Dennis E. Taylor is de man achter de veelgeroemde Bobiversum-serie. Taylor woont net buiten Vancouver en wanneer de Canadees niet aan het schrijven is gaat hij graag hardlopen of snowboarden.

Het werk van Taylor werd in verschillende landen uitgebracht, waaronder Japan, Duitsland, Frankrijk en Polen. Eind 2021 kwam de voltallige Bobiversum-reeks bestaand uit Wij zijn een legio (wij zijn Bob), Want wij zijn met velen en Al deze werelden uit in Nederland.

Al deze werelden sluit naadloos aan op Want wij zijn met velen. Daarom is deze recensie opgedeeld in een stuk met en zonder spoilers.

Spoiler alert: niet verder lezen als je Wij zijn een legio (wij zijn Bob) en Want wij zijn met velen nog niet hebt gelezen.

In Al deze werelden gaan de ruimteavonturen van Bob Johansson verder. Het is 2017 wanneer Bob besluit om zijn hoofd in te laten vriezen met als doel om in de toekomst weer tot leven te worden gewekt. Zijn wens gaat in vervulling; 117 jaar later wordt Bob wakker en ontdekt hij dat zijn brein is geüpload naar computer-hardware. Als kunstmatige intelligentie aan boord van een ruimteschip wordt hij de sterren ingeschoten. Zijn missie is om zichzelf herhaaldelijk te klonen en zo het universum te koloniseren. Bobs avonturen gaan echter gepaard met de nodige problemen. Het voortbestaan van de mensheid wordt vanwege een kernoorlog hevig bedreigd en het is aan Bob om het vuile werk op te knappen. Tot overmaat van ramp zet een vijandig buitenaards ras genaamd ‘de Anderen’ koers richting de aarde en haar kolonies met de Bobs als laatste verdedigingslinie.

Het wordt al snel duidelijk dat Al deze werelden een verlengstuk is van het tweede boek. Er wordt namelijk meteen doorgepakt op de verhaallijnen die al liepen in Want wij zijn met velen. Enerzijds kabbelt deel 3 daardoor een beetje voort, anderzijds zorgt het ervoor dat je al snel weer helemaal opgaat in het verhaal. De Bobs blijven zich non-stop ontwikkelen op technologisch vlak. Van het bouwen van steden op verschillende planeten tot de creatie van een levensecht robotlichaam waarmee ze regelmatig een uitstapje kunnen maken.

De Bobs worden met name door hun robotlichaam steeds menselijker, wat weer leidt tot meer sociaal contact. Helaas heeft dit voor hen ook een keerzijde. Zo gaat Howard, een van Bobs klonen, een relatie met een mens aan, wat leidt tot veel kritiek van de buitenwereld. Bovendien zijn de Bobs onsterfelijk, maar de mensen waarmee ze bevriend raken zijn dat niet. Vanwege dit gegeven worden ze regelmatig geconfronteerd met verlies, waardoor ze zich beginnen af te vragen of ze überhaupt wel deze relaties moeten aangaan. Dennis E. Taylor weet deze interne strijd goed uit te diepen en speelt daarnaast verschillende keren met de vraag in hoeverre Bob en zijn klonen nu eigenlijk mens zijn. Hiermee voegt hij diepere lagen aan het verhaal toe, wat des te meer aantoont dat de Bobiverse Sciencefiction is waar heel veel in zit.

Net als in de andere Bobiversum-boeken switcht Taylor in rap tempo tussen de verschillende klonen van Bob. Er ontstaan verschillende interessante mini-verhalen die uiteindelijk allemaal in meer of mindere mate bijdragen aan het grotere geheel. Maar de verhaallijn die de drijvende kracht achter het boek moet vormen is de strijd tussen de Bobs en de Anderen. Omdat het universum daarentegen zo groot is, duurt het jaren voordat de Anderen daadwerkelijk een bedreiging zullen vormen. Je krijgt daardoor geen race tegen de klok situatie wat maakt dat deze plotlijn het verhaal niet de intensiteit en urgentie meegeeft waar je van tevoren op hoopt. Een ander minpuntje is dat er geen moment van contact is tussen de Bobs en de Anderen. Dat had het verhaal ongetwijfeld wat extra’s gegeven.

Aan het eind van het boek krijgen we dan eindelijk de langverwachte climax; een intergalactische strijd op het scherpst van de snede. Het had bij vlagen wat gedetailleerder en meeslepender gemogen, maar het is zonder twijfel de spannendste gevechtsscène in het gehele drieluik. De ontknoping is dynamisch, explosief en aan het absolute eind zo onverwachts dat het even duurt totdat je beseft wat er precies is gebeurd.

Na het explosieve einde creëert Taylor rust in het verhaal en schuift hij oorspronkelijke Bob, waar het allemaal mee begon, naar voren om de cirkel rond te maken. In dit allerlaatste stuk toont Dennis E. Taylor zich tot een begenadigd schrijver die zijn lezer ook kan raken.

“Ik zuchtte vanbinnen. Soms leek het alsof het leven niets meer was dan een bijeengaring van emotionele bagage: herinneringen, spijt en verkeken kansen.’’

Einde spoilers

De Bobiversum-reeks is aanvankelijk wat moeilijk in te komen door het gebrek aan menselijke interactie. Dennis E. Taylor slaagt er echter beetje bij beetje in om een steeds groter wordende verhaalwereld op te trekken rondom zijn hoofdpersonage, waardoor er met het omslaan van elke bladzijde steeds meer te beleven valt. Boek 2 geeft de reeks het sterke fundament aan verhaallijnen die het nodig had en deel 3 bouwt daar alleen maar verder op voort. Het eindresultaat is een vermakelijke sciencefiction-trilogie die bol staat van de droge humor en referenties naar popcultuur met in de hoofdrol een sympathieke nerd die zich ontpopt als redder van de mensheid.