Tijdens een wandeling ontdekt Steijn, een journalist die zich vooral bezighoudt met kunst, een medaillon op een grafsteen. In dat medaillon is een foto van een prachtige vrouw te zien. De foto laat hem maar moeilijk los, maar als hij voor zijn werk naar het Hermitage in Sint Petersburg moet, is zijn aandacht dan toch vervlogen. Tijdens zijn reis naar Rusland moet Steijn zich van zijn hoofdredacteur ook bezighouden met het politieke klimaat. Daartoe interviewt hij onder andere een oude vrouw. Die vrouw laat hem een foto zien van haar overleden dochter. En wat schetst Steijns verbazing: het is dezelfde vrouw als in de medaillon.

Terug in Nederland moet hij er dan toch aan geloven: het huis moet opgeruimd en de dozen van zijn overleden moeder naar de zolder. Tijdens het opruimen krijgt hij het dagboek van zijn opa in handen; die was tijdens de oorlog ingezet als Waffen SS militair aan het Oostfront. En ook in zijn optekening komt een vrouw voor die wel erg lijkt op de vrouw in het medaillon…

Wie de website van de Nederlandse Jan Herman Brinks bezoekt, merkt dat het iemand is die niet stilzit. Na een loopbaan als onderzoeker, geeft hij les aan universiteiten in St. Petersburg en de Staatsuniversiteit in Moskou. Hij publiceerde ook een aantal artikelen en boeken over politiek en geschiedenis. Niet geheel toevallig dus dat een gedeelte van de novelle De vrouw in het medaillon in Rusland afspeelt.

Brinks heeft een boeiend verhaal geschreven, dat in slechts 120 pagina’s de lezer toch weet te interesseren. Bijzonder geslaagd is het personage Steijn. Het is een soort charlatan, maar niet in de letterlijke zin van het woord. Het is iemand die het met de regels niet zo nauw neemt, die wel ziet wat er gebeurt en bijvoorbeeld ook toestaat dat zijn vrouw er andere minnaars op nahoudt. In de geringe aantal bladzijden die De vrouw in het medaillon telt, weet Steijn de lezer toch bij te blijven. Is het niet omdat hij sympathiek is, dan is het wel omdat hij zo bijdehand blijkt. Stiekem is Steijn ook wel een triest geval, die in het boek vooral op zoek lijkt naar zijn eigen verleden en identiteit. En dat is een grote verdienste van Brinks.

De plot is aardig, maar niet meer dan dat. Een mysterieuze vrouw die op verschillende plaatsen terugkomt: het komt allemaal wel erg toevallig over. Wie over deze grote aanwezigheid van toeval stapt, leest een interessant verhaal waarin de auteur van het heden terugschiet naar de Tweede Wereldoorlog en weer terug. Vooral deze tijdssprongen maken dat De vrouw in het medaillon de aandacht weet vast te houden.

Grootste leerpunt voor Brinks blijkt zijn taalgebruik. Die komt bij tijd en wijlen zo gemaakt poëtisch en groots over, dat hij daarmee het risico loopt zijn lezers kwijt te raken. De auteur maakt gebruik van lange, nietszeggende zinnen en past ook nog eens ouderwetse bewoordingen toe. Het lijkt alsof Brinks zijn universitaire schrijfstijl heeft meegenomen in het boek. Dit alles voegt niets aan het verhaal. Sterker nog, less is more.

Steijn keek de ober aan en zag dat hij een gigantische wrat op zijn neus had. De wrat irriteerde hem mateloos. Het liefst had hij er wat van gezegd. Het liefst had hij hem gevraagd het karbonkel er af te draaien.

Wat overblijft, is een korte en boeiende novelle met een personage die blijft hangen. Als Brinks zijn schrijfstijl simpeler maakt, dan is zijn volgende boek er zeker eentje om in de gaten te houden.