerder een psychologische roman. Een boek waarin Eloïse worstelt met traumatische gebeurtenissen uit het verleden. Als je Ik weet alleen mijn naam nog vanuit dit gezichtspunt leest zul je als lezer meer voldoening krijgen dan dat je het leest met de insteek een spannende thriller voorgeschoteld te krijgen. Het gaat allemaal om verwachtingen...
Als je naar de titel, de samenvatting en de omslag van het boek kijkt, verwacht je bij het lezen van Ik weet alleen mijn naam nog een bloedstollende thriller. Helaas kom je als je deze verwachting hebt, bedrogen uit. Het eerste deel van het boek verloopt namelijk uiterst traag. De auteur begint Ik weet alleen mijn naam nog met Eloïse die op 17 maart 2015 aanspoelt op Kommeno-eiland. In chronologie van tijd volgen we vervolgens Eloïse op het eiland en Lochlan thuis. De hoofdstukken worden in ik-vorm geschreven en zijn aangeduid met datum, personage en plaats. Voor de lezer een prettige bijkomstigheid, zo weet je direct wie er aan het woord is.
Met volzinnen en lange hoofdstukken krijgen we te zien hoe Eloïse worstelt met haar dilemma op het eiland. Ze wordt opgevangen door vier tijdelijke eilandbewoners en is naarstig op zoek naar haar identiteit en geheugen. De vier eilandbewoners kennen allen een eigen persoonlijkheid, maar Cooke laat de lezer lange tijd in het ongewisse over hun rol in het verhaal. Ze zijn op het onbewoonde eiland om te werken aan hun schrijverscarrière en hebben ieder hun eigen invloed op Eloïse. De vraag wat zij op het eiland doen en of ze iets met de verdwijning van Eloïse te maken hebben zorgt voor de nodige spanning, maar roept ook de nodige vraagtekens op. Er hangt een mysterieuze sfeer en er gebeuren bijzondere, soms ook ongeloofwaardige dingen.
Er komt meer spanning in het verhaal als er tussen de hoofdstukken door wordt teruggeblikt naar het verleden van Eloïse. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Lochlan en Eloïse elkaar niet zo goed kenden als werd gedacht. Van beide kanten zijn er geheimen. Hebben deze iets te maken met Eloïse haar verdwijning? Het is een vraag die intrigeert en ervoor zorgt dat de lezer aangehaakt raakt.
Naar de ontknoping toe wordt duidelijk wie Eloïse in de loop van haar leven is geworden. En welke rol de eilandbewoners spelen. Dat verklaart een aantal zaken die in eerste instantie ongeloofwaardig leken. Wellicht had de auteur dit op een andere manier wat realistischer op de lezer over kunnen brengen, zonder dat het gevoel van ongeloofwaardigheid bleef hangen. Ik weet alleen mijn naam nog is dus geen thriller, maar eerder een psychologische roman. Een boek waarin Eloïse worstelt met traumatische gebeurtenissen uit het verleden. Als je Ik weet alleen mijn naam nog vanuit dit gezichtspunt leest zul je als lezer meer voldoening krijgen dan dat je het leest met de insteek een spannende thriller voorgeschoteld te krijgen. Het gaat allemaal om verwachtingen...
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Als je naar de titel, de samenvatting en de omslag van het boek kijkt, verwacht je bij het lezen van Ik weet alleen mijn naam nog een bloedstollende thriller. Helaas kom je als je deze verwachting hebt, bedrogen uit. Het eerste deel van het boek verloopt namelijk uiterst traag. De auteur begint Ik weet alleen mijn naam nog met Eloïse die op 17 maart 2015 aanspoelt op Kommeno-eiland. In chronologie van tijd volgen we vervolgens Eloïse op het eiland en Lochlan thuis. De hoofdstukken worden in ik-vorm geschreven en zijn aangeduid met datum, personage en plaats. Voor de lezer een prettige bijkomstigheid, zo weet je direct wie er aan het woord is.
Met volzinnen en lange hoofdstukken krijgen we te zien hoe Eloïse worstelt met haar dilemma op het eiland. Ze wordt opgevangen door vier tijdelijke eilandbewoners en is naarstig op zoek naar haar identiteit en geheugen. De vier eilandbewoners kennen allen een eigen persoonlijkheid, maar Cooke laat de lezer lange tijd in het ongewisse over hun rol in het verhaal. Ze zijn op het onbewoonde eiland om te werken aan hun schrijverscarrière en hebben ieder hun eigen invloed op Eloïse. De vraag wat zij op het eiland doen en of ze iets met de verdwijning van Eloïse te maken hebben zorgt voor de nodige spanning, maar roept ook de nodige vraagtekens op. Er hangt een mysterieuze sfeer en er gebeuren bijzondere, soms ook ongeloofwaardige dingen.
Er komt meer spanning in het verhaal als er tussen de hoofdstukken door wordt teruggeblikt naar het verleden van Eloïse. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Lochlan en Eloïse elkaar niet zo goed kenden als werd gedacht. Van beide kanten zijn er geheimen. Hebben deze iets te maken met Eloïse haar verdwijning? Het is een vraag die intrigeert en ervoor zorgt dat de lezer aangehaakt raakt.
Naar de ontknoping toe wordt duidelijk wie Eloïse in de loop van haar leven is geworden. En welke rol de eilandbewoners spelen. Dat verklaart een aantal zaken die in eerste instantie ongeloofwaardig leken. Wellicht had de auteur dit op een andere manier wat realistischer op de lezer over kunnen brengen, zonder dat het gevoel van ongeloofwaardigheid bleef hangen. Ik weet alleen mijn naam nog is dus geen thriller, maar eerder een psychologische roman. Een boek waarin Eloïse worstelt met traumatische gebeurtenissen uit het verleden. Als je Ik weet alleen mijn naam nog vanuit dit gezichtspunt leest zul je als lezer meer voldoening krijgen dan dat je het leest met de insteek een spannende thriller voorgeschoteld te krijgen. Het gaat allemaal om verwachtingen...