In vier jaar tijd zijn de zes delen van de door Jessica Fellowes geschreven Mitford moorden uitgebracht. Met het zesde deel, Deborah, sluit zij deze serie af en dat is prima zo. De rek is er namelijk wel uit.

Toen in 2019 het eerste deel verscheen, met de oudste van de Mitford zussen als hoofdpersonage, leek Fellowes een succesformule in handen te hebben. Vooral de intrede van Louise, die als hulp in de adellijke familie Mitford haar intrede deed, maakte het verhaal zeker de moeite waard.

Maar dit heeft Fellowes bij lange na niet vast kunnen houden. Vooral het gebrek aan het gebruikmaken van de geschiedkundige strapatsen van een aantal van deze zes zussen, maakte de verhalen steeds vlakker. En daar is dit laatste deel een treffend voorbeeld van.

Het is 1941; de Mitford-familie is versplinterd door de gevolgen van de oorlog. Om iedereen bij elkaar te brengen stelt Deborah, de jongste Mitford-zus, voor om kerst te vieren in het landhuis van haar schoonouders in Derbyshire. Ze nodigt ook Louise Cannon uit, hun voormalige kindermeisje en chaperonne, die inmiddels een vertrouweling van de familie is en een privédetective.

Op een van de avonden staat een vrouw voor de deur die beweert een medium te zijn en een bericht heeft ontvangen voor Deborah, die zich in een vestibule bevindt. Bij wijze van entertainment besluit het gehele gezelschap op verkenningstocht te gaan, maar de sfeer slaat snel om als ze in de vestibule een bebloede muts aantreffen.

Kan Louise de waarheid van deze muts achterhalen in een huis vol met mensen die niets liever willen dan hun geheimen begraven?

Het verhaal speelt zich dus af in 1941 en Fellowes doet er alles aan om haar verhaal zo min mogelijk te verbinden aan de Tweede Wereldoorlog. Heel kort stipt ze de bombardementen van Londen aan. Maar het verhaal speelt zich eigenlijk geheel in de aristocratische bubbel af die zo herkenbaar is voor haar lezers. Fellowes heeft duidelijk al snel in haar serie gekozen om de Mitford-zussen op een schild te heffen en bijna kritiekloos hun, deels fictieve, verhaal te vertellen.

En als dat de keuze is van de auteur, is dat natuurlijk alleen aan haar. Maar ze zal er ook niet aan ontkomen, dat als je kiest om over de Mitford zussen te schrijven, daar verwachtingen mee te kweken. Dat zou kunnen door bijvoorbeeld de duistere kanten van deze dames aan bod te laten komen. En juist dát laat Fellowes compleet achterwege. 

Ook in dit laatste deel is het met name Louise Canno, die het verhaal moet dragen. Dat is al aantal delen zo. Maar ook bij dit karakter is het beste er af. In de vorige delen stak zij met kop en schouders boven het verhaal uit. Maar in Deborah gaat ze mee in de malaise en zakt als personage helemaal in. 

Fellowes vertelt in 68 hoofdstukken een wat warrig en bij tijd en wijlen langdradig verhaal. Het is net of ook de auteur geen enkele inspiratie meer kan vinden om haar serie naar behoren af te ronden. Dit maakt dat Deborah een afgeraffeld en ongeïnspireerde indruk achterlaat. 

De Mitford moorden zijn af en dat is eigenlijk wel goed zo. Fellowes heeft een kans voor open doel laten liggen om haar verhalen veel meer diepgang te geven, maar koos bewust een andere weg.