Op een nacht in 1987 wordt de beroemde hoogleraar Joseph Wieber, die doceert aan het prestigieuze Princeton, vermoord. Hij wordt gevonden door zijn klusjesman. Wie hem heeft vermoordt en waar een manuscript is gebleven waaraan hij werkte, is onbekend. Vijfentwintig jaar later besluit de terminaal zieke Richard Flynn een boekje over te doen over deze casus, die nooit is opgelost. Zijn memoires bereiken literair agent Peter Katz, die gegrepen is door Flynns verhaal. Hij besluit meer onderzoek te doen naar de zaak, aangezien het tweede deel van de memoires ontbreekt. Katz zet alles op alles om het te doorgronden en zet daarvoor onder andere een privédetective is. Komen ze achter de waarheid?
Op de website van Eugen O. Chirovici is te lezen dat de auteur al sinds zijn tiende schrijft. Hij studeerde Economie aan de Universiteit van Boekarest en werkte daarna als econoom. Hierna ging hij als financieel journalist aan de slag bij een dagblad, waarna hij naar de tv vertrok. Sindsdien schreef hij tien novels en vijf non-fictie werken. In 2012 vestigde hij zich met zijn gezin in Engeland. Hierna verscheen zijn Boek der spiegels.
De hamvraag in Boek der spiegels is niet zozeer ‘wie’, als wel ‘waarom’. Waar normale thrillers zich met name spitsen op de whodunnit, doet Chirovici dit anders. Hij geeft meer ruimte aan de achtergrond waarom degene tot de daad kwam. Hiervoor maakt hij slim gebruik van drie verhaallijnen van mensen die allen iets met de zaak te maken hebben. Natuurlijk Richard Flynn, maar ook de detective en de literair agent krijgen hun podium. Chirovici geeft zo vernuftig ruimte aan verschillende invalshoeken op ‘de zaak’, waardoor de lezer meer dan eens op het verkeerde been wordt gezet. Chirovici gebruikt deze verhaallijnen als legosteentjes en bouwt zijn verhaal rustig en weldoordacht op.
Chirovici bewijst al direct een uitstekend verteller te zijn. Hij weet de lezer uit te dagen zich in de verteller te verplaatsen. Hierdoor word je het verhaal ingezogen, en laten de kluwen van Boek der spiegels je pas los als de laatste bladzij is gelezen. Het verhaal blijft hangen. Enerzijds door de manier waarop het is geschreven (zie hierboven), maar ook door de sfeer die Chirovici oproept. Wat is er in hemelsnaam gebeurd en vooral, waarom? Het is een verwarrend verhaal en de lezer voelt dit. Niemand vertelt de waarheid, of juist iedereen? En waarom is Wieder vermoord? Was hij wel de aardige man die hij voorstond? Allemaal vragen die ergens in Boek der spiegels worden beantwoord, maar Chirovici neemt hiervoor ruimschoots de tijd. De lezer hangt aan zijn lippen.
De les die de auteur ons leert, is dat niets is wat het lijkt. Althans; iedereen heeft zijn of haar eigen waarheid en kijkt naar de wereld door deze bril. Hierdoor is er geen één waarheid, maar juist voor iedereen zijn er verschillende waarheden. Met dit gegeven is Boek der spiegels een slimme, verrassende en unieke thriller geworden die de lezer lang zal bijblijven. Een film zal zeker volgen.
Op de website van Eugen O. Chirovici is te lezen dat de auteur al sinds zijn tiende schrijft. Hij studeerde Economie aan de Universiteit van Boekarest en werkte daarna als econoom. Hierna ging hij als financieel journalist aan de slag bij een dagblad, waarna hij naar de tv vertrok. Sindsdien schreef hij tien novels en vijf non-fictie werken. In 2012 vestigde hij zich met zijn gezin in Engeland. Hierna verscheen zijn Boek der spiegels.
De hamvraag in Boek der spiegels is niet zozeer ‘wie’, als wel ‘waarom’. Waar normale thrillers zich met name spitsen op de whodunnit, doet Chirovici dit anders. Hij geeft meer ruimte aan de achtergrond waarom degene tot de daad kwam. Hiervoor maakt hij slim gebruik van drie verhaallijnen van mensen die allen iets met de zaak te maken hebben. Natuurlijk Richard Flynn, maar ook de detective en de literair agent krijgen hun podium. Chirovici geeft zo vernuftig ruimte aan verschillende invalshoeken op ‘de zaak’, waardoor de lezer meer dan eens op het verkeerde been wordt gezet. Chirovici gebruikt deze verhaallijnen als legosteentjes en bouwt zijn verhaal rustig en weldoordacht op.
Chirovici bewijst al direct een uitstekend verteller te zijn. Hij weet de lezer uit te dagen zich in de verteller te verplaatsen. Hierdoor word je het verhaal ingezogen, en laten de kluwen van Boek der spiegels je pas los als de laatste bladzij is gelezen. Het verhaal blijft hangen. Enerzijds door de manier waarop het is geschreven (zie hierboven), maar ook door de sfeer die Chirovici oproept. Wat is er in hemelsnaam gebeurd en vooral, waarom? Het is een verwarrend verhaal en de lezer voelt dit. Niemand vertelt de waarheid, of juist iedereen? En waarom is Wieder vermoord? Was hij wel de aardige man die hij voorstond? Allemaal vragen die ergens in Boek der spiegels worden beantwoord, maar Chirovici neemt hiervoor ruimschoots de tijd. De lezer hangt aan zijn lippen.
De les die de auteur ons leert, is dat niets is wat het lijkt. Althans; iedereen heeft zijn of haar eigen waarheid en kijkt naar de wereld door deze bril. Hierdoor is er geen één waarheid, maar juist voor iedereen zijn er verschillende waarheden. Met dit gegeven is Boek der spiegels een slimme, verrassende en unieke thriller geworden die de lezer lang zal bijblijven. Een film zal zeker volgen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Op de website van Eugen O. Chirovici is te lezen dat de auteur al sinds zijn tiende schrijft. Hij studeerde Economie aan de Universiteit van Boekarest en werkte daarna als econoom. Hierna ging hij als financieel journalist aan de slag bij een dagblad, waarna hij naar de tv vertrok. Sindsdien schreef hij tien novels en vijf non-fictie werken. In 2012 vestigde hij zich met zijn gezin in Engeland. Hierna verscheen zijn Boek der spiegels.
De hamvraag in Boek der spiegels is niet zozeer ‘wie’, als wel ‘waarom’. Waar normale thrillers zich met name spitsen op de whodunnit, doet Chirovici dit anders. Hij geeft meer ruimte aan de achtergrond waarom degene tot de daad kwam. Hiervoor maakt hij slim gebruik van drie verhaallijnen van mensen die allen iets met de zaak te maken hebben. Natuurlijk Richard Flynn, maar ook de detective en de literair agent krijgen hun podium. Chirovici geeft zo vernuftig ruimte aan verschillende invalshoeken op ‘de zaak’, waardoor de lezer meer dan eens op het verkeerde been wordt gezet. Chirovici gebruikt deze verhaallijnen als legosteentjes en bouwt zijn verhaal rustig en weldoordacht op.
Chirovici bewijst al direct een uitstekend verteller te zijn. Hij weet de lezer uit te dagen zich in de verteller te verplaatsen. Hierdoor word je het verhaal ingezogen, en laten de kluwen van Boek der spiegels je pas los als de laatste bladzij is gelezen. Het verhaal blijft hangen. Enerzijds door de manier waarop het is geschreven (zie hierboven), maar ook door de sfeer die Chirovici oproept. Wat is er in hemelsnaam gebeurd en vooral, waarom? Het is een verwarrend verhaal en de lezer voelt dit. Niemand vertelt de waarheid, of juist iedereen? En waarom is Wieder vermoord? Was hij wel de aardige man die hij voorstond? Allemaal vragen die ergens in Boek der spiegels worden beantwoord, maar Chirovici neemt hiervoor ruimschoots de tijd. De lezer hangt aan zijn lippen.
De les die de auteur ons leert, is dat niets is wat het lijkt. Althans; iedereen heeft zijn of haar eigen waarheid en kijkt naar de wereld door deze bril. Hierdoor is er geen één waarheid, maar juist voor iedereen zijn er verschillende waarheden. Met dit gegeven is Boek der spiegels een slimme, verrassende en unieke thriller geworden die de lezer lang zal bijblijven. Een film zal zeker volgen.