“Daniel Silva is dé spionageauteur van dit moment”. Dat zeiden wij al een aantal keer na het lezen van een boek van de Amerika. Met zijn protagonist Gabriel Allon heeft hij al heel wat wereldbedreigende complotten beteugeld. Maar nu is Allon met pensioen. Hij was ooit baas van de legendarische Mossad en daarvoor was hij de ‘Engel der Wrake’ van diezelfde dienst. Zo ging hij achter de daders aan van de dramatisch verlopen gijzeling van Israëlische sporters tijdens de Olympische Spelen in München van 1972. Maar nu is Allon in Portret van een onbekende vrouw -een beetje verplicht- in de rust.

En dat betekent dat hij met zijn vrouw Chiara en twee kinderen in Venetië is neergestreken. Hij slijt de dagen met het wandelen door de smalle straatjes van deze waterstad en hij is voornemens zijn grootste talent weer aan te wenden; het restaureren van klassieke schilderijen.

Totdat een vriend hem benadert. Die heeft een klassiek -en verloren gewaand- schilderij verkocht aan een steenrijke Amerikaan maar vermoedt dat deze nep is. Allon zou Allon niet zijn als hij in de zaak zou duiken. Met als resultaat dat hij op het spoor komt van een gigantische scam. Met gevaar voor eigen leven, natuurlijk…

Fans van Silva zullen met hun wenkbrauwen fronsen als ze merken dat Allon dus geen spion meer is. Laat dat echter geen zand in de ogen strooien; ook zonder deze legitimatie weet Daniel Silva zijn favoriete personage weer krachtig in te zetten. Deze keer geen Moslimextremistische terroristen, maar witteboorden criminaliteit. Op megaschaal. Ook daar kan Allon zijn energie wel in kwijt, zo blijkt al snel.

Met zijn kenmerkende vliegensvlugge pen zet Silva zijn protagonist over de hele wereld in om het complot te ontrafelen. Silva schrijft vaardig, snel, maar bovenal soms met een knipoog. De dialogen van Gabriel Allon met zijn gesprekspartners zijn inmiddels legendarisch en ook in Portret van een onbekende vrouw speelt Silva weer Champions League. Meerdere malen weet hij -ondanks het serieuze verhaal- de lezers een lach op het gezicht te toveren. Na het vorige, wat tegenvallende, De Celliste is Silva dus weer terug. En dat is geruststellend.

De plot is sterk en erg interessant. Want wie is de vervalser van alle schilderijen? En hoe weet hij/zij de professionals om de tuin te leiden? Interessante materie, waarvan uiteindelijk blijkt dat dit dus in het ‘eggie’ ook regelmatig gebeurt. Dat is ergens verontrustend, want er gaat veel geld om in deze business. Silva weet hier vaardig gebruik van te maken en schotelt zijn lezers een achtbaan vol spanning én interessante feiten voor. Daarvoor lees je Silva. En…komt Allon ooit nog terug als meesterspion? Ergens hopen we van wel, al is een Allon ‘in ruste’ ook goed te pruimen.