Esther Quatfass is een nieuwe naam in de thrillerwereld, maar heeft in 2018 al wel een roman uitgebracht, 10 seconden naar het Noorden. Ze schreef die samen met Bonnie Sallans. Dit verhaal gaat over twee stellen die emigreren naar Estland, maar vanaf de eerste dag lopen de spanningen hoog op. De roman heeft goede recensies gekregen en werd over het algemeen goed ontvangen.
In februari 2019 is de eerste thriller van Esther Quatfass, Elandsoog, bij uitgeverij Lannoo verschenen en dit is haar eerste soloproject. Net als in haar roman is de omgeving waarin de verhalen zich afspelen afkomstig uit haar eigen ervaring. De omschrijving van de omgeving waarin Elandsoog zich afspeelt, is dan ook het sterkste aan dit verhaal. Ze weet de omgeving dermate goed te omschrijven, dat de inhoud van het verhaal veel sterker wordt. Was dit niet het geval geweest dan had dit boek zich nergens kunnen onderscheiden aan de gemiddelde thriller die in bergen tegelijk worden uitgebracht.
Op haar eigen website geeft Esther Quatfass aan dat zij steeds op zoek is naar de ultieme vrijheid, al gelooft ze niet dat deze werkelijk bestaat. Want werkelijk vrij zijn zou betekenen los zijn van de zwaartekracht. Na haar studie aan de UvA en haar start van een carrière als methodoloog, verliet zij Amsterdam om samen met haar Belgische partner en zijn sledehonden in Estland meerdaagse sledehondentochten organiseerden. Na zeven jaar verhuisden ze naar Lapland waar ze naar vier jaar zich steeds meer op haar schrijven ging bekwamen.
Christian heeft tot zijn grote woede zijn bivakplaats op het eiland Elandsoog op moeten geven omdat de nieuwe eigenaren niet gediend zijn van pottenkijkers en deze met alle middelen wil weren van het eiland. Maar Christian geeft niet op en probeert deze nieuwe bewoners Ivar en Zahra nog steeds in de gaten te houden, hoewel hij weet dat dit niet zonder gevaar is. Hij weet namelijk zeker dat Ivar, die door Christian steevast ‘de Baardaap’ wordt genoemd, niet terugdeinst voor geweld of erger. Als zijn vriend op een van hun heimelijke bezoekjes aan het eiland bij het huis van Ivar wordt doodgeschoten, is Christian er nog meer van overtuigd dat Ivar een crimineel is. Maar Christian moet ook zijn eigen onschuld bewijzen en moet de waarheid aan het licht zien te brengen. Maar hij sluipt niet alleen door de Zweedse bossen en de grote vraag is wie houdt wie nu eigenlijk in de gaten.
De schrijfster neemt haar lezers mee de bossen in van Lapland en laat zien dat de natuur daar heel mooi kan zijn, maar daar is het beste over dit boek wel gezegd. Het begin van het verhaal is hoopgevend en heeft alles in zich om een prima verhaal te worden, maar halverwege loopt dit volledig weg van de schrijfster.
De vele achtervolgingen in het bos zorgen ervoor dat het lijkt alsof iedereen elkaar in een wurggreep houdt en het verhaal meer op een opeenvolging van geheimzinnige bijeenkomsten is waar eenieder getuige van wil zijn. Het lijkt hierdoor alsof Esther Quatfass onbewust zelf constant op de rem trapt en haar verhaal in een vorm van vertraging probeert te krijgen.
De personages in het boek zijn ok maar niet opvallend en zijn dan ook een beetje synoniem voor het gehele verhaal. De schrijfster blijft een beetje in de stereotypes hangen wat betreft de karakters. Dat geeft het verhaal niet die push die het zo nodig heeft, want als het gehele verhaal wat vlak blijft dan is iedere positieve uiting mooi meegenomen maar jammerlijk is dat niet zo.
Esther Quatfass heeft met Elandsoog een boek geschreven waarin ze voortvarend uit de startblokken schiet, maar kan dit begin niet voortzetten en verzandt in een veelvoud aan nodeloze acties die het verhaal absoluut geen goed doen.
In februari 2019 is de eerste thriller van Esther Quatfass, Elandsoog, bij uitgeverij Lannoo verschenen en dit is haar eerste soloproject. Net als in haar roman is de omgeving waarin de verhalen zich afspelen afkomstig uit haar eigen ervaring. De omschrijving van de omgeving waarin Elandsoog zich afspeelt, is dan ook het sterkste aan dit verhaal. Ze weet de omgeving dermate goed te omschrijven, dat de inhoud van het verhaal veel sterker wordt. Was dit niet het geval geweest dan had dit boek zich nergens kunnen onderscheiden aan de gemiddelde thriller die in bergen tegelijk worden uitgebracht.
Op haar eigen website geeft Esther Quatfass aan dat zij steeds op zoek is naar de ultieme vrijheid, al gelooft ze niet dat deze werkelijk bestaat. Want werkelijk vrij zijn zou betekenen los zijn van de zwaartekracht. Na haar studie aan de UvA en haar start van een carrière als methodoloog, verliet zij Amsterdam om samen met haar Belgische partner en zijn sledehonden in Estland meerdaagse sledehondentochten organiseerden. Na zeven jaar verhuisden ze naar Lapland waar ze naar vier jaar zich steeds meer op haar schrijven ging bekwamen.
“Het uitgeven van mijn verhalen heb ik met mijn tong op de grond nagejaagd, als een windhond rennend naar een prooi, die aan een draad zigzaggend over een renbaan wordt getrokken en steeds buiten bereik blijft. Maar nu is het zo ver. Eindelijk kan ik wat uitrusten en genieten, al gun ik mezelf daarvoor niet veel tijd, want ook begint het nu pas en dus moet ik alweer van alles. Een nieuwe thriller schrijven, die al af had moeten zijn, genoeg korte verhalen verzamelen voor een degelijke bundel, en en en…”Als Quatfass haar verhaal zo had geschreven als dat zij haar filosofie over het leven op haar website omschrijft, dan was de vraag onterecht geweest of zij met een thriller haar juiste genre heeft gevonden. Het lijkt alsof ze in een verkeerd jasje zit en eigenlijk liever een roman wil schrijven.
Christian heeft tot zijn grote woede zijn bivakplaats op het eiland Elandsoog op moeten geven omdat de nieuwe eigenaren niet gediend zijn van pottenkijkers en deze met alle middelen wil weren van het eiland. Maar Christian geeft niet op en probeert deze nieuwe bewoners Ivar en Zahra nog steeds in de gaten te houden, hoewel hij weet dat dit niet zonder gevaar is. Hij weet namelijk zeker dat Ivar, die door Christian steevast ‘de Baardaap’ wordt genoemd, niet terugdeinst voor geweld of erger. Als zijn vriend op een van hun heimelijke bezoekjes aan het eiland bij het huis van Ivar wordt doodgeschoten, is Christian er nog meer van overtuigd dat Ivar een crimineel is. Maar Christian moet ook zijn eigen onschuld bewijzen en moet de waarheid aan het licht zien te brengen. Maar hij sluipt niet alleen door de Zweedse bossen en de grote vraag is wie houdt wie nu eigenlijk in de gaten.
De schrijfster neemt haar lezers mee de bossen in van Lapland en laat zien dat de natuur daar heel mooi kan zijn, maar daar is het beste over dit boek wel gezegd. Het begin van het verhaal is hoopgevend en heeft alles in zich om een prima verhaal te worden, maar halverwege loopt dit volledig weg van de schrijfster.
De vele achtervolgingen in het bos zorgen ervoor dat het lijkt alsof iedereen elkaar in een wurggreep houdt en het verhaal meer op een opeenvolging van geheimzinnige bijeenkomsten is waar eenieder getuige van wil zijn. Het lijkt hierdoor alsof Esther Quatfass onbewust zelf constant op de rem trapt en haar verhaal in een vorm van vertraging probeert te krijgen.
De personages in het boek zijn ok maar niet opvallend en zijn dan ook een beetje synoniem voor het gehele verhaal. De schrijfster blijft een beetje in de stereotypes hangen wat betreft de karakters. Dat geeft het verhaal niet die push die het zo nodig heeft, want als het gehele verhaal wat vlak blijft dan is iedere positieve uiting mooi meegenomen maar jammerlijk is dat niet zo.
Esther Quatfass heeft met Elandsoog een boek geschreven waarin ze voortvarend uit de startblokken schiet, maar kan dit begin niet voortzetten en verzandt in een veelvoud aan nodeloze acties die het verhaal absoluut geen goed doen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In februari 2019 is de eerste thriller van Esther Quatfass, Elandsoog, bij uitgeverij Lannoo verschenen en dit is haar eerste soloproject. Net als in haar roman is de omgeving waarin de verhalen zich afspelen afkomstig uit haar eigen ervaring. De omschrijving van de omgeving waarin Elandsoog zich afspeelt, is dan ook het sterkste aan dit verhaal. Ze weet de omgeving dermate goed te omschrijven, dat de inhoud van het verhaal veel sterker wordt. Was dit niet het geval geweest dan had dit boek zich nergens kunnen onderscheiden aan de gemiddelde thriller die in bergen tegelijk worden uitgebracht.
Op haar eigen website geeft Esther Quatfass aan dat zij steeds op zoek is naar de ultieme vrijheid, al gelooft ze niet dat deze werkelijk bestaat. Want werkelijk vrij zijn zou betekenen los zijn van de zwaartekracht. Na haar studie aan de UvA en haar start van een carrière als methodoloog, verliet zij Amsterdam om samen met haar Belgische partner en zijn sledehonden in Estland meerdaagse sledehondentochten organiseerden. Na zeven jaar verhuisden ze naar Lapland waar ze naar vier jaar zich steeds meer op haar schrijven ging bekwamen.
Als Quatfass haar verhaal zo had geschreven als dat zij haar filosofie over het leven op haar website omschrijft, dan was de vraag onterecht geweest of zij met een thriller haar juiste genre heeft gevonden. Het lijkt alsof ze in een verkeerd jasje zit en eigenlijk liever een roman wil schrijven.
Christian heeft tot zijn grote woede zijn bivakplaats op het eiland Elandsoog op moeten geven omdat de nieuwe eigenaren niet gediend zijn van pottenkijkers en deze met alle middelen wil weren van het eiland. Maar Christian geeft niet op en probeert deze nieuwe bewoners Ivar en Zahra nog steeds in de gaten te houden, hoewel hij weet dat dit niet zonder gevaar is. Hij weet namelijk zeker dat Ivar, die door Christian steevast ‘de Baardaap’ wordt genoemd, niet terugdeinst voor geweld of erger. Als zijn vriend op een van hun heimelijke bezoekjes aan het eiland bij het huis van Ivar wordt doodgeschoten, is Christian er nog meer van overtuigd dat Ivar een crimineel is. Maar Christian moet ook zijn eigen onschuld bewijzen en moet de waarheid aan het licht zien te brengen. Maar hij sluipt niet alleen door de Zweedse bossen en de grote vraag is wie houdt wie nu eigenlijk in de gaten.
De schrijfster neemt haar lezers mee de bossen in van Lapland en laat zien dat de natuur daar heel mooi kan zijn, maar daar is het beste over dit boek wel gezegd. Het begin van het verhaal is hoopgevend en heeft alles in zich om een prima verhaal te worden, maar halverwege loopt dit volledig weg van de schrijfster.
De vele achtervolgingen in het bos zorgen ervoor dat het lijkt alsof iedereen elkaar in een wurggreep houdt en het verhaal meer op een opeenvolging van geheimzinnige bijeenkomsten is waar eenieder getuige van wil zijn. Het lijkt hierdoor alsof Esther Quatfass onbewust zelf constant op de rem trapt en haar verhaal in een vorm van vertraging probeert te krijgen.
De personages in het boek zijn ok maar niet opvallend en zijn dan ook een beetje synoniem voor het gehele verhaal. De schrijfster blijft een beetje in de stereotypes hangen wat betreft de karakters. Dat geeft het verhaal niet die push die het zo nodig heeft, want als het gehele verhaal wat vlak blijft dan is iedere positieve uiting mooi meegenomen maar jammerlijk is dat niet zo.
Esther Quatfass heeft met Elandsoog een boek geschreven waarin ze voortvarend uit de startblokken schiet, maar kan dit begin niet voortzetten en verzandt in een veelvoud aan nodeloze acties die het verhaal absoluut geen goed doen.