Niet vaak zien we een auteur afkomstig van de Caribische eilanden. Jacob Ross is schrijver, redacteur en docent creatief schrijven, en geboren op Grenada, het op tien na kleinste land ter wereld. Sinds de jaren ’80 woont hij in Groot-Brittannië. Met Botteneiland debuteert hij in het thrillergenre. Het is het eerste deel in een trilogie met Michael Digson in de hoofdrol, zich afspelend op het fictieve eiland Camaho.

We volgen Michael “Digger” Digson, een jongeman, net klaar met school en geen geld voor een vervolgopleiding. Hij is grootgebracht door zijn grootmoeder, nadat zijn moeder werd doorzeefd met politiekogels tijdens een demonstratie tegen een verkrachting. Het hangt als een donkere sluier boven zijn leven, maar Digson moet verder. Nadat hij onschuldig wordt gearresteerd voor een moord in de straten van Camaho, krijgt hij een merkwaardige uitweg aangeboden; hoofdinspecteur Chilman vraagt hem lid te worden van zijn team semiofficiële politieagenten binnen de afdeling Moordzaken. Het is een zelfstandig opererende groep, bestaande uit voornamelijk straatschoffies die een tweede kans krijgen. Digson accepteert het aanbod en raakt verstrikt in Chilmans obsessie met een cold case-zaak betreffende de verdwijning van de jongen Nathan. Voordat Digson zich op de zaak stort, volgt hij in Engeland een opleiding Forensisch Onderzoek, dat hem samen met zijn talenten voor bottenonderzoek de vaardigheden voor het vak moet geven. 

Eenmaal aan het werk wordt Digson meegesleurd in een wereld vol geheimen en mysteries. Het leidt hem naar de Vuurbaptistenkerk, een opmerkelijk kerkgenootschap bestaande uit voornamelijk vrouwen, maar geleid door de mannelijke diaken Bello. Hoewel hij hartelijk wordt ontvangen, merkt hij de vreemde houdingen van enkele leden op. Wanneer er nog meer verdwijning aan het licht komen, moet Digson alles op alles zetten om de waarheid boven tafel te krijgen.

Botteneiland kent een zeer verwarrende plot. Het schiet van de hak op de tak, losse eindjes worden niet opgepakt en er worden conclusies getrokken zonder dat de lezer de onderbouwing kent. Er is geen touw aan vast te knopen. Hoe notoire dronkaard Chilman een dergelijke eenheid kan oprichten, is al merkwaardig, laat staan het gebrek aan ervaring in het team. En dan wagen ze zich ook nog aan onopgeloste zaken en schuwen ze allesbehalve een gewelddadige aanpak. Ze vliegen van hot naar her, de onderlinge verbanden zijn lastig te bepalen en de paden van Chilman zijn ondoorgrondelijk. Het is een warboel waarin de lezer zijn/haar weg moet vinden.

Een ander voorbeeld is de zaak van Digsons verdwenen moeder, die sporadisch in het verhaal verweven wordt en net zo plots weer afgekapt wordt om verder te gaan met de lopende situatie. Het ene moment lijkt Digson een clue te hebben gevonden, en het andere moment staat hij alweer op de stoep bij een mogelijke verdachte van de vermissingszaak. Een gesprek met zijn vader, tegen het einde van het verhaal, zal enige duidelijkheid hierover moeten verschaffen, maar deze scène brengt nog meer verontwaardiging en onduidelijkheid. Het plot is een kluwen draadjes, moeilijk te ontwarren.

Wat het verhaal overeind houdt zijn de sterke vrouwenrollen, en dan voornamelijk die van Miss Stanislaus, een grote, krachtige dame, die halverwege het boek ineens het politiebureau in komt lopen en haar hulp aanbiedt. Zij trekt samen met Digson op en bouwt een bijzondere band met hem op. Op het eiland Camaho, een equivalent van Grenada, bepalen de mannen de gang van zaken. Vrouwen worden geacht het huis en het kroost te onderhouden, en er wordt niet raar opgekeken van (soms meerdere) buitenechtelijke affaires en kinderen die de mannen er op nahouden. Gelukkig geeft Ross enkele vrouwen een podium en bemannen zij de sterkste rollen in het verhaal - naast Michael Digson dan. Door de heersende cultuur zijn enkele conversaties tussen de nieuwe hoofdcommissaris en Miss Stanislaus - die hem flink op zijn plek zet met enkele rake opmerkingen – prettig om te lezen en zelfs humoristisch. Hierin zie je vleugen van Ross’ schrijftalent, dat helaas te weinig tot uiting komt.

Of het nu komt door de (moeilijk te vertalen) schrijfstijl, door de iets te enthousiaste auteur of door het onsamenhangende geheel, het verhaal dat Jacob Ross met Botteneiland wilt vertellen, komt niet lekker uit de verf. Het is chaos alom en dat is jammer, want de potentie en de originaliteit staan buiten kijf. Verrassend is de climax niet, maar het einde van de plotdraad is gevonden. Wat overblijft zijn een hele hoop privékwesties, die waarschijnlijk in de volgende delen verder zullen worden opgepakt.