Een auteur moet in ruime mate minstens over twee eigenschappen kunnen beschikken wil hij of zij lezers met succes aan zich kunnen binden. Op de eerste plaats is er natuurlijk de kennis en kunde om hun gedachten om te zetten naar een voor de gemiddelde lezer goed leesbare en begrijpelijke tekst. Daarnaast dient hij of zij te beschikken over een rijke fantasie die in theorie alle kanten op kan schieten maar uiteindelijk zal resulteren in iets interessants. Iets wat mensen kan boeien en hun aandacht voor enkele uren kan vasthouden. Combineer dit nog met een flinke dosis historische kennis en al snel zal een bekend rijtje namen zich gaan vormen waar Jacqueline Zirkzee er een van is. Na eerder al enkele romans over levens van diverse volkeren in verschillende tijdperioden gelanceerd te hebben, was onlangs het moment daar voor de lancering van haar meest recente historische roman, De eerste priesteres. 

Zirkzee troont haar lezers mee naar het Dorp van de Reiger, een leefgemeenschap van een volk dat zich in stand probeert te houden met alles wat de aarde hun op dat moment in die lang vervlogen periode te bieden heeft. Eridu en Inanna zijn niet alleen broer en zus maar vormen samen ook een tweeling. Voor hun medebewoners geldt een tweeling doorgaans als onheilsteken dat je beter kunt negeren. Maar Eridu bewijst al snel zijn bijzondere gaven als hij, naar later blijkt succesvol, een overstroming voorspelt van de rivier Serpent die langs hun dorp stroomt. De gemeenschap moet noodgedwongen het woongebied verlaten en de rivier die hun in het verleden zoveel vruchtbaarheid heeft gebracht transformeert zichzelf nu tot de veroorzaker van alle onheil. Eridu wordt door zijn dorpsgenoten, juist vanwege zijn voorspelde boodschap, medeschuldig bevonden aan dit debacle en noodgedwongen trekken hij en zijn zus met een groep rondtrekkende herders mee. Het overlijden van hun vader Anu die ook dorpshoofd was, is het startmoment voor een machtsstrijd over zijn opvolging. Het leven in de relatief rustige gemeenschap van de tweeling neemt een belangrijke wending die cruciaal zal zijn voor hun verdere ontwikkeling. 

Raadselachtige archeologische vondsten waren aanleiding voor schrijver en historica Jacqueline Zirkzee om daar haar fantasie voor te activeren. Het resultaat is neergelegd in haar zevende roman waarin niet alleen een uit de aandacht verdwenen tijdperk als decor is gaan dienen maar ook de leefwijze en cultuur van de bevolking ter plaatse onder de aandacht wordt gebracht. Het toekennen van bovennatuurlijke gaven aan een of enkele van de dorpsgenoten behoorde destijds tot een normale routine en Zirkzee weet dat onderwerp ook naadloos te integreren in haar verhaal.

‘Hoog boven zich zag ze een eenzame adelaar klapwieken in lome cirkels. Ze wentelde zich nog een paar keer om haar as en stopte toen, ademloos, zwaaiend op haar benen. Even sloot ze haar ogen en moest haar best doen om niet te vallen’

De mensheid kan zich, door alle eeuwen heen, niet onttrekken aan bepaalde karaktertrekken die door de auteur feilloos in het verhaal zijn geprojecteerd. Herkenbaar zijn de brengers van rust en vrede die tegen beter weten in de strijd aanbinden tegen de egoïstische en nietsontziende zucht naar macht en aanzien. In deze tegenwoordige tijd ziet iedereen het in ruime mate om zich heen gebeuren en Zirkzee informeert ons dat dit verschijnsel al eeuwenlang gaande is. 

Haar kennis van geschiedenis en vele reizen over de wereld als freelance-journalist, hebben haar gezegend met een ideale combinatie aan kennis over wat zich in het verre verleden heeft afgespeeld. Dit is met veel gevoel voor sfeer en sterke inleving van personages volledig terug te vinden in De eerste priesteres. Natuurlijk heeft Zirkzee soms haar meer dan rijke fantasie voor momenten volledig losgelaten maar het degradeert het verhaal niet tot een ongeloofwaardig geheel. De toegepaste beeldspraak knelt op geen enkele wijze maar geeft eerder het gebrek aan de juiste, voor ons zo normaal geworden, middelen aan. De mythologisch omschreven cultuur impliceert na het lezen ervan de gedachte dat het destijds weleens gebeurd zou kunnen zijn zoals de auteur haar lezers laat geloven. De credits voor deze conclusie zijn geheel en terecht, voor de auteur.