Een handvol vertellingen schreef Michael Hjorth voor televisie en toneel. Tientallen scenario’s voor film en televisie kwamen van de hand van Hans Rosenfeldt. En samen schreven ze al drie thrillers in de bejubelde Bergman-kronieken, met de onverbeterlijke rokkenjager Sebastian Bergman als protagonist. Een druk bestaan met veel creatieve verhalen als export, zowel op beeld als op papier. Je vraagt je af in hoeverre ze kunnen blijven vernieuwen en de lezer kunnen blijven verrassen zonder te verzadigen. Het publiek is immers verwend en gewend. Bovendien wordt men al jaren blootgesteld aan Scandinavisch thrillergeweld, met daartussen absolute toppers. Weet Hjorth Rosenfeldt met Het stille meisje, het vierde deel, de lezer nog te vermaken?
Een jong gezin wordt bruut vermoord in hun eigen boerderij aan het bos. Moeder, vader en hun twee jonge zoontjes, in koelen bloede doodgeschoten. De dader is spoorloos. Wanneer de lokale politie het gruwelijke misdrijf niet weet op te lossen, schakelen ze de hulp van de Nationale Recherche in. Sebastian Bergman en zijn team worden opgetrommeld en onderzoeken de plaats delict. Naast het vele bloed, de onschuldige lijken en een ‘bij-gebrek-aan-bewijs’ vrijgelaten verdachte, vinden ze rond het huis de voetsporen van een meisje. Nichtje Nicole logeert op het moment van de slachting bij de familie Carlsten. Ze is echter nergens te vinden. Het lijkt erop dat het twaalfjarige meisje is gevlucht, de bossen in, om zich te verschuilen voor de gruwelijke gebeurtenissen die zich onder haar ogen hebben afgespeeld. En voor de moordenaar, die vrij rondloopt en weet dat er een levende getuige is. Een grootse zoektocht wordt opgezet. Zullen ze het meisje vinden en weten ze haar tot praten te overtuigen?
Wat het rechercheteam zich al snel afvraagt, en waar ook de lezers over na kunnen denken, is het motief van de dader. Wie beschikt er over de zieke geest om een vredig gezinnetje compleet uit te moorden, inclusief twee jonge kinderen? En wat zijn de drijfveren? Heeft het wellicht te maken met het feit dat de Carlstens fanatieke milieuactivisten zijn en het bos als een onschendbaar heiligdom zien? Rondom de boerderij wonen veel jagers die het vingergetik van de familie zat zijn.
Een zware kluif voor Bergman en zijn kompanen. Zeker omdat hij zich persoonlijk betrokken voelt bij de zaak, daar het gevluchte meisje hem doet denken aan zijn overleden dochter, die van dezelfde leeftijd was. Waar Sebastian Bergman in de voorgaande delen de uitblinker was, de ster van het verhaal, degene die het met zijn excentrieke escapades kleur gaf, is hij in Het stille meisje ietwat tam. De link met zijn dochtertje is een logische en waarschijnlijke oorzaak, maar ook de voorgaande ontwikkelingen rondom Vanja spelen een rol. Overigens hebben de privé-sores van veel personages een grote bijdrage in dit boek, want in eenieders leven gebeurt er wel iets. De lezer zit op de eerste rang. Gelukkig leidt het niet af van het werkelijke verhaal, want ook het onderzoek volgen we op de voet, waarbij de puzzel stukje voor stukje wordt opgelost en het net rond de dader zich sluit. Of lijkt dat maar zo?
Het stille meisje onderscheidt zich niet van andere Scandinavische thrillers. Het verhaal steekt er niet boven uit, maar is een van de vele bomen in het Noord-Europese thrillerbos. Qua originaliteit dus geen uitblinker, maar spannend is het zeker. Het leesplezier wordt bevorderd door de sterk geconstrueerde plot en de fijne schrijfstijl van Rosenfeldt. Met hier en daar een cliffhanger aan het eind van een hoofdstuk zorgt het duo voor een lekker leestempo. De gigantische twist op het einde voorkomt dat je na de ‘schijnbare afloop’ het boek rustig uitleest. Tussen de regels door worden – geheel volgens Zweedse traditie – maatschappelijke kwesties op de schop genomen. We kennen het, we hebben ze vaak zo gelezen, maar het zijn o zo heerlijke boeken. Noem het een doorsnee thriller, maar wel eentje om van te smullen!
