John Ajvide Lindqvist (Blackeberg, Stockholm, Zweden, 2 december 1968) studeerde literatuurwetenschappen en werkte twaalf jaar lang als illusionist en stand-upcomedian. Hij schreef romans en diverse toneel- en tv-scripts en won daarmee diverse prijzen. Ik zal je altijd vinden – De tweede plaats (Rörelsen) is het tweede deel van een trilogie, waarvan het eerder verschenen Hemelstrand (Himmelstrand) de eerste is.
Ik zal je altijd vinden begint vrij ontspannen als de negentienjarige John Lindqvist halverwege de jaren tachtig het ouderlijk huis verlaat en gaat wonen in een somber flatgebouw aan de andere kant van de Brunkeberg Tunnel. Volgens zeggen heeft de architect van de tunnel zelfmoord gepleegd omdat hij niet wilde dat de tunnel in gebruik werd genomen en zelfs pogingen had ondernomen om hem te sluiten. De flat waarin John zijn intrek neemt, staat vlak naast de ingang naar de tunnel, en is klein, donker en bevat geen doucheruimte; die is gemeenschappelijk en te bereiken aan de andere kant van het binnenplein.
John is een einzelgänger en heeft weinig contact met andere mensen. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, treedt hij op straat en in restaurants op als illusionist, en steelt hij zo nu en dan uit supermarkten. Bij dat laatste wordt hij betrapt en hij belandt voor een nacht in de cel. Als hij daarna weer thuiskomt in zijn flat, merkt hij dat er iets is veranderd. Er gebeuren vreemde dingen zowel in en rond het flatgebouw als in de Brunkeberg Tunnel. Zo krijgt John vreemde telefoontjes, ziet hij geheimzinnige dingen in de tunnel en vallen er zomaar dode vogels uit de lucht. Ook zijn buren lijken – ondanks dat hij weinig contact met hen heeft – duidelijk een ander gedrag te vertonen. Langzamerhand begint hij te vermoeden dat de oorsprong ligt in de gemeenschappelijke wasruimte en na een heimelijke inspectie blijkt het bad geheimen te herbergen waar niemand, behalve de bewoners van het flatgebouw, weet van heeft en die de wanhopige verlangens van de gebruikers kan realiseren. Alleen is – behalve bloed – de prijs daarvan enorm hoog.
Ik zal je altijd vinden is over de hele linie een merkwaardig boek, een soort kruising tussen horror en fantasy, en kan het best vergeleken worden met de boeken van Joe Hill – de zoon van Stephen King. Het speelt zich af in de midden van de jaren tachtig, een tijdperk waar individualisme hoogtij vierde, wat ook scherp te voelen is in Ik zal je altijd vinden. De groep flatbewoners die een vluchtweg zoekt uit hun eenzaam en materialistisch bestaan; die gemeenschappelijkheid zoekt die niet te bereiken is, omdat ze zichzelf niet zien zoals ze werkelijk zijn. Het bad in de wasruimte helpt hen dat toch te vinden, met als gevolg dat de grens tussen goed en kwaad vervaagt en alles eindigt met een onwaarschijnlijke, maar geheel binnen het verhaal passende theorie over de moord op Olof Palme.
Lindqvist schrijft op een toegankelijke manier over de vreemde gebeurtenissen die zijn alter ego overkomt. En niet alleen de gebeurtenissen zijn vreemd, ook de mensen waarover het gaat zijn afwijkend, maar dat geeft juist charme aan het verhaal. Hij roept een sfeer op die zowel grimmig als luchtig is; weet een stemming te creëren die van tijd tot tijd beangstigend genoemd kan worden. Daar tegenover staat wel dat er van echte spanning slechts met mate sprake is. Maar voor een surrealistisch verhaal als dit maakt dat weinig uit: doorlezen wil je toch wel.
Ik zal je altijd vinden begint vrij ontspannen als de negentienjarige John Lindqvist halverwege de jaren tachtig het ouderlijk huis verlaat en gaat wonen in een somber flatgebouw aan de andere kant van de Brunkeberg Tunnel. Volgens zeggen heeft de architect van de tunnel zelfmoord gepleegd omdat hij niet wilde dat de tunnel in gebruik werd genomen en zelfs pogingen had ondernomen om hem te sluiten. De flat waarin John zijn intrek neemt, staat vlak naast de ingang naar de tunnel, en is klein, donker en bevat geen doucheruimte; die is gemeenschappelijk en te bereiken aan de andere kant van het binnenplein.
John is een einzelgänger en heeft weinig contact met andere mensen. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, treedt hij op straat en in restaurants op als illusionist, en steelt hij zo nu en dan uit supermarkten. Bij dat laatste wordt hij betrapt en hij belandt voor een nacht in de cel. Als hij daarna weer thuiskomt in zijn flat, merkt hij dat er iets is veranderd. Er gebeuren vreemde dingen zowel in en rond het flatgebouw als in de Brunkeberg Tunnel. Zo krijgt John vreemde telefoontjes, ziet hij geheimzinnige dingen in de tunnel en vallen er zomaar dode vogels uit de lucht. Ook zijn buren lijken – ondanks dat hij weinig contact met hen heeft – duidelijk een ander gedrag te vertonen. Langzamerhand begint hij te vermoeden dat de oorsprong ligt in de gemeenschappelijke wasruimte en na een heimelijke inspectie blijkt het bad geheimen te herbergen waar niemand, behalve de bewoners van het flatgebouw, weet van heeft en die de wanhopige verlangens van de gebruikers kan realiseren. Alleen is – behalve bloed – de prijs daarvan enorm hoog.
Ik zal je altijd vinden is over de hele linie een merkwaardig boek, een soort kruising tussen horror en fantasy, en kan het best vergeleken worden met de boeken van Joe Hill – de zoon van Stephen King. Het speelt zich af in de midden van de jaren tachtig, een tijdperk waar individualisme hoogtij vierde, wat ook scherp te voelen is in Ik zal je altijd vinden. De groep flatbewoners die een vluchtweg zoekt uit hun eenzaam en materialistisch bestaan; die gemeenschappelijkheid zoekt die niet te bereiken is, omdat ze zichzelf niet zien zoals ze werkelijk zijn. Het bad in de wasruimte helpt hen dat toch te vinden, met als gevolg dat de grens tussen goed en kwaad vervaagt en alles eindigt met een onwaarschijnlijke, maar geheel binnen het verhaal passende theorie over de moord op Olof Palme.
Lindqvist schrijft op een toegankelijke manier over de vreemde gebeurtenissen die zijn alter ego overkomt. En niet alleen de gebeurtenissen zijn vreemd, ook de mensen waarover het gaat zijn afwijkend, maar dat geeft juist charme aan het verhaal. Hij roept een sfeer op die zowel grimmig als luchtig is; weet een stemming te creëren die van tijd tot tijd beangstigend genoemd kan worden. Daar tegenover staat wel dat er van echte spanning slechts met mate sprake is. Maar voor een surrealistisch verhaal als dit maakt dat weinig uit: doorlezen wil je toch wel.