De Tour de France. Het is een van de meest aansprekende sportevenementen ter wereld. Je kunt de Vuelta winnen. Je kunt de Giro d'Italia op je naam schrijven. Maar je bent echt vermaard en beroemd als je het geel om je schouders mag dragen, of nog mooier; op de Champs Elysees gehuldigd worden. Maar de sport staat ook onder druk. Sinds eind jaren negentig bekend werd dat een groot deel van het peloton op meer reed dan alleen spierkracht, boette de sport aan populariteit in. Over die periode heeft Inge Duine, docent Communicatie aan de Avans Hogeschool, haar debuutthriller geschreven: De laatste tour.

Het is 1997. De Tour staat op het punt te beginnen. De fictieve rijder John Ryder, kopman van de Belgica-renploeg, is de torenhoge favoriet. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks; Ryder wordt dood in zijn hotelkamer aangetroffen. De Tourkaravaan staat op zijn kop; is het zelfmoord, moord, of heeft Ryder misschien doping gebruikt? Het is aan de stugge Franse rechercheur Pierre Thilliez om de zaak op te lossen. Al snel blijkt dat Ryder doping in zijn bloed had. Maar is dat de ware doodsoorzaak? Thilliez krijgt ongevraagd hulp van de Amerikaanse journaliste Patricia Wale, die het verhaal wil gebruiken om eindelijk haar gekoesterde droom te verwezenlijken: een baan bij L'equippe. Ondertussen strijdt Maarten Bergerink, meesterknecht van Ryder, zijn eigen strijd. Zowel op de fiets als mentaal heeft hij het moeilijk, want hij herbergt een geheim dat het peloton op de grondvesten zal doen trillen...

Inge Duine is zelf een wielerliefhebber, zoveel is duidelijk na het lezen van De laatste Tour. Ze heeft van haar hobby een deugd gemaakt door het onderwerp te verwerken in een thriller. De laatste Tour is gesitueerd in de (natuurlijk) echt gereden Tour de France in 1997. Het is een goed gekozen periode, want het dopinggebruik van de renners was nog niet meer dan een gerucht. In het peloton werd er niet over gesproken, maar wel gebruikt. Ook de buitenwereld was nog redelijk onschuldig, al wisten sommige journalisten wel dat er iets aan de hand móést zijn. De bovenmenselijke prestaties maar vooral het onmenselijk snelle herstel van de renners na een loodzware rit; het kon haast niet uit de eigen benen komen. Duine maakt dankbaar gebruik van deze geruchtmakende 'onwetendheid' en verwerkt het dopinggebruik als een van de pijlers in haar boek. En dat doet ze op goede wijze. Het plot van Duine is interessant. De whodunnit vraag blijft gedurende 2/3 van het boek gewaarborgd en zorgt voor steeds aanwezige spanning. Het is wel een wankel evenwicht die Duine betracht; de scheidslijn tussen een interessant wielerverhaal én een thriller is dun, maar Duine weet wonderbaarlijk goed dit evenwicht in stand te houden. Met name over de helft van het boek wordt De laatste tour meer en meer een thriller.

De gebeurtenissen die Duine ons voorschotelt en haar manier van vertellen, komen waarheidsgetrouw over. De afwisseling tussen de ervaringen ín het peloton, verteld vanuit de renners en de commentatoren, en de gebeurtenissen achter de schermen, zorgen voor een mooie afwisseling. De docente Communicatie heeft een fijne schrijfstijl: snel, to-the-point en fijn om te lezen, als een Nibali die met zijn soepele tred de Alpen met gemak beteugelt. De personages De laatste Tour zijn aardig uitgewerkt, maar gaan nergens echt de diepte in. Daarmee blijven ze redelijk vlak. Iets meer uitdieping van de karakters had tot een meer diepgaande thriller geleid.

Overigens is het interessant de 'Tour van Duine' naast de echte Tour van '97 te leggen. Duine heeft leuke overeenkomsten in het boek verwerkt. Een Nederlandse sprintzege kwam ook in '97 voor; de kleine Blijlevens mocht een etappe op zijn naam schrijven. En de echte Tour ging langs dezelfde route als die 'van Duine'. Nog een overeenkomst: de snelle Franse Vachon in het boek, lijkt of op Vasseur, of op Virenque gebaseerd te zijn. Als je alles bij elkaar optelt, blijft aan de meet het gevoel van een heerlijke, snel vertelde en afwisselende sportthriller over. Op naar de volgende wielerthriller, Inge!