Flora Pennartz (1997) studeerde natuurkunde en geschiedenis. Ze werkt als docent wetenschapscommunicatie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. De stad der wolken is haar fantasydebuut, en is het eerste boek in de serie De kleuren van de ziel.

Dana woont met haar oma in het westelijkste puntje van Frankrijk. De mysterieuze ziekte die in haar genen woedt, maakt haar onder leeftijdsgenoten een vreemde eend in de bijt. Dan verschijnt er een mysterieuze man op school. Hij vertelt haar dat haar oma vermoord is door Achromanten, een groep mensen die geen ziel hebben. Dana ontdekt dat ze geen mens is, maar een Luminist, een wezen dat mensen een ziel geeft. Ze kan haar gave pas uitoefenen, als ze drie proeven heeft doorstaan. Een gevaarlijke tocht naar de Stad der Wolken is daar een van. Samen met haar nieuwe vriendin Kali gaat ze op pad. Onderweg trotseert ze meer dan de sneeuwstormen en de steile bergen. Bovendien wil iets of iemand niet dat Dana de proeven voltooid. Zal het haar lukken de proeven vooralsnog af te ronden? En wie probeert haar in haar missie en doel tegen te houden? Dana realiseert zich, dat dit weleens met de mogelijke uitkomst van deze proeven te maken kan hebben.

Flora Pennartz weet haar lezers meteen in de eerste alinea te intrigeren, waarbij vragen, zoals aan wie Maia haar kleindochter Dana wil laten ontsnappen, de kop opsteken. Het blijkt al snel om een wereld met de zogenoemde Luministen te draaien, een wereld waarin gevochten moet worden als het om milieu, klimaat en natuur gaat. De lezer leert karakter Dana al meteen kennen, tenminste, die indruk wordt gewekt. Omdat ze haar beide ouders op jonge leeftijd is verloren, staan verdriet, rouw, en anders zijn hoog in het vaandel. Tevens zal Dana om moeten leren gaan met een mysterieuze ziekte, die haar alle energie ontneemt. Deze ziekte blijkt iets heel anders te zijn, dan dat haar is verteld. Hoewel de menselijke soort waar Dana aan toebehoord geen magische wezens zijn, laat het kleurensysteem waar thema’s als creativiteit, kennis, wijsheid, vrijheid, liefde, moed, en vreugde aan gelinkt zijn, dit wellicht toch even denken. Elk thema is eigenlijk een gave, en heeft zijn eigen kleur, waarbij de regenboog als symbool lijkt te dienen, en waarbij aura’s en de ziel belangrijke rollen spelen.

De auteur heeft in De stad der wolken een indrukwekkende wereldbouw toegepast, welke goed te volgen is, en ronduit fascinerend blijft. Ze past emoties moeiteloos en herkenbaar toe, waardoor lezers makkelijk een klik met de protagonist kunnen voelen. De kleurrijke gaven op de mensheid overbrengen, blijkt een gedegen doel van de Luministen te zijn. Hierbij krijgen lezers de gelegenheid om het een en ander te leren, en zal het stof tot nadenken geven.

De karakters zijn zorgvuldig uitgewerkt, waardoor ze een geloofwaardig achtergrondverhaal hebben gekregen, en waardoor de lezer een goed beeld van ze krijgt. Het verhaal is moeilijk weg te leggen doordat men geprikkeld wordt: Welke kleur heeft Dana’s ziel uiteindelijk? Bij welke gave en stam zal zij gaan horen? Dit zullen de proeven uiteraard nog moeten uitmaken. Er hangt dus de nodige geheimzinnigheid in de lucht, vooral omdat Dana’s oma zich van haar stam en gave had afgezonderd, en het ook niet helemaal duidelijk is, waar haar oma tot dusver aan heeft toebehoord. De lezer zou, tot dit duidelijk wordt, hier wel over kunnen speculeren.

Al lezende krijgt men de indruk dat elke Luminist wel iets heeft van elke gave en kleur, vooral als de gave bij een jonge Luminist nog niet bekend is. Pennartz heeft op een doordachte manier het vooraanschouwen toegepast, want op het moment dat bekend wordt welke gave Dana heeft, vallen de puzzelstukjes vanwege haar oma ook op zijn plek. Er is namelijk één gave dat de vijand, de zogenoemde Achromanten, heel wanhopig lijkt uit te willen roeien, omdat deze gave alles lijkt te overwinnen. Een spannende strijd vindt dan ook onverhoopt plaats, waarbij Dana het gevoel krijgt, dat ze nog een schuld in te lossen heeft.

De verhaallijn is gedompeld in spirituele energie, een opmerkelijk thema, al werd dit niet te zwaar belicht. Dit thema speelt vooral een belangrijke rol in de ontknoping, en maakt het verhaal ook weer niet te zweverig. De auteur leidt haar lezers naar een bewonderenswaardig einde dat ongetwijfeld nog een staartje zal hebben. Het laat de lezer onder de indruk en met veel stof tot nadenken achter.