De Vlaamse Hilde Vandermeeren heeft bekendheid gekregen als kinderboekenschrijfster: meer dan 40 kinder- en jeugdboeken heeft ze inmiddels al op haar naam staan en hiervoor is ze onder andere bekroond met een Zilveren Griffel en een Vlag en Wimpel. In 2013 verscheen haar eerste thriller Als alles duister wordt en hiervoor won ze meteen de Hecule Poirot Publieksprijs 2013 en stond ze op de longlist voor de Diamanten Kogel 2013. Stille grond verscheen in 2015 en voor dit boek werd ze genomineerd voor de Gouden Strop 2016. Helaas greep ze (volgens velen onterecht) net naast deze prijs. Met haar vierde thriller Scorpio is Vandermeeren inmiddels niet meer weg te denken uit de Vlaamse en Nederlandse thrillermarkt.

Stille grond begint in 1983 in Glasgow als de zesjarige Rosie Thompson verdwijnt uit de slaapkamer die ze deelt met haar tweelingzusje Ruby. In dit gebroken gezin groeit het jongere zusje en hoofdpersoon Eve op. Dertig jaar later en Eve is inmiddels docent wiskunde aan de Universiteit van Glasgow. Als er een cryptisch bericht in een biechtboek in een oude kapel wordt achtergelaten komt het leven van Eve in een stroomversnelling terecht. Want als de politie niet genoeg doet, dan ga je toch gewoon zelf op onderzoek uit…

In het boek lopen twee grote verhaallijnen naast elkaar. Aan het einde van het boek komen deze verhaallijnen samen en is het duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. De ervaren thrillerlezer zal redelijk snel door hebben hoe het zit….en toch is het dan net weer even anders. Het boek bestaat bovendien uit korte hoofdstukjes waardoor de verleiding om te blijven lezen erg groot is.

Vandermeeren introduceert veel verschillende personages, die allemaal hun eigen doel en functie in het verhaal hebben. Sommige karakters zijn echter zo vluchtig dat ze daardoor niet zo goed uit de verf komen. Ondanks dat Eve niet altijd even sympathiek overkomt, is het wel een sterke vrouw, die er alles aan doet om uit te zoeken wat er al die jaren geleden met haar zusje gebeurd is.

Vandermeeren besteedt veel aandacht aan de band tussen de eeneiige tweeling Rosie en Ruby. Ze is zelf één van een tweeling en vindt dat er vaak misverstanden over bestaan. Ruby kwijnt weg zonder Rosie en is als het ware haar identiteit kwijt. In haar nawoord verwijst Vandermeeren naar de Britse tweeling June en Jennifer Gibbons, die letterlijk niet meer zonder elkaar kunnen.

Het einde voelde naar mijn idee een beetje afgeraffeld aan en overall had er voor mij iets meer spanning in het boek mogen zitten. Desalmniettemin, een terechte nominatie voor de Gouden Strop 2016.