De herinnering, geschreven door de Vlaamse Johan van Caeneghem, is het vijfde en tevens laatste deel in de Noordlandreeks. Hoofdinspecteur Martin Van Regenbogen mag nog een ultieme keer aan de bak als een van de hoofdpersonages.
Andrew Mortensen is makelaar en hij heeft een te koop staand huis in Immink, nabij de Noordlandse hoofdstad Vrijborg. Ginds wordt zijn lichaam ontdekt. Hou zou verdoofd zijn, om daaropvolgend met een doelgerichte messteek in het hart aan zijn einde te komen. Geliefd bij zijn collega’s was Mortensen niet echt. Corruptie en louche zaken waren hem niet vreemd.
Vanaf nu is het aan Martin Van Regenbogen en zijn medewerkers bij de politie om deze mysterieuze moordzaak op te lossen. Het onderzoek leidt naar een drugsbaron die opereert vanuit Dubai. Weduwe Mortensen is eveneens een potentiële verdachte, net zoals sommige afgunstige minnaressen. Ook Mia Tomlin, door Mortensen gekend sinds hun jeugdjaren, hoort bij het clubje van mogelijke daders.
‘Stootte daarbij tegen Freuds beeld, dat viel. Dan viel ook hij. Ademde nog even. Dan werden zijn ogen hard en blind.’
Het is dan wel het laatste deel van een serie, toch is het boek perfect te lezen als een losstaand verhaal. Ook nu weer vormt het fictieve Europese Noordland, met Vrijborg als hoofdstad, het pittoreske decor voor een onderhoudende misdaadzaak. Als lezer word je geconfronteerd met de schitterende natuur, beeldend uitgetekend door de auteur. Je belandt in een Scandinavisch aanvoelend decor en je proeft volop van de atmosfeer.
‘De hemel was grijs, de zee woelig. Prima weer voor een wandeling naar het Oog. De wind duwde en trok aan haar, alsof hij uit alle richtingen kwam. De zee bestormde het strand dat kleiner was door het opkomende tij.’
Met dank aan zijn typische amusante stijl en toegankelijke taal, staat de schrijver garant voor een vlotte en boeiende misdaadexpeditie. Martin Van Regenbogen en zijn collega’s, alsook de belangrijkste figuren, krijgen voldoende uitdieping met zich mee. Ergens zou een rotte appel in een van de Noordlandse politieteams kunnen zitten. Klopt dit echter wel, en zo ja: wie is het? Het laatste, korte hoofdstuk na de ontknoping, is ontroerend en betekent tegelijkertijd een mooie afsluiter van deze reeks.
De spanning is niet constant voelbaar en de vaart valt af en toe weg. Op de cover staat – helemaal terecht - vermeld dat De herinnering een misdaadroman is. Een onvervalste thriller kun je het boek niet noemen, al doet dat geen enkele afbreuk aan de geleverde inspanningen van Van Caeneghem. De vraagstelling ‘wie heeft het gedaan en waarom’ werkt hij probaat uit. Voortaan verdient hij in ieder geval een ruimer lezerspubliek dat van zijn schrijfsels kan genieten.
