Het is een goede gewoonte geworden bij het schrijven van een recensie, en zeker als het hier een debuut betreft, om informatie te vergaren betreffende de schrijver. In deze zoektocht belandt men dan vaak op de website van de uitgever.
Bij Dirk Speelman was dit dus niet anders. Op de website van Standaard Uitgeverij staat te lezen dat hij klassieke talen heeft gestudeerd en hoogleraar computationele corpus linguïstiek is op de KU te Leuven. Dit houdt in dat zijn onderzoek zich richt op het zoeken naar patronen in grote collecties van taalmateriaal, met behulp van digitale technieken.
Nu kunt u zich afvragen in hoeverre dit van belang is voor de te schrijven recensie. Het belang van dit gegeven zit in het eerste deel van Rode nevel. Daarin probeert de schrijver onverbloemd zijn visie te geven over zijn inzicht hoe de wereld er in 2054 uit zal zien. Dat gaat niet altijd gepaard met vlotlezende teksten. Hij laat de problematiek die -in zijn ogen- over bijna 25 jaar gaat spelen bediscussiëren door studenten van de Universiteit van het IISS in het hart van Space Valley.
Speelman heeft veel risico genomen om op deze manier zijn debuut te beginnen. De valkuil die hij voor zichzelf heeft opgeworpen is dat sommige lezers afhaken en daar is ook zeker wel enige reden toe. Het is dat hij zijn hoofdpersonages vrij intrigerend in het verhaal weet in te bedden en met name het personage van inspecteur Ana Diaz is meer dan de moeite waard.
Het is 2054. De opwarming van de aarde en the global climate disruption hebben hun sporen op de aarde nagelaten. De vraag is niet meer of we de strijd tegen het op hol geslagen klimaat zullen verliezen, de vraag is alleen nog maar wanneer dit gaat gebeuren. Terwijl bijna de gehele wereld met verslagenheid en gelatenheid deze nieuwe werkelijkheid lijkt te accepteren, timmert in Brazilië een visionair ondernemer aan een nieuwe toekomst voor de mensheid.
Een toekomst die, als het aan hem ligt, niet meer op deze aarde zal liggen. Daar waar enkele jaren geleden alleen nog Braziliaanse wildernis lag, wordt nu in recordtempo gebouwd aan Space Valley. Dat is een kilometerslange aaneenschakeling van nieuwe bedrijven en onderzoekcentra, opgetrokken rond een centraal thema; de ruimtevaart.
Wanneer in een van de studentenpubs op de campus van het IISS, de prestigieuze universiteit in het hart van Space Valley, een jonge vrouw komt te overlijden in onduidelijke omstandigheden, begint voor inspecteur Ana Diaz een moeizame zoektocht naar de waarheid.
Speelman heeft voor zijn literaire science fiction-thriller Rode nevel gekozen om deze binnen de veilige muren van zijn eigen vakgebied te laten afspelen. Maar als dit vakgebied te maken heeft met technologische ontwikkelingen zoals artificiële intelligentie en big data dan loopt hij het risico dat het als snel te ingewikkeld gaat worden. Als Speelman er dan ook nog voor kiest om bijna een gehele pagina te vullen met de discussie of het de Rosetta code is of gewoon Rosetta code, dan begeef je jezelf op glad ijs. Dan moet je als schrijver, naast je eigen kennis, ook een aangenaam thrillergehalte in het boek brengen. Iets dat bijvoorbeeld bestaat uit een uitgekiend en goed geschreven plot. En juist dat is Dirk Speelman meer dan aardig gelukt.
Zeker in het tweede deel van het boek weet hij Rode nevel overeind te houden en dat is met name te danken aan de manier waarop Dirk Speelman zijn personages weet neer te zetten. Hij verstaat de kunst om in een paar zinnen een karakter tot leven te brengen en de lezer direct verplicht om een beeld te vormen van zijn personages.
Vooral het personages van Ana Diaz en Rafael Nunes zijn voltreffers. Zeker Ana Diaz is een jonge inspecteur met al haar twijfels en door het boek heen gaat ze door een rollercoaster van emoties en belandt ze op het punt dat haar denkbeeldige put niet dieper kan worden. Speelman weet dit als een routinier goed uit te werken en Ana is zeker het bewijs dat de schrijver wel degelijk het gevoel heeft om karakters heel fijntjes uit te werken. Omdat Dirk Speelman professor taalkunde is mag het geen verrassing zijn dat het verhaal taalkundig perfect in elkaar steekt. Hij probeert wel degelijk om zijn verhaal zo toegankelijk mogelijk te maken voor een groot publiek, maar dat is slechts gedeeltelijk gelukt. Hij heeft waarschijnlijk niet weten te voorkomen dat een deel van de reguliere thrillerlezers moeite zullen hebben met het eerste deel van het boek.
Rode Nevel is lijkt in beginsel het toekomstperspectief, gezien door de ogen van een professor taalkunde aan de KU van Leuven. En eerlijk gezegd is dit vooruitzicht niet een prettige plek om in te leven. Technologie beheerst het leven en de klimaatverandering heeft inderdaad zijn negatieve stempel op de wereld gedrukt. Dit betekent dat twee gedachten, aan de ene kant de wereld volgens de schrijver en het verhaal over de dood van Rebecca Nunes, samen moeten komen in dit boek en daar is hij goed in geslaagd.
Dirk Speelman heeft met zijn debuut een flinke gok genomen en in het begin van het boek lijkt hij deze gok te verliezen maar met name door zijn personages weet hij inderdaad de meubelen te redden en, ondanks de donkere ondertoon over de toekomst van de wereld, heeft hij zeker een goed verhaal weten te vertellen.
Op de achterflap eindigt de schrijver met de zin “Hoe ziet de wereld eruit in 2054?’ Als dit met karakters als Ana Diaz is, dan zijn er toch nog lichtpuntjes.
Bij Dirk Speelman was dit dus niet anders. Op de website van Standaard Uitgeverij staat te lezen dat hij klassieke talen heeft gestudeerd en hoogleraar computationele corpus linguïstiek is op de KU te Leuven. Dit houdt in dat zijn onderzoek zich richt op het zoeken naar patronen in grote collecties van taalmateriaal, met behulp van digitale technieken.
Nu kunt u zich afvragen in hoeverre dit van belang is voor de te schrijven recensie. Het belang van dit gegeven zit in het eerste deel van Rode nevel. Daarin probeert de schrijver onverbloemd zijn visie te geven over zijn inzicht hoe de wereld er in 2054 uit zal zien. Dat gaat niet altijd gepaard met vlotlezende teksten. Hij laat de problematiek die -in zijn ogen- over bijna 25 jaar gaat spelen bediscussiëren door studenten van de Universiteit van het IISS in het hart van Space Valley.
Speelman heeft veel risico genomen om op deze manier zijn debuut te beginnen. De valkuil die hij voor zichzelf heeft opgeworpen is dat sommige lezers afhaken en daar is ook zeker wel enige reden toe. Het is dat hij zijn hoofdpersonages vrij intrigerend in het verhaal weet in te bedden en met name het personage van inspecteur Ana Diaz is meer dan de moeite waard.
Het is 2054. De opwarming van de aarde en the global climate disruption hebben hun sporen op de aarde nagelaten. De vraag is niet meer of we de strijd tegen het op hol geslagen klimaat zullen verliezen, de vraag is alleen nog maar wanneer dit gaat gebeuren. Terwijl bijna de gehele wereld met verslagenheid en gelatenheid deze nieuwe werkelijkheid lijkt te accepteren, timmert in Brazilië een visionair ondernemer aan een nieuwe toekomst voor de mensheid.
Een toekomst die, als het aan hem ligt, niet meer op deze aarde zal liggen. Daar waar enkele jaren geleden alleen nog Braziliaanse wildernis lag, wordt nu in recordtempo gebouwd aan Space Valley. Dat is een kilometerslange aaneenschakeling van nieuwe bedrijven en onderzoekcentra, opgetrokken rond een centraal thema; de ruimtevaart.
Wanneer in een van de studentenpubs op de campus van het IISS, de prestigieuze universiteit in het hart van Space Valley, een jonge vrouw komt te overlijden in onduidelijke omstandigheden, begint voor inspecteur Ana Diaz een moeizame zoektocht naar de waarheid.
Speelman heeft voor zijn literaire science fiction-thriller Rode nevel gekozen om deze binnen de veilige muren van zijn eigen vakgebied te laten afspelen. Maar als dit vakgebied te maken heeft met technologische ontwikkelingen zoals artificiële intelligentie en big data dan loopt hij het risico dat het als snel te ingewikkeld gaat worden. Als Speelman er dan ook nog voor kiest om bijna een gehele pagina te vullen met de discussie of het de Rosetta code is of gewoon Rosetta code, dan begeef je jezelf op glad ijs. Dan moet je als schrijver, naast je eigen kennis, ook een aangenaam thrillergehalte in het boek brengen. Iets dat bijvoorbeeld bestaat uit een uitgekiend en goed geschreven plot. En juist dat is Dirk Speelman meer dan aardig gelukt.
Zeker in het tweede deel van het boek weet hij Rode nevel overeind te houden en dat is met name te danken aan de manier waarop Dirk Speelman zijn personages weet neer te zetten. Hij verstaat de kunst om in een paar zinnen een karakter tot leven te brengen en de lezer direct verplicht om een beeld te vormen van zijn personages.
Vooral het personages van Ana Diaz en Rafael Nunes zijn voltreffers. Zeker Ana Diaz is een jonge inspecteur met al haar twijfels en door het boek heen gaat ze door een rollercoaster van emoties en belandt ze op het punt dat haar denkbeeldige put niet dieper kan worden. Speelman weet dit als een routinier goed uit te werken en Ana is zeker het bewijs dat de schrijver wel degelijk het gevoel heeft om karakters heel fijntjes uit te werken. Omdat Dirk Speelman professor taalkunde is mag het geen verrassing zijn dat het verhaal taalkundig perfect in elkaar steekt. Hij probeert wel degelijk om zijn verhaal zo toegankelijk mogelijk te maken voor een groot publiek, maar dat is slechts gedeeltelijk gelukt. Hij heeft waarschijnlijk niet weten te voorkomen dat een deel van de reguliere thrillerlezers moeite zullen hebben met het eerste deel van het boek.
Rode Nevel is lijkt in beginsel het toekomstperspectief, gezien door de ogen van een professor taalkunde aan de KU van Leuven. En eerlijk gezegd is dit vooruitzicht niet een prettige plek om in te leven. Technologie beheerst het leven en de klimaatverandering heeft inderdaad zijn negatieve stempel op de wereld gedrukt. Dit betekent dat twee gedachten, aan de ene kant de wereld volgens de schrijver en het verhaal over de dood van Rebecca Nunes, samen moeten komen in dit boek en daar is hij goed in geslaagd.
Dirk Speelman heeft met zijn debuut een flinke gok genomen en in het begin van het boek lijkt hij deze gok te verliezen maar met name door zijn personages weet hij inderdaad de meubelen te redden en, ondanks de donkere ondertoon over de toekomst van de wereld, heeft hij zeker een goed verhaal weten te vertellen.
Op de achterflap eindigt de schrijver met de zin “Hoe ziet de wereld eruit in 2054?’ Als dit met karakters als Ana Diaz is, dan zijn er toch nog lichtpuntjes.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Bij Dirk Speelman was dit dus niet anders. Op de website van Standaard Uitgeverij staat te lezen dat hij klassieke talen heeft gestudeerd en hoogleraar computationele corpus linguïstiek is op de KU te Leuven. Dit houdt in dat zijn onderzoek zich richt op het zoeken naar patronen in grote collecties van taalmateriaal, met behulp van digitale technieken.
Nu kunt u zich afvragen in hoeverre dit van belang is voor de te schrijven recensie. Het belang van dit gegeven zit in het eerste deel van Rode nevel. Daarin probeert de schrijver onverbloemd zijn visie te geven over zijn inzicht hoe de wereld er in 2054 uit zal zien. Dat gaat niet altijd gepaard met vlotlezende teksten. Hij laat de problematiek die -in zijn ogen- over bijna 25 jaar gaat spelen bediscussiëren door studenten van de Universiteit van het IISS in het hart van Space Valley.
Speelman heeft veel risico genomen om op deze manier zijn debuut te beginnen. De valkuil die hij voor zichzelf heeft opgeworpen is dat sommige lezers afhaken en daar is ook zeker wel enige reden toe. Het is dat hij zijn hoofdpersonages vrij intrigerend in het verhaal weet in te bedden en met name het personage van inspecteur Ana Diaz is meer dan de moeite waard.
Het is 2054. De opwarming van de aarde en the global climate disruption hebben hun sporen op de aarde nagelaten. De vraag is niet meer of we de strijd tegen het op hol geslagen klimaat zullen verliezen, de vraag is alleen nog maar wanneer dit gaat gebeuren. Terwijl bijna de gehele wereld met verslagenheid en gelatenheid deze nieuwe werkelijkheid lijkt te accepteren, timmert in Brazilië een visionair ondernemer aan een nieuwe toekomst voor de mensheid.
Een toekomst die, als het aan hem ligt, niet meer op deze aarde zal liggen. Daar waar enkele jaren geleden alleen nog Braziliaanse wildernis lag, wordt nu in recordtempo gebouwd aan Space Valley. Dat is een kilometerslange aaneenschakeling van nieuwe bedrijven en onderzoekcentra, opgetrokken rond een centraal thema; de ruimtevaart.
Wanneer in een van de studentenpubs op de campus van het IISS, de prestigieuze universiteit in het hart van Space Valley, een jonge vrouw komt te overlijden in onduidelijke omstandigheden, begint voor inspecteur Ana Diaz een moeizame zoektocht naar de waarheid.
Speelman heeft voor zijn literaire science fiction-thriller Rode nevel gekozen om deze binnen de veilige muren van zijn eigen vakgebied te laten afspelen. Maar als dit vakgebied te maken heeft met technologische ontwikkelingen zoals artificiële intelligentie en big data dan loopt hij het risico dat het als snel te ingewikkeld gaat worden. Als Speelman er dan ook nog voor kiest om bijna een gehele pagina te vullen met de discussie of het de Rosetta code is of gewoon Rosetta code, dan begeef je jezelf op glad ijs. Dan moet je als schrijver, naast je eigen kennis, ook een aangenaam thrillergehalte in het boek brengen. Iets dat bijvoorbeeld bestaat uit een uitgekiend en goed geschreven plot. En juist dat is Dirk Speelman meer dan aardig gelukt.
Zeker in het tweede deel van het boek weet hij Rode nevel overeind te houden en dat is met name te danken aan de manier waarop Dirk Speelman zijn personages weet neer te zetten. Hij verstaat de kunst om in een paar zinnen een karakter tot leven te brengen en de lezer direct verplicht om een beeld te vormen van zijn personages.
Vooral het personages van Ana Diaz en Rafael Nunes zijn voltreffers. Zeker Ana Diaz is een jonge inspecteur met al haar twijfels en door het boek heen gaat ze door een rollercoaster van emoties en belandt ze op het punt dat haar denkbeeldige put niet dieper kan worden. Speelman weet dit als een routinier goed uit te werken en Ana is zeker het bewijs dat de schrijver wel degelijk het gevoel heeft om karakters heel fijntjes uit te werken. Omdat Dirk Speelman professor taalkunde is mag het geen verrassing zijn dat het verhaal taalkundig perfect in elkaar steekt. Hij probeert wel degelijk om zijn verhaal zo toegankelijk mogelijk te maken voor een groot publiek, maar dat is slechts gedeeltelijk gelukt. Hij heeft waarschijnlijk niet weten te voorkomen dat een deel van de reguliere thrillerlezers moeite zullen hebben met het eerste deel van het boek.
Rode Nevel is lijkt in beginsel het toekomstperspectief, gezien door de ogen van een professor taalkunde aan de KU van Leuven. En eerlijk gezegd is dit vooruitzicht niet een prettige plek om in te leven. Technologie beheerst het leven en de klimaatverandering heeft inderdaad zijn negatieve stempel op de wereld gedrukt. Dit betekent dat twee gedachten, aan de ene kant de wereld volgens de schrijver en het verhaal over de dood van Rebecca Nunes, samen moeten komen in dit boek en daar is hij goed in geslaagd.
Dirk Speelman heeft met zijn debuut een flinke gok genomen en in het begin van het boek lijkt hij deze gok te verliezen maar met name door zijn personages weet hij inderdaad de meubelen te redden en, ondanks de donkere ondertoon over de toekomst van de wereld, heeft hij zeker een goed verhaal weten te vertellen.
Op de achterflap eindigt de schrijver met de zin “Hoe ziet de wereld eruit in 2054?’ Als dit met karakters als Ana Diaz is, dan zijn er toch nog lichtpuntjes.