Het verleden is niet begraven. Het haalt je binnenkort in…

In het regenachtige en kleurloze Engelse kusstadje Ilmarsh staat rechercheur Alec Nichols voor een raadsel wanneer hij zestien paardenhoofden aantreft. De afgehakte hoofden liggen begraven in de donkere, modderige aarde en vormen een cirkel. Van alle hoofden is slechts één oog zichtbaar, dat naar de hemel staart. Alec schakelt de hulp in van forensisch dierenarts Cooper Allen om hem te helpen bij deze mysterieuze zaak. In de daaropvolgende dagen ontdekken Alec en Cooper een reeks ongemelde misdaden in de gemeenschap: vermissingen, afpersingen, brandstichting en mishandeling. Allemaal lijken ze verband te houden met het lugubere tafereel van de zestien paardenhoofden. Om het mysterie te ontrafelen moeten Alec en Cooper niet alleen verschillende gruwelijkheden in het heden onder ogen komen, maar ook eens en voor altijd afrekenen met hun geesten uit het verleden.

Greg Buchanan debuteert met Zestien Paarden. De 32-jarige Brit trakteerde als puber zijn ouders al regelmatig op zelfgeschreven verhalen in de stijl van Stephen King. Na zijn studie Engelse literatuur schreef Buchanan stripverhalen en verhaallijnen voor videogames, waarmee hij al de nodige ervaring opdeed. Zestien Paarden veroorzaakte een wereldwijde rechtenstorm; uitgevers over heel de wereld streden om de rechten van zijn thrillerdebuut te verwerven. De berichtgevingen zijn veelbelovend, maar kan Zestien Paarden ook voldoen aan de torenhoge verwachtingen?

In de meeste thrillers waarin een moord wordt gepleegd, is eigenlijk altijd een mens het slachtoffer. Buchanan kiest met de onthoofdding van zestien paarden voor een hele andere benadering. We hebben hier niet te maken met een doorsnee crime scene, wat het boek meteen de nodige originaliteit meegeeft. De suspense zit hem dan ook niet zozeer in het ‘whodunnit’, maar meer in de diepere betekenis en symboliek van het misdrijf. De raadselachtige paardenhoofden laten Alec niet los. De link tussen dit gruwelijke tafereel en de rechercheur vormt een interessante plotlijn.

Je voelt in Zestien Paarden de hele tijd het soort spanning dat je koude rillingen bezorgt, een onderhuids gevoel dat moeilijk te plaatsen is. Dit komt allemaal door de unieke schrijfstijl van Greg Buchanan. Die is namelijk het best te omschrijven als beschrijvend en gedetailleerd. Combineer dit met een ietwat morbide fantasie en je krijgt een duistere, gelaagde thriller met een vleugje horror. Buchanan heeft bovendien veel aandacht besteed aan het beschrijven van de sfeer die ergens hangt. Zo gaat hij op geheel eigen wijze in op de geur, weersomstandigheden en het kleurenpalet van de lucht.

Het voelt alsof Greg Buchanan alles schrijft met een specifieke reden. Met thema’s als schuld, trauma en de dood als rode draad voor het merendeel van de passages zet Buchanan je als lezer aan het denken. Ilmarsh, waar het boek zich afspeelt, is dan ook de perfecte setting voor dit boek. Het troosteloze, vervallen kuststadje past namelijk bij de depressieve en pessimistische kijk op het leven die de meeste personages in het boek erop nahouden. Elk personage in het boek lijkt bovendien iets met zich mee te dragen. Niemand is echt normaal. Iedereen heeft een complex karakter met een donker randje en dat boeit. Wees dus als lezer voorbereid om af te dalen in de donkere krochten van de menselijke geest.  

Ondanks dat de passages opzichzelfstaand sterk zijn, mis je soms het grotere plaatje. Het verhaal kabbelt een lange tijd langzaam voort en is omhult met mysterie. Met veel cryptische scènes tussendoor wordt de lezer in het ongewisse gelaten. Hiermee rijst de vraag waar het verhaal precies heengaat. Op een gegeven moment ben je als lezer toe aan antwoorden of in ieder geval aanknopingspunten om het mysterie te kunnen ontrafelen.

De zoektocht naar de dader voelt regelmatig als een lang, uitgerekt proces tot een bepaald punt dat je als lezer afhaakt. Greg Buchanan verliest gedurende het boek focus op de hoofdvraag: wie heeft de zestien paarden vermoord? Buchanan lijkt het antwoord zo lang mogelijk te willen uitstellen tot het absolute einde. En dat is prima, alleen de verhaallijnen die Buchanan in de tussentijd opzet als ‘zoethoudertjes’ komen niet echt van de grond. Wanneer de lezer dan eindelijk de langverwachte antwoorden krijgt voorgeschoteld, voelen deze ietwat vergezocht en onvolledig.

Dat Greg Buchanan kan schrijven staat buiten kijf. Met Zestien Paarden duik je niet alleen diep in de psyche van personages als Alec en Cooper, maar kruip je ook diep in je eigen hoofd en gedachten. Een onwennige, maar tegelijkertijd fascinerende ervaring. Als je de gelaagdheid, maar ook het gebrek aan spanning in ogenschouw neemt, is Zestien Paarden wellicht beter te omschrijven als een roman dan een thriller. Het is jammer dat het totale plot niet het gewenste niveau haalt. Zestien Paarden had namelijk het potentieel om een absolute topthriller te zijn.