Het jaar 2016 werd door uitgeverij Boekerij gebombardeerd tot het jaar van Harlan Coben. Van de populaire Amerikaanse thrillerauteur, die al decennia de bestsellerlijsten bevolkt, verschenen oude titels in een nieuw jasje en kwam in november een nieuw boek op de markt, Naar huis. Na een afwezigheid van vijf jaar is voormalig sportmakelaar Myron Bolitar terug als belangrijkste personage.
In Naar huis ontvangt Myrons ‘zakenpartner’ Win (voluit Windsor Horne Lockwood III) een anoniem bericht waarin hem wordt verteld dat zijn neefje Rhys is gezien onder een voetgangersbrug in Londen. Rhys werd tien jaar geleden ontvoerd, samen met zijn vriendje Patrick, terwijl zij aan het spelen waren. De jongens waren toen zes jaar. Win, die al die jaren tevergeefs het spoor na de kidnapping heeft proberen te volgen, grijpt het bericht van de onbekende afzender aan en reist naar Londen. Bij de betreffende tunnel aangekomen, vindt hij geen Rhys, maar ziet hij Patrick in gesprek met twee ruziezoekende mannen. Wanneer Win hen benadert, vlucht Patrick voor hij hem kan aanspreken. Het teken van leven geeft hoop en vertrouwen, maar dan is het wel zaak dat hij Patrick weer vindt. Hij is de enige die hem kan vertellen wat er is gebeurd en of Rhys nog in leven is. Win verbreekt de radiostilte en vraagt hulp aan zijn goede vriend Myron.
Een nieuw verhaal met Myron en Win voelt als thuiskomen. Hoewel de diverse standalone-thrillers die Coben in de tussenliggende jaren schreef een prima niveau haalden, en we Myron zo nu en dan tegenkwamen in de Young Adult-verhalen met Mickey Bolitar (inderdaad, het neefje van…), zijn de avonturen met Myron en Win toch het summum van Coben. In de loop van de jaren is het illustere duo uitgegroeid tot twee culthelden en staan ze, samen met de unieke schrijfwijze van Coben, op een eenzame hoogte in het genre. Ook in Naar huis wordt droge humor gecombineerd met een ijzersterke plot. Langs diverse kleurrijke personages, onvervalste knokpartijen, malafide gamers en glasharde leugens neemt Coben de lezer mee in een zoektocht naar de twee vermiste jongens. Om uit te zoeken hoe de vork in de steel zit, starten Win en Myron hun onderzoek bij de dag dat Patrick en Rhys gekidnapt werden. Wat volgt is een spannende speurtocht vol intriges. Het kent enkele verrassende wendingen en een onverwachte climax, al is het nu ook weer niet “één van de beste eindes ooit”, zoals The Huffington Post pretendeert.
Naast Myron en Win (in ik-perspectief) lezen we natuurlijk ook weer over de al net zo bonte bijpersonages. De brutale receptioniste Big Cindy, Myrons knappe assistent Esperanza, zijn al even beeldschone en hardwerkende partner Teresa en ook Mickey – wie het basketbaltalent van zijn oom heeft geërfd – ze hebben ieder weer hun eigen, aansprekende rol in het verhaal. Het maakt van Naar huis een feest van herkenning. En op Cobens feest wilt iedereen aanwezig zijn. Daar hoeft geen jaartal aan verbonden te worden; Harlan Coben is tijdloos.
Het jaar 2016 werd door uitgeverij Boekerij gebombardeerd tot het jaar van Harlan Coben. Van de populaire Amerikaanse thrillerauteur, die al decennia de bestsellerlijsten bevolkt, verschenen oude titels in een nieuw jasje en kwam in november een nieuw boek op de markt, Naar huis. Na een afwezigheid van vijf jaar is voormalig sportmakelaar Myron Bolitar terug als belangrijkste personage.
In Naar huis ontvangt Myrons ‘zakenpartner’ Win (voluit Windsor Horne Lockwood III) een anoniem bericht waarin hem wordt verteld dat zijn neefje Rhys is gezien onder een voetgangersbrug in Londen. Rhys werd tien jaar geleden ontvoerd, samen met zijn vriendje Patrick, terwijl zij aan het spelen waren. De jongens waren toen zes jaar. Win, die al die jaren tevergeefs het spoor na de kidnapping heeft proberen te volgen, grijpt het bericht van de onbekende afzender aan en reist naar Londen. Bij de betreffende tunnel aangekomen, vindt hij geen Rhys, maar ziet hij Patrick in gesprek met twee ruziezoekende mannen. Wanneer Win hen benadert, vlucht Patrick voor hij hem kan aanspreken. Het teken van leven geeft hoop en vertrouwen, maar dan is het wel zaak dat hij Patrick weer vindt. Hij is de enige die hem kan vertellen wat er is gebeurd en of Rhys nog in leven is. Win verbreekt de radiostilte en vraagt hulp aan zijn goede vriend Myron.
Een nieuw verhaal met Myron en Win voelt als thuiskomen. Hoewel de diverse standalone-thrillers die Coben in de tussenliggende jaren schreef een prima niveau haalden, en we Myron zo nu en dan tegenkwamen in de Young Adult-verhalen met Mickey Bolitar (inderdaad, het neefje van…), zijn de avonturen met Myron en Win toch het summum van Coben. In de loop van de jaren is het illustere duo uitgegroeid tot twee culthelden en staan ze, samen met de unieke schrijfwijze van Coben, op een eenzame hoogte in het genre. Ook in Naar huis wordt droge humor gecombineerd met een ijzersterke plot. Langs diverse kleurrijke personages, onvervalste knokpartijen, malafide gamers en glasharde leugens neemt Coben de lezer mee in een zoektocht naar de twee vermiste jongens. Om uit te zoeken hoe de vork in de steel zit, starten Win en Myron hun onderzoek bij de dag dat Patrick en Rhys gekidnapt werden. Wat volgt is een spannende speurtocht vol intriges. Het kent enkele verrassende wendingen en een onverwachte climax, al is het nu ook weer niet “één van de beste eindes ooit”, zoals The Huffington Post pretendeert.
Naast Myron en Win (in ik-perspectief) lezen we natuurlijk ook weer over de al net zo bonte bijpersonages. De brutale receptioniste Big Cindy, Myrons knappe assistent Esperanza, zijn al even beeldschone en hardwerkende partner Teresa en ook Mickey – wie het basketbaltalent van zijn oom heeft geërfd – ze hebben ieder weer hun eigen, aansprekende rol in het verhaal. Het maakt van Naar huis een feest van herkenning. En op Cobens feest wilt iedereen aanwezig zijn. Daar hoeft geen jaartal aan verbonden te worden; Harlan Coben is tijdloos.