Tien jaar geleden zat Maya Seale als jurylid in de rechtbank bij een spraakmakende zaak. De vermissing van Jessica Silver zou het werk zijn van haar jonge leraar Bobby Nock. Ondanks de bewijzen die kant op gelooft Maya in de onschuld van Bobby, en samen met de andere juryleden spreekt ze het vonnis onschuldig uit. Nu tien jaar later wordt er een Netflix-documentaire gemaakt over de zaak. Als vervolgens in de hotelkamer van Maya een ander jurylid dood wordt aangetroffen zijn de rollen ineens omgedraaid en wordt Maya verdacht van moord.
In De laatste stem schakelen we als lezer steeds van het heden terug naar het verleden. Hoofdpersoon is Maya, inmiddels zelf advocate, maar nog altijd berucht omdat ze een volgens de media en het volk schuldige moordenaar heeft laten lopen. Afwisselend met haar verhaallijn lezen we ook meer over de andere juryleden van tien jaar geleden. Wat hun geschiedenis is en hoe zij uiteindelijk ook kozen om Bobby Nock niet schuldig te verklaren. Maya stond namelijk in eerste instantie alleen in haar mening, maar langzaam wint ze iedereen aan haar kant. Vastberaden als ze is om een onschuldige ook onschuldig de rechtbank uit te krijgen.
Graham Moore is een Amerikaans auteur en scenarioschrijver. Voor zijn script The imitation game won hij een Oscar. Zijn boeken werden in Amerika en Engeland ook goed ontvangen. Hij stond met De Sherlock Holmes Club in de New York bestsellerlist. De laatste stem was dit jaar kanshebber op de VN thriller van het jaar.
Een terechte nominatie voor VN thriller van het jaar, want De laatste stem is een fantastisch boek. Een legal thriller die laat zien wat de zo befaamde juryduty in Amerika echt inhoudt. Als willekeurige burger van Amerika kun je opgeroepen worden om in de jury te gaan zitten. Daar heb je het lot van mensen in handen. Moore weet dat in dit boek fantastisch uit te spelen. Maya is het vastberaden jurylid die niet iemand schuldig wil laten verklaren terwijl er kans bestaat dat hij onschuldig is. Zij kiest echt voor de richting schuldig tot het tegendeel bewezen is en niet schuldig want wie moet het anders zijn. Een wezenlijk verschil. Iets waar zij met alle andere juryleden wel een levenlang last van zal hebben. Want hoe verder je leest, hoe overduidelijker het lijkt te zijn dan wellicht dan toch Bobby Nock tien jaar geleden gedaan heeft, wat iedereen ook dacht dat hij deed: Jessica Silver vermoorden en het lijk verstoppen.
Wat Moore zo uitstekend doet is elk jurylid levend te maken. Door steeds weer terug te gaan naar tien jaar terug en dan afzonderlijk elk jurylid aan bod te laten komen leef je mee met de jury van toen. Je leert de juryleden allemaal kennen, niet alleen Maya. Je komt er zo ook achter wat hun beweegredenen zijn geweest om met Maya mee te gaan en dus van mening te veranderen. Dat daarnaast de onschuld van Maya ook in het geding komt, maakt het een race tegen de klok. De laatste stem is ook geen dikke thriller. Moore verspilt geen tijd en schrijft niet over onnodigheden. Hij blijft bij de kern en speelt deze magistraal uit. En wanneer alles dan uiteindelijk duidelijk lijkt te zijn, kan Moore je toch weer op het verkeerde been krijgen. Zijn plottwist is geniaal, net als al zijn afzonderlijke personages. Een topthriller; een van de smaakmakers van dit jaar.
In De laatste stem schakelen we als lezer steeds van het heden terug naar het verleden. Hoofdpersoon is Maya, inmiddels zelf advocate, maar nog altijd berucht omdat ze een volgens de media en het volk schuldige moordenaar heeft laten lopen. Afwisselend met haar verhaallijn lezen we ook meer over de andere juryleden van tien jaar geleden. Wat hun geschiedenis is en hoe zij uiteindelijk ook kozen om Bobby Nock niet schuldig te verklaren. Maya stond namelijk in eerste instantie alleen in haar mening, maar langzaam wint ze iedereen aan haar kant. Vastberaden als ze is om een onschuldige ook onschuldig de rechtbank uit te krijgen.
Graham Moore is een Amerikaans auteur en scenarioschrijver. Voor zijn script The imitation game won hij een Oscar. Zijn boeken werden in Amerika en Engeland ook goed ontvangen. Hij stond met De Sherlock Holmes Club in de New York bestsellerlist. De laatste stem was dit jaar kanshebber op de VN thriller van het jaar.
Een terechte nominatie voor VN thriller van het jaar, want De laatste stem is een fantastisch boek. Een legal thriller die laat zien wat de zo befaamde juryduty in Amerika echt inhoudt. Als willekeurige burger van Amerika kun je opgeroepen worden om in de jury te gaan zitten. Daar heb je het lot van mensen in handen. Moore weet dat in dit boek fantastisch uit te spelen. Maya is het vastberaden jurylid die niet iemand schuldig wil laten verklaren terwijl er kans bestaat dat hij onschuldig is. Zij kiest echt voor de richting schuldig tot het tegendeel bewezen is en niet schuldig want wie moet het anders zijn. Een wezenlijk verschil. Iets waar zij met alle andere juryleden wel een levenlang last van zal hebben. Want hoe verder je leest, hoe overduidelijker het lijkt te zijn dan wellicht dan toch Bobby Nock tien jaar geleden gedaan heeft, wat iedereen ook dacht dat hij deed: Jessica Silver vermoorden en het lijk verstoppen.
Wat Moore zo uitstekend doet is elk jurylid levend te maken. Door steeds weer terug te gaan naar tien jaar terug en dan afzonderlijk elk jurylid aan bod te laten komen leef je mee met de jury van toen. Je leert de juryleden allemaal kennen, niet alleen Maya. Je komt er zo ook achter wat hun beweegredenen zijn geweest om met Maya mee te gaan en dus van mening te veranderen. Dat daarnaast de onschuld van Maya ook in het geding komt, maakt het een race tegen de klok. De laatste stem is ook geen dikke thriller. Moore verspilt geen tijd en schrijft niet over onnodigheden. Hij blijft bij de kern en speelt deze magistraal uit. En wanneer alles dan uiteindelijk duidelijk lijkt te zijn, kan Moore je toch weer op het verkeerde been krijgen. Zijn plottwist is geniaal, net als al zijn afzonderlijke personages. Een topthriller; een van de smaakmakers van dit jaar.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In De laatste stem schakelen we als lezer steeds van het heden terug naar het verleden. Hoofdpersoon is Maya, inmiddels zelf advocate, maar nog altijd berucht omdat ze een volgens de media en het volk schuldige moordenaar heeft laten lopen. Afwisselend met haar verhaallijn lezen we ook meer over de andere juryleden van tien jaar geleden. Wat hun geschiedenis is en hoe zij uiteindelijk ook kozen om Bobby Nock niet schuldig te verklaren. Maya stond namelijk in eerste instantie alleen in haar mening, maar langzaam wint ze iedereen aan haar kant. Vastberaden als ze is om een onschuldige ook onschuldig de rechtbank uit te krijgen.
Graham Moore is een Amerikaans auteur en scenarioschrijver. Voor zijn script The imitation game won hij een Oscar. Zijn boeken werden in Amerika en Engeland ook goed ontvangen. Hij stond met De Sherlock Holmes Club in de New York bestsellerlist. De laatste stem was dit jaar kanshebber op de VN thriller van het jaar.
Een terechte nominatie voor VN thriller van het jaar, want De laatste stem is een fantastisch boek. Een legal thriller die laat zien wat de zo befaamde juryduty in Amerika echt inhoudt. Als willekeurige burger van Amerika kun je opgeroepen worden om in de jury te gaan zitten. Daar heb je het lot van mensen in handen. Moore weet dat in dit boek fantastisch uit te spelen. Maya is het vastberaden jurylid die niet iemand schuldig wil laten verklaren terwijl er kans bestaat dat hij onschuldig is. Zij kiest echt voor de richting schuldig tot het tegendeel bewezen is en niet schuldig want wie moet het anders zijn. Een wezenlijk verschil. Iets waar zij met alle andere juryleden wel een levenlang last van zal hebben. Want hoe verder je leest, hoe overduidelijker het lijkt te zijn dan wellicht dan toch Bobby Nock tien jaar geleden gedaan heeft, wat iedereen ook dacht dat hij deed: Jessica Silver vermoorden en het lijk verstoppen.
Wat Moore zo uitstekend doet is elk jurylid levend te maken. Door steeds weer terug te gaan naar tien jaar terug en dan afzonderlijk elk jurylid aan bod te laten komen leef je mee met de jury van toen. Je leert de juryleden allemaal kennen, niet alleen Maya. Je komt er zo ook achter wat hun beweegredenen zijn geweest om met Maya mee te gaan en dus van mening te veranderen. Dat daarnaast de onschuld van Maya ook in het geding komt, maakt het een race tegen de klok. De laatste stem is ook geen dikke thriller. Moore verspilt geen tijd en schrijft niet over onnodigheden. Hij blijft bij de kern en speelt deze magistraal uit. En wanneer alles dan uiteindelijk duidelijk lijkt te zijn, kan Moore je toch weer op het verkeerde been krijgen. Zijn plottwist is geniaal, net als al zijn afzonderlijke personages. Een topthriller; een van de smaakmakers van dit jaar.