The Southern Book Club’s guide to slaying vampires

• 24 oktober 2025
• Thriller
• Saskia Boree

The Southern Book Club’s guide to slaying vampires

• Serie

  N.v.t.

• Auteur(s)

  Grady Hendrix

• Uitgeverij(en)

  A.W. Bruna Uitgevers

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  3
• Deel deze recensie

Grady Hendrix is de auteur van onder andere Horrorstör (gaat over een spookachtige IKEA), My Best Friend's Exorcism (is een kruising tussen Beaches en The Exorcist, maar dan in de jaren tachtig), We Sold Our Souls, The Southern Book Club's Guide to Slaying Vampires, Final Girl Support Group, How to Sell a Haunted House, en de recent verschenen Witchcraft for Wayward Girls.

Patricia Campbells leven gaat The Southern Book Club’s guide to slaying vampires zijn saaie gangetje. Manlief is te druk met zijn werk, haar kinderen hebben hun eigen levens, en haar demente schoonmoeder heeft constante zorg nodig. Het bijna enige lichtpuntje is haar leesclub, een hecht groepje vrouwen die elkaar vinden in hun liefde voor true-crime en thrillers. Ze praten over seriemoordenaars en het moederschap, een bijzondere combinatie. Wanneer ze een knappe vreemdeling met de naam James Harris ontmoet, gebeuren er een aantal bizarre dingen met de kinderen uit de buurt. Natuurlijk valt de verdenking op deze nieuweling. Uiteindelijk weet James zich bij de leesclub aan te sluiten, ondanks de protesten van Patricia. Iets aan hem klopt er niet. Hij heeft geen bankrekening, hij komt overdag niet buiten, en Patricia’s schoonmoeder beweert bij hoog en bij laag dat ze hem kende toen zij nog een jong meisje was. Zullen de dames erachter kunnen komen wie deze James daadwerkelijk is? Of zullen ze noodgedwongen in hun vicieuze cirkel, dat hun gezin hen geeft, blijven?

Met een kort, maar krachtige proloog wordt de lezer meteen nieuwsgierig gemaakt naar de rest van The Southern Book Club’s guide to slaying vampires. Het verhaal begint volgens de auteur immers niet alleen bloederig, het zal ook bloederig eindigen. Dit kan wellicht een spoiler voor de lezer zijn. Hij neemt de lezer vervolgens mee naar november 1988, waarin men Patricia, een huisvrouw die een boekenclubje runt, leert kennen. Moeiteloos weet hij de sfeer van elke tijdsgeest in de verhaallijn te vangen, en zijn personages hebben een bepaalde droogheid over zich: “Het probleem daarmee is dat je wel hele grote taarten nodig hebt om twee kinderen in een taart te verwerken, zelfs als ze vermalen zijn,” aldus één van de gevatte dames tijdens het bespreken van een true crime boek in hun, zoals ze het zelf noemen, “bijbelclubje”. Het verhaal wordt heel toepasselijk opgedeeld in (bekende) boektitels, die de vrouwen van het morbide boekenclubje zullen lezen.

Het wordt al snel duidelijk dat de auteur een specialiteit heeft, en dat is lichaamshorror, horror waarbij de lichaamsdelen dus niet ongemoeid blijven. Hij weet daarmee zijn lezers telkens weer de koude rillingen te bezorgen. Er gebeuren opmerkelijk vreemde dingen, en hoewel lezers niet meteen een vinger zullen kunnen leggen op waar het allemaal exact naartoe zal gaan, worden lezers juist aangemoedigd om verder te lezen, omdat de vreemdheid in de verhaallijn blijft toenemen, en intrigeert. 

Sommige scenes zijn zodanig bizar, dat het menig horrorliefhebber eerder opmontert, dan daadwerkelijk laat gruwen. De manier hoe de auteur de morbide gebeurtenissen omschrijft en verteld komt over alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is: dat er een huis ineens van het een op het andere moment door een massa ratten wordt overspoeld alsof de Rattenvanger van Hamelen bezig is geweest, is iets dat de lezer niet helemaal verwacht. De context en uitleg hiervoor, duikt pas in een latere scene in het boek op. Het leggen van verbanden duurt dan ook even. Al is dit voor gedreven horrorliefhebbers die van vreemde dingen houden, natuurlijk ronduit fascinerend. 

Het is wellicht niet een grote verrassing dat er een nogal opvallend figuur het boek domineert, en waar de protagonisten door geobsedeerd zijn, maar of dit monster zich als een vampier laat bestempelen, dat zal de lezer voor zichzelf kunnen bepalen. Wel zitten er duidelijke verwijzingen naar de alom bekende klassieker van Bram Stoker in verweven. Daarnaast is het handig om te weten dat lezers een sterke maag nodig zullen hebben, want Hendrix weet blood&gore moeiteloos in zijn werk te vangen.

Pas aan het einde van The Southern Book Club’s guide to slaying vampires wordt duidelijk waarom men spreekt van een handleiding in het verslaan van de vampier. Wanneer ze hem eindelijk hebben ontmaskerd en overmeesterd, komt pas het moeilijkste deel in het vermoorden van dit excentrieke wezen. De auteur geeft met dit boek een wel heel letterlijke verwerking aan de uitspraak “iemand levend villen”, al gaan lezers ook nadenken over het fenomeen dat levende doden wellicht niet meer helemaal levend gevild kunnen worden. Een boek dat op een sinistere manier tegelijkertijd doorspekt is met hele foute humor, en dat zullen lezers gaan waarderen of juist onbegrijpelijk vinden. Het is griezelen met een bijzonder droog randje, maar smaakt zeker naar meer.