Ingrid Oonincx (1968) heeft vijf goed ontvangen thrillers op haar naam staan. Haar debuut maakte ze in 2010 met Nickname, dat werd genomineerd voor de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige thrillerdebuut en de Crimezone Award voor de beste Nederlandstalige thriller. Daarna verschenen Botsing (2011), Sluipweg (2013) en Medicijn (2016) en Pretty Boy (2018), een aangrijpende pageturner over afkomst en identiteit die op onze Thrillzone longlist van 2018 stond voor de categorie ‘Beste Nederlandstalige thriller 2018’. Lees hier onze recensies nog eens terug.. Verdwenen is de nieuwste thriller van Oonincx. Is deze van eenzelfde hoog niveau?
Als lezer schakel je in Verdwenen tussen 1987 en 2001. In 1987 waan je je als lezer, met natte enkels, op het vrachtschip de ‘Deo Volente’ die op 5 augustus 1987 vertrok vanaf de Rotterdamse haven naar Zuid-Amerika. Het schip zou meerdere havens aandoen, maar Belém in Brazilië zou de eerste stop zijn. Aan boord waren tien bemanningsleden en negen meevarende passagiers. Op 13 augustus 1987 zond het schip nog een noodsignaal uit vanaf de Atlantische oceaan. Daarna is er geen contact meer geweest.
In het heden volgen we Simone, een freelancejournalist die wel eens een zetje kan gebruiken als het gaat om haar journalistieke carrière. Simone is bewust alleen opgevoed door haar moeder en heeft haar vader nooit gekend. Door een foto en naam, op het sterfbed van haar moeder, zet ze de zoektocht in naar haar Spaanse vader. Xabier was eigenaar van Cafe Bar Errazil in Bilbao (Spanje) die ze had herkend op de foto van haar vader. Zijn ouders waren de vorige eigenaren van het cafe en vertelde dat ze haar vader hebben gekend. Heel voorzichtig had Xabier uitgelegd wat er was gebeurd met de ‘Deo Volente’ waarbij haar vader omgekomen is tijdens de scheepsramp in 1987. Simone is van plan een artikel te schrijven en duikt in de archieven maar vind onbevredigend weinig.
Snel heeft ze door dat ze iets groots op het spoor is door meerdere bedreigingen aan haar huisadres. De bedreigingen worden heftiger wanneer ze begint te graven bij de nabestaanden. De meeste nabestaande zijn op leeftijd en spreken geen Engels. Xabier, die Spaans spreekt, helpt haar mee in d’r zoektocht. Ze reizen af naar Baskenland en zijn verleden, over zelfbeschikking en de organisaties die zich bezig hielden met het verkrijgen van deze onafhankelijkheid. Stap voor stap ontdekt ze de waarheid over haar vader en de mysterieuze verdwijning van de ‘Deo Volente’. Wie is er nog te vertrouwen? En heeft Simone gevonden wat ze hoopte te vinden?
Wij hebben al eens gezegd dat Oonincx de kunst verstaat om heel subtiel nieuwsgierig makende micro-aanwijzingen in het verhaal te plaatsen die nauwelijks iets verraden maar de lezer wel dwingt tot doorlezen. Dat is in Verdwenen niet anders. Je kunt niet ‘even’ een hoofdstuk lezen door de constant zuigende werking van het verhaal. Je wilt doorlezen en het verhaal laat je niet meer los. Vlotte hoofdstukken, een vleugje romantiek, pakkende personages en een flinke dosis spanning met een verassend plot; dat zijn de ingrediënten van Verdwenen. Chapeau! Oonincx weet een compleet verhaal neer te zetten waardoor je je afvraagt of we verhalen uit het verleden niet beter kunnen laten rusten...
Als lezer schakel je in Verdwenen tussen 1987 en 2001. In 1987 waan je je als lezer, met natte enkels, op het vrachtschip de ‘Deo Volente’ die op 5 augustus 1987 vertrok vanaf de Rotterdamse haven naar Zuid-Amerika. Het schip zou meerdere havens aandoen, maar Belém in Brazilië zou de eerste stop zijn. Aan boord waren tien bemanningsleden en negen meevarende passagiers. Op 13 augustus 1987 zond het schip nog een noodsignaal uit vanaf de Atlantische oceaan. Daarna is er geen contact meer geweest.
In het heden volgen we Simone, een freelancejournalist die wel eens een zetje kan gebruiken als het gaat om haar journalistieke carrière. Simone is bewust alleen opgevoed door haar moeder en heeft haar vader nooit gekend. Door een foto en naam, op het sterfbed van haar moeder, zet ze de zoektocht in naar haar Spaanse vader. Xabier was eigenaar van Cafe Bar Errazil in Bilbao (Spanje) die ze had herkend op de foto van haar vader. Zijn ouders waren de vorige eigenaren van het cafe en vertelde dat ze haar vader hebben gekend. Heel voorzichtig had Xabier uitgelegd wat er was gebeurd met de ‘Deo Volente’ waarbij haar vader omgekomen is tijdens de scheepsramp in 1987. Simone is van plan een artikel te schrijven en duikt in de archieven maar vind onbevredigend weinig.
Snel heeft ze door dat ze iets groots op het spoor is door meerdere bedreigingen aan haar huisadres. De bedreigingen worden heftiger wanneer ze begint te graven bij de nabestaanden. De meeste nabestaande zijn op leeftijd en spreken geen Engels. Xabier, die Spaans spreekt, helpt haar mee in d’r zoektocht. Ze reizen af naar Baskenland en zijn verleden, over zelfbeschikking en de organisaties die zich bezig hielden met het verkrijgen van deze onafhankelijkheid. Stap voor stap ontdekt ze de waarheid over haar vader en de mysterieuze verdwijning van de ‘Deo Volente’. Wie is er nog te vertrouwen? En heeft Simone gevonden wat ze hoopte te vinden?
Wij hebben al eens gezegd dat Oonincx de kunst verstaat om heel subtiel nieuwsgierig makende micro-aanwijzingen in het verhaal te plaatsen die nauwelijks iets verraden maar de lezer wel dwingt tot doorlezen. Dat is in Verdwenen niet anders. Je kunt niet ‘even’ een hoofdstuk lezen door de constant zuigende werking van het verhaal. Je wilt doorlezen en het verhaal laat je niet meer los. Vlotte hoofdstukken, een vleugje romantiek, pakkende personages en een flinke dosis spanning met een verassend plot; dat zijn de ingrediënten van Verdwenen. Chapeau! Oonincx weet een compleet verhaal neer te zetten waardoor je je afvraagt of we verhalen uit het verleden niet beter kunnen laten rusten...