Soms sla je een boek dicht (of sluit je het af op je e-reader) en dan weet je niet echt wat je nu gelezen hebt en wat je ervan vindt. Dit is zo’n boek.

In De operator volgen we Ian Bragg, een huurmoordenaar. Hij vermoordt slechte mensen voor geld: niet veel mensen, maar wel voor veel geld. Dit is hoe hij zichzelf omschrijft. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm een dat maakt dat we de zielenroerselen van Ian heel goed meekrijgen. Keerzijde: de karakters daaromheen blijven wat vlakker.

Ian werkt voor een organisatie genaamd Het vredesarchief. Hier kun je inschrijven op klussen. Vervolgens krijg je een doelwit voorgeschoteld waarbij het de bedoeling is dat deze het leven laat. Hij krijgt de opdracht om James Tripplethorn, een locale politicus in de race om het burgermeesterschap, om te brengen. Hij neemt zijn intrek in een motel en start zijn onderzoek naar deze man. Eigenlijk al voordat zijn zoektocht goed en wel begonnen is neemt hij een drankje in de lounge van het hotel en, jawel, daar ontmoet hij Jenny. Een vrouw waar hij voor valt en die een grote rol in het verdere verhaal gaat spelen.  

Vanaf hier start ook de verwarring, want lees je nu een thriller of een liefdesverhaal? We volgen Ian in zijn speurtocht naar het verhaal achter het doelwit in zijn rol als huurmoordenaar, maar we zien hem ook als verliefde puber samen met Jenny. Gaandeweg de zoektocht blijkt dat het doelwit helemaal geen slecht mens is en besluit Ian dat hij hem niet zal gaan vermoorden. Dit zorgt echter weer voor een volgend dilemma. Want als hij zijn contract niet uitdient, wordt hijzelf een doelwit en dat is ook niet de bedoeling. Hij wil namelijk een toekomst opbouwen met Jenny. 

De enige manier om ervoor te zorgen dat hijzelf geen doelwit wordt is om de opdracht in te laten trekken maar dan moet hij wel te weten komen wie de opdrachtgever is. Uiteindelijk lukt hem dit, samen met de schoonvader van James, en en-passant wordt de opdrachtgever een doelwit. Ian en Jenny slaan op de vlucht omdat ook zij een doelwit zijn geworden en aangezien de aanval de beste verdediging is besluit hij om terug te slaan…

Craig Martelle heeft een boek geschreven over een huurmoordenaar met een geweten met als classificatie thriller. De operator is een boek geworden met heel veel droge humor en eigenlijk maar twee echte thrillermomenten. Het entertainment gehalte is daarentegen hoog. De spanning is wat minder omdat eigenlijk al vanaf het begin af aan duidelijk is dat Ian Bragg geen doorsnee huurmoordenaar is, die klakkeloos een opdracht uitvoert. Je merkt overigens ook dat de auteur een groot liefhebber is van de muziek van Rush, want de liedjes van dit gezelschap komen zo ongeveer in ieder hoofdstuk voorbij.

Last but not least nog iets over de leesbaarheid. Er mag wat meer aandacht besteed worden aan de redigatie van dit verhaal want sommige passages lopen niet. Zelfs na een aantal maal lezen heb je nog steeds geen idee waar het over gaat en laat je het dus maar zitten. Daarnaast zitten er redelijk wat fouten in en dubbele of missende woorden. Dat is jammer want het werkt verstorend.

De eindconclusie is dat de Ian Bragg-reeks zeker potentie heeft. Tip voor de auteur: houd de droge humor in stand maar probeer er wel wat meer spanning in te krijgen.