Daniëlle Bakhuis had altijd maar één droom: schrijfster worden. Al op 17-jarige leeftijd, toen ze nog op de middelbare school zat, kreeg Bakhuis een maandelijkse column in het tijdschrift Fancy. Ook tijdens haar studie journalistiek bleef ze schrijven voor verschillende tijdschriften (Nickelodeon, Cosmopolitan, Viva). Na dit zo’n twintig jaar te hebben gedaan, verruilde ze de wereld van de magazines voor die van boeken. Inmiddels heeft Bakhuis uiteenlopende Young Adult-thrillers geschreven waaronder De eliminatie, De executie (genomineerd voor Beste Boek voor jongeren 2020) en twee jeugdhorrors: Clownsnacht en Het huis zonder einde. Met De bloedzomer van 1997 voegt ze nu een derde jeugdhorror aan dit rijtje toe.
Dirtbag, Dirtbag, kom maar gauw, ik ben beslist niet bang voor jou.
Nimmer heb ik ooit gelogen, ik open nu als eerst mijn ogen.
Dit rijmpje is voor de kinderen in het plaatsje Westerdam niet meer dan een onschuldig spelletje. De bedoeling is dat je in een kring gaat staan, elkaars handen gekruist vasthoudt en vervolgens de zinnetjes opdreunt. De truc is om je ogen zo lang mogelijk dicht te houden, want wie het waagt als eerste zijn ogen te openen zal volgens de legende worden vermoord door de bloeddorstige Dirtbag…
Het rijmpje krijgt echter in de zomer van 1997 een hele andere lading. De verschrikkelijke Dirtbag is tot leven gekomen en laat het bloed rijkelijk vloeien. De vriendengroep Jason, Denise, Joyce, Monica en Edward beseffen dat geen tiener meer veilig is. Wie overleeft deze angstaanjagende bloedzomer?
Bakhuis laat meteen in de eerste bladzijdes zien dat ze geen tijd heeft te verliezen. Vrijwel direct maakt Dirtbag zijn eerste slachtoffer en gaat hij vrolijk door met zijn ‘killing spree’. Er is telkens slechtst een geringe aanlooptijd naar de moorden, waardoor je met de meerderheid van de personages vrijwel geen band opbouwt. De personages in De bloedzomer van 1997 zijn dan ook grotendeels beperkt uitgewerkt in de vorm van stereotype tieners. De karakters waar Bakhuis meer pagina’s aan wijdt zijn eveneens vrij plat en eendimensionaal. Joyce, een meisje dat met haar moeder en broertje in een leegstaande woonwagen verblijft omdat het gezin kampt met geldproblemen, is het best uitgediept. De onderliggende band tussen Joyce en haar vriendengroep en de impact die de moorden in Westerdam op de tieners heeft wordt naarmate het verhaal vordert iets beter uitgewerkt, waarbij dieperliggende thema’s naar voren komen zoals armoede, verlies en rouwverwerking.
Toch komt het verlies waar de vriendengroep mee moet dealen beperkt naar voren. Vooral in de totale gemeenschap van Westerdam lijken de moorden totaal geen invloed te hebben. Het lijkt niet te leven en je voelt niet de emotie. Helaas blijft alles vrij vlak en mat in deze horrorthriller, waarin de lezer vaak van bloederige details wordt onthouden.
Bakhuis heeft deze jeugdhorror geschreven voor een jonger publiek en dat wordt bij vlagen pijnlijk duidelijk. Dit manifesteert zich dan ook in een beperkt plot aan elkaar geschreven door oppervlakkige dialogen vol typische tienerpraat. Een stel tieners wordt in rap tempo afgeslacht door een mysterieuze seriemoordenaar zonder enige context en dat is eigenlijk in grote lijnen het verhaal dat Bakhuis heeft gecreëerd. Als lezer begin je je echter naarmate het verhaal vordert af te vragen wat de ware identiteit van Dirtbag is. Dit zorgt voor een element van mysterie, waardoor de lezer meer betrokken raakt bij het verhaal. Bakhuis vertaalt dit door naar een weldoordacht einde, waarin het geheim achter de ware identiteit van Dirtbag uitstekend wordt ontrafeld.
Het tijdperk waarin het verhaal is geschreven zal bovendien met name voor lezers die zijn opgegroeid in de jaren 90 een feest der herkenning zijn. De bloedzomer van 1997 is een trip down memory lane met tal van verwijzingen naar 90s muziek, films, series, tijdschriften, kleding en nog veel meer. De schitterende illustraties van Sophie Pluim maken het boek bovendien tot een echte eyecatcher.
Daniëlle Bakhuis bedenkt met De bloedzomer van 1997 niet het meest originele, weldoordachte plot en ook blinkt het boek niet uit in het uitbouwen van de omgeving en setting, de personages en de dialogen. De gehoopte bloederige horror blijft uit en in plaats daarvan schotelt Bakhuis haar lezers een simplistische versie van het genre voor waarbij het lijkt alsof ze door haar jonge lezers de rem erop houdt. Maar wie terugdenkt aan de 10-jarige versie van zichzelf zal zich misschien wel een voorstelling kunnen maken van de spanning die dit boek opwekt bij jonge kinderen. Bij dit boek draait het dan ook om perspectief. De bloedzomer van 1997 zal de jeugd ongetwijfeld de stuipen op het lijf jagen, maar ons heeft het helaas allerminst overtuigd.
