Van de boeken van David Baldacci gingen letterlijk miljoenen exemplaren over de toonbank. Je zou kunnen denken dat een auteur daar lui van wordt, maar dat is aan de sympathieke Amerikaan niet besteed. Hij lijkt zijn schrijfhonger nog lang niet te hebben gestild, want hij blijft boeken bij de vleet publiceren. Vorig jaar nog introduceerde hij De 6:20 man, Travis Devine. Naast bekende reeksen als Robie & Reel, Puller en Amos Decker de zoveelste protagonist van zijn hand. En nu is daar wéér een nieuwe bij gekomen: Mickey Gibson. Ze maakt voor het eerst haar opwachting in Simpele leugens.

Gibson werkte ooit als rechercheur bij de politie, maar inmiddels werkt ze als opsporingsmedewerker bij een particulier bedrijf genaamd ProEye. Daar spoort ze de miljoenen van malafide witteboordencriminelen op en dat doet ze niet onverdienstelijk.

Dan wordt ze door een collega gebeld en gesommeerd om naar een groot landhuis te gaan om daar de inboedel te inventariseren. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen vindt ze daar geen interessante inboedel, maar een lijk van een onbekende man. Was ze maar nooit op het verzoek ingegaan…

Baldacci besluit het met Gibson over een andere boeg te gooien. In plaats van ex-militairen of mensen met superkrachten, is zij een alleenstaande moeder die zelf haar boontjes moet doppen. Terwijl zij onderweg is in haar stationwagen, passen haar ouders op. Dat dus, hoe herkenbaar? Het is de auteur te loven dat hij deze weg inslaat, want het voelt én realistisch en waarheidsgetrouw.

Minder realistisch is het dat Gibson in de valkuil stapt met haar ‘collega’ Arlene Robinson in zee te gaan. Ondanks dat ze al snel doorheeft dat die Robinson helemaal géén collega is en slechts in de zin heeft, gaat ze toch door met de telefoongesprekken. Ze besluit zelfs samen te gaan werken om de zaak van het mysterieuze lijk op te lossen. Hoewel de plot best aardig en interessant is, blijft deze onlogische samenwerking in het achterhoofd van de lezer meespelen. Dit doe je toch niet?

Het verhaal komt wat langzaam op gang, en blijft in het begin afstandelijk. Daardoor is het voor de lezer soms ingewikkeld om erbij te blijven. Maar Baldacci zou Baldacci niet zijn als hij over de helft opeens het gas vol opengooit. En dan is het ouderwets genieten, volgt de actie elkaar snel op en is de uiteindelijke dader best verrassend. 

Mickey Gibson is een nieuw interessant hoofdpersoon in de stal van David Baldacci. Helemaal geslaagd is Simpele leugens door de ongeloofwaardige samenwerking niet, maar het biedt voldoende houvast voor een vervolg. Want deze hoofdpersoon spreekt aan!