Een van de grootste parels in de thrillergeschiedenis is wel de Milennium-trilogie van wijlen Stieg Larsson. De boeken, die na zijn dood verschenen, zorgden voor een golf van opwinding in lezersland. De uitwerking van personages als Mikael Blomkvist en vooral Lisbeth Salander spreken nog steeds tot de verbeelding. Groots was de verbazing -en soms ook de woede- toen werd aangekondigd dat David Lagercrantz de serie voortzette. Fans vonden het een degradatie van de Milennium-serie. Maar wat schetste de verbazing? Wat ons niet zal doden paste goed in de reeks en was gewoon een uitstekende thriller. Sceptici zwegen, fans roerden zich. En nu is er deel vijf: De man die zijn schaduw zocht.

Mikael Blomkvist is blij. Het is zomervakantie. De laatste editie van zijn blad Milennium is net naar de drukker, dus hij heeft niets meer om handen. Een hittegolf teistert Stockholm wanneer Lisbeth Salander vanuit de bak contact met hem opneemt. Of hij onderzoek wil doen naar econoom Leo Mannheimer. Waarom, zegt ze niet. Salander heeft ondertussen zelf genoeg te doen. In de gevangenis heeft ze mot met bendeleidster Benito Martinez, die ook nog eens een jonge moslima tormenteert. Dat kan natuurlijk nooit lang goed gaan...

Bovenstaande is een erg korte samenvatting, maar zoals we gewend zijn heeft het verhaal natuurlijk veel meer om handen. Lagercrantz is erin geslaagd twee bijzonder actuele en interessante kwesties aan de kaak te stellen: de bubbel die de aandelenmarkt is en genetisch onderzoek bij tweelingen. Vooral dat tweede onderwerp is sinister en neemt dan ook het grootste deel van De man die zijn schaduw zocht in beslag. Overigens snijdt Lagercrantz in het boek nog meer actuele kwesties aan, zoals de fatwa en radicaliserende moslims.

De vertrouwde personages uit Larsson's universum zijn aanwezig; Mikael Blomkvist, Lisbeth Salander, Holger Palmgren en Annika Berger om maar wat voorbeelden te noemen. Het is aan de lezer om bij de pinken te blijven, aangezien alle verhaallijnen door elkaar heen lopen én ook nog eens in de tijd verspringen. Het vertelde is niet zo rauw als we van Larsson gewend waren, maar wel intrigerend. Lagercrantz neemt uitgebreid de tijd om de diepte in te gaan en schroomt niet om daarin soms een tandje terug te schakelen. Het boek is dan ook niet zozeer spannend, als wel bijster interessant. Lagercrantz is erin geslaagd onderwerpen neer te zetten die aanspreken en laat daarin ook de tekortkomingen van de mens zien. Denk daarbij aan de hang naar succes maar ook onze kuddementaliteit, die vooral terug te zien is in de werking van onze economie. Het lezen van een Lagercrantz is jezelf schrap zetten voor zelfreflectie.

Absolute antiheld in het verhaal is wederom Salander. Ze weet menigmaal een aanslag op haar leven te omzeilen en vloert haar vijand met intelligentie én met fysieke kracht. Ze zou uiteindelijk zo in een Marvel comic kunnen figureren. Ze wordt geholpen door de wat lompe Blomkvist, die door zijn hang naar informatie een scoop van jewelste voorgeschoteld krijgt. En zo blijft zijn blad Milennium succesvol, wat ook geldt voor de Milennium-serie. Want De man die zijn schaduw zocht is een intrigerende voortzetting van deze geschiedenis schrijvende serie. Wat de sceptici ook te zeggen hebben, wij zijn blij dat Lagercrantz op deze manier invulling geeft aan de erfenis van Larsson!