Als er een auteur geen introductie behoefte, is dat David Baldacci. De sympathieke Amerikaan verkocht honderden miljoenen exemplaren van zijn thrillers, een carriere die hij aftrapte met Het recht van de macht. Inmiddels schrijft hij meerdere series tegelijk. Het gaat te ver om ze hier allemaal te benoemen, maar je kent wellicht Robie & Reel, Puller, Atlee Pine, Shaw en sinds kort ook Ayloisus Archer én Travis Devine, alias de 6:20 man. En, binnenkort start hij weer een serie. Maar één van de bekendste reeksen van zijn hand is wellicht die met De geheugenman, Amos Decker. In -alweer- het zevende deel, De lange schaduw, keert hij terug in de spotlights.

Decker moet noodgedwongen samenwerken met een nieuwe FBI-partner, Frederica White. Het duo wordt naar Florida gestuurd om de moord op rechter Julia Cummins te onderzoeken. Zij is vermoord in haar huis, samen met haar bodyguard Draymont. Wanneer Decker en White dieper de zaak induiken, ontrafelen ze een complot dat reikt tot het Witte Huis…

De serie van Decker draait volledig rondom deze grote, wat lompe onderzoeker. Voor degenen die het niet weten; Decker heeft tijdens een NFL Footballwedstrijd zijn hersenen ernstig beschadigd wat ervoor zorgt dat hij allerlei verbanden ziet en kleuren. Hierdoor is hij in staat zaken op te lossen waar anderen dat niet kunnen. De keerzijde ervan is dat zijn sociale competenties achterblijven. Met andere woorden; hij is een hork.

Baldacci heeft goud in handen met Amos Decker en dat bouwt hij met De lange schaduw verder uit. Wel heeft het verhaal een langere aanloop nodig dan normaal. Misschien heeft dat te maken met het feit dat de eerdere sidekicks van Decker, zoals Alex Jamison, zijn vervangen door één partner; Frederica White.

De lange aanloop kan de pret echter niet bederven, maar Baldacci heeft zich zichtbaar uitgeleefd met de plot. Die reikt van een rijkeluisbuurt, naar overspelige vrienden tot een misgelopen presidentscampagne. Daarin laat de auteur ook regelmatig zien hoe hij naar de materie kijkt. Hij is met andere woorden soms maatschappijkritisch en dat geeft een extra vernislaagje aan De lange schaduw.

Wat het boek minstens zo interessant maakt, is de interactie tussen Decker en White. Ze hebben niet om deze samenwerking gevraagd, maar gaandeweg komen ze erachter meer met elkaar verbonden te zijn dan in eerste instantie gedacht. Daarnaast is het zo dat Decker in dit boek meer zelfinzicht toont. Hij maakt zich zorgen om zijn hersenbeschadiging, die met een brief van het ziekenhuis misschien nog wel ernstiger wordt.

Natuurlijk mag ook de actie niet ontbreken. In het boek stapelen de lijken zich op. Ook is de zoektocht naar de dader interessant. Baldacci neemt de lezer rustig aan de hand mee, en reikt zo nu en dan -in chronologische volgorde- een puzzelstukje aan. Hierdoor kijkt de lezer als het ware over de schouder van Decker en White mee, op zoek naar de dader. Wanneer ze eindelijk de oplossing in handen hebben, heeft Baldacci nog een heerlijke plottwist in petto…

David Baldacci laat met De lange schaduw een zeer vaardige thrillerauteur te zijn, die de lezer heerlijk laat meespeuren met zijn -misschien wel tofste- protagonist. Decker wordt zo langzamerhand een van dé toonaangevende hoofdpersonages in het thrillergenre.