Dean Koontz is een bekende Amerikaanse thrillerauteur die al in 1968 zijn eerste boek uitbracht; Star Quest. Daarna ging het snel. Onder verschillende pseudoniemen had Koontz succes in diverse genres. Eerst in de science fiction, daarna ook in het thrillergenre. Hij staat ook aan de wieg van het ‘cross genre writing’, waarbij verschillende genres in een boek worden gebruikt.
In 1981 schreef Koontz De ogen van de duisternis. Als normale thriller had het boek op zich succes, maar in 2020 kreeg het boek ontzettend veel aandacht. Reden; in het boek wordt een virus gebruikt met de naam Wuhan-400. Complotliefhebbers zagen al snel de vergelijking met het coronavirus. Reden voor uitgeverij Prometheus om het boek in een nieuw jasje te stoppen.
Tina Evans woont in Las Vegas en werkt daar als regisseur van Las Vegas shows. Haar eerste show staat op het punt te beginnen en daarvoor is ze erg nerveus. Het is een vrouw met een verleden, want vorig jaar overleed haar 11-elfjarige zoontje Danny bij een auto-ongeluk. Wanneer ze echter op zijn kamer kijkt, ziet ze op een bord geschreven: ik ben niet dood. Al snel volgen er meer van dit soort bijzondere gebeurtenissen, waardoor het lijkt dat er met Danny iets bijzonders is gebeurd. Ze besluit het graf te willen delven om te bewijzen dat Danny toch echt is overleden. Daartoe krijgt ze hulp van een advocaat én soon to be boyfriend, Elliot. Maar dat hadden ze beter niet kunnen doen, want er lijken donkere krachten te willen voorkomen dat ze de waarheid ontdekken…
De ogen van de duisternis, oftewel, The eyes of darkness, stamt uit 1981. In het boek is dat echter slechts sporadisch te merken, vooral omdat hedendaagse apparatuur niet voor handen is. Koontz heeft slim voor een altijd aansprekend thema gekozen; de dood van een kind is iets wat iedereen aangrijpt. Vooral in het begin van het boek merk je het verdriet en de onmacht van Tina. Koontz neemt goed de tijd om het personage van Tina neer te zetten. Ze komt over als een getormenteerde, maar ook veerkrachtige vrouw.
Al snel blijkt in het verhaal dat er meer aan de hand is. Koontz schakelt dan een tandje bij en De ogen van de duisternis verandert van een boek met onderhuidse spanning naar een actiethriller met een bijzonder tintje. Hier is goed het talent van Koontz te zien om meerdere genres in het boek te verenigen, want ook het paranormale wordt niet geschuwd. Dat is voor sommige lezers wellicht even wennen, maar de auteur weet het allemaal in goede banen te leiden.
Het boek vermengt dus verschillende genres, maar gooit er ook een aantal andere sausjes overheen. Zo biedt Koontz de lezers een interessante inkijk in de wereld van de Las Vegas showbusiness. Achter de schermen is het toch allemaal niet direct glitter en glamour, helemaal naarmate je verder van ‘The Strip’ komt. Daarnaast roert Koontz ook het thema ‘klein tegen groot’ aan. Als blijkt dat er een grote, geheime instantie achter de bijzondere gebeurtenissen zit, staan Tina en Elliot er alleen voor. Dit kennen we natuurlijk uit andere thrillers, maar doordat Koontz er ook andere genres bij gebruikt, wordt het nergens repeterend.
En dan, de hamvraag…hoe raakt De ogen van de duisternis de vergelijking met het coronavirus? Nou, ten eerste komt tot 4/5 van het boek nergens een virus voor in het boek. En als dat dan gebeurt, is dat vluchtig waarbij alleen de naam Wuhan-400 opzienbarend kán zijn. Maar of dit boek nu echt iets met corona heeft te maken? Nee, zeker niet. Het is gewoon een vermakelijke thriller waarin verschillende genres op mooie wijze worden gecombineerd. Heerlijk voor een paar uurtjes vertier.
In 1981 schreef Koontz De ogen van de duisternis. Als normale thriller had het boek op zich succes, maar in 2020 kreeg het boek ontzettend veel aandacht. Reden; in het boek wordt een virus gebruikt met de naam Wuhan-400. Complotliefhebbers zagen al snel de vergelijking met het coronavirus. Reden voor uitgeverij Prometheus om het boek in een nieuw jasje te stoppen.
Tina Evans woont in Las Vegas en werkt daar als regisseur van Las Vegas shows. Haar eerste show staat op het punt te beginnen en daarvoor is ze erg nerveus. Het is een vrouw met een verleden, want vorig jaar overleed haar 11-elfjarige zoontje Danny bij een auto-ongeluk. Wanneer ze echter op zijn kamer kijkt, ziet ze op een bord geschreven: ik ben niet dood. Al snel volgen er meer van dit soort bijzondere gebeurtenissen, waardoor het lijkt dat er met Danny iets bijzonders is gebeurd. Ze besluit het graf te willen delven om te bewijzen dat Danny toch echt is overleden. Daartoe krijgt ze hulp van een advocaat én soon to be boyfriend, Elliot. Maar dat hadden ze beter niet kunnen doen, want er lijken donkere krachten te willen voorkomen dat ze de waarheid ontdekken…
De ogen van de duisternis, oftewel, The eyes of darkness, stamt uit 1981. In het boek is dat echter slechts sporadisch te merken, vooral omdat hedendaagse apparatuur niet voor handen is. Koontz heeft slim voor een altijd aansprekend thema gekozen; de dood van een kind is iets wat iedereen aangrijpt. Vooral in het begin van het boek merk je het verdriet en de onmacht van Tina. Koontz neemt goed de tijd om het personage van Tina neer te zetten. Ze komt over als een getormenteerde, maar ook veerkrachtige vrouw.
Al snel blijkt in het verhaal dat er meer aan de hand is. Koontz schakelt dan een tandje bij en De ogen van de duisternis verandert van een boek met onderhuidse spanning naar een actiethriller met een bijzonder tintje. Hier is goed het talent van Koontz te zien om meerdere genres in het boek te verenigen, want ook het paranormale wordt niet geschuwd. Dat is voor sommige lezers wellicht even wennen, maar de auteur weet het allemaal in goede banen te leiden.
Het boek vermengt dus verschillende genres, maar gooit er ook een aantal andere sausjes overheen. Zo biedt Koontz de lezers een interessante inkijk in de wereld van de Las Vegas showbusiness. Achter de schermen is het toch allemaal niet direct glitter en glamour, helemaal naarmate je verder van ‘The Strip’ komt. Daarnaast roert Koontz ook het thema ‘klein tegen groot’ aan. Als blijkt dat er een grote, geheime instantie achter de bijzondere gebeurtenissen zit, staan Tina en Elliot er alleen voor. Dit kennen we natuurlijk uit andere thrillers, maar doordat Koontz er ook andere genres bij gebruikt, wordt het nergens repeterend.
En dan, de hamvraag…hoe raakt De ogen van de duisternis de vergelijking met het coronavirus? Nou, ten eerste komt tot 4/5 van het boek nergens een virus voor in het boek. En als dat dan gebeurt, is dat vluchtig waarbij alleen de naam Wuhan-400 opzienbarend kán zijn. Maar of dit boek nu echt iets met corona heeft te maken? Nee, zeker niet. Het is gewoon een vermakelijke thriller waarin verschillende genres op mooie wijze worden gecombineerd. Heerlijk voor een paar uurtjes vertier.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In 1981 schreef Koontz De ogen van de duisternis. Als normale thriller had het boek op zich succes, maar in 2020 kreeg het boek ontzettend veel aandacht. Reden; in het boek wordt een virus gebruikt met de naam Wuhan-400. Complotliefhebbers zagen al snel de vergelijking met het coronavirus. Reden voor uitgeverij Prometheus om het boek in een nieuw jasje te stoppen.
Tina Evans woont in Las Vegas en werkt daar als regisseur van Las Vegas shows. Haar eerste show staat op het punt te beginnen en daarvoor is ze erg nerveus. Het is een vrouw met een verleden, want vorig jaar overleed haar 11-elfjarige zoontje Danny bij een auto-ongeluk. Wanneer ze echter op zijn kamer kijkt, ziet ze op een bord geschreven: ik ben niet dood. Al snel volgen er meer van dit soort bijzondere gebeurtenissen, waardoor het lijkt dat er met Danny iets bijzonders is gebeurd. Ze besluit het graf te willen delven om te bewijzen dat Danny toch echt is overleden. Daartoe krijgt ze hulp van een advocaat én soon to be boyfriend, Elliot. Maar dat hadden ze beter niet kunnen doen, want er lijken donkere krachten te willen voorkomen dat ze de waarheid ontdekken…
De ogen van de duisternis, oftewel, The eyes of darkness, stamt uit 1981. In het boek is dat echter slechts sporadisch te merken, vooral omdat hedendaagse apparatuur niet voor handen is. Koontz heeft slim voor een altijd aansprekend thema gekozen; de dood van een kind is iets wat iedereen aangrijpt. Vooral in het begin van het boek merk je het verdriet en de onmacht van Tina. Koontz neemt goed de tijd om het personage van Tina neer te zetten. Ze komt over als een getormenteerde, maar ook veerkrachtige vrouw.
Al snel blijkt in het verhaal dat er meer aan de hand is. Koontz schakelt dan een tandje bij en De ogen van de duisternis verandert van een boek met onderhuidse spanning naar een actiethriller met een bijzonder tintje. Hier is goed het talent van Koontz te zien om meerdere genres in het boek te verenigen, want ook het paranormale wordt niet geschuwd. Dat is voor sommige lezers wellicht even wennen, maar de auteur weet het allemaal in goede banen te leiden.
Het boek vermengt dus verschillende genres, maar gooit er ook een aantal andere sausjes overheen. Zo biedt Koontz de lezers een interessante inkijk in de wereld van de Las Vegas showbusiness. Achter de schermen is het toch allemaal niet direct glitter en glamour, helemaal naarmate je verder van ‘The Strip’ komt. Daarnaast roert Koontz ook het thema ‘klein tegen groot’ aan. Als blijkt dat er een grote, geheime instantie achter de bijzondere gebeurtenissen zit, staan Tina en Elliot er alleen voor. Dit kennen we natuurlijk uit andere thrillers, maar doordat Koontz er ook andere genres bij gebruikt, wordt het nergens repeterend.
En dan, de hamvraag…hoe raakt De ogen van de duisternis de vergelijking met het coronavirus? Nou, ten eerste komt tot 4/5 van het boek nergens een virus voor in het boek. En als dat dan gebeurt, is dat vluchtig waarbij alleen de naam Wuhan-400 opzienbarend kán zijn. Maar of dit boek nu echt iets met corona heeft te maken? Nee, zeker niet. Het is gewoon een vermakelijke thriller waarin verschillende genres op mooie wijze worden gecombineerd. Heerlijk voor een paar uurtjes vertier.