Keith Rudy en Hugh Malco zijn jeugdvrienden uit Biloxi. Samen hebben ze gehonkbald en lang ging hun leven in gezamenlijkheid. De vader van Hugh is echter een van de leiders van de georganiseerde misdaad en Keiths vader is de gepassioneerde aanklager die de criminelen een halt wil toeroepen. De vriendschap uit hun jeugd verandert dan ook langzaamaan via een status quo naar een regelrechte tweestrijd, die alleen maar tot enorme escalatie moet leiden.
De jongens uit Biloxi is een echte thriller van de hand van John Grisham, de grootmeester van de legal thriller. Al beschouwend volg je het leven van de twee jeugdvrienden. Met het typische Grishamsausje wordt je als lezer meegesleurd in een intrigerend verhaal. Zonder poespas, zo logisch als maar kan, neemt Grisham je aan de hand. Toch is het nergens overdreven voorspelbaar. Alles wat gebeurt is gewoon logisch en hangt (net als het echte leven) van toevalligheden aan elkaar.
Jesse Rudy (vader van Keith) doet een poging de corruptie in Biloxi te stoppen. De plaats staat namelijk bekend om veel dingen, maar vooral om het ‘legaal’ schenken van drank tijdens de drooglegging, kroegen met strippers en een bovenverdieping waar tegen betaling de mens aan zijn genot kan komen. De politieleiding kijkt de andere kant op. Lance Malco (de vader van Hugh) heeft zijn contacten binnen de politie, maar ook op hoger niveau zodat zijn praktijken geen gevaar lopen.
Jesse Rudy stelt zich kandidaat als openbaar aanklager, maar verliest kansloos als de tegenpartij (met hulp van de Malco’s) een lastercampagne voert. Het ´geluk´ is met de Rudy’s wanneer Biloxi getroffen wordt door een natuurramp. Na de ramp ligt de stad in puin en zijn veel mensen alles kwijt. De verzekeringen weigeren te betalen en Jesse Rudy springt voor zijn volk op de bres. Vol passie gaat hij uiterst succesvol de strijd aan tegen de verzekeraars en regelt hij de ene schadevergoeding na de andere zodat er weer een leven in Biloxi op te bouwen valt voor de gewone man.
Met dat succes achter zich doet hij een termijn later opnieuw een gooi naar de titel en ditmaal wint hij wel. Als openbaar aanklager wil hij de misdaad definitief uit Biloxi drijven, maar komt hij ook achter alle obstakels die er zijn. Kleine succes lukken, maar de grote vissen blijven uit.
Toch voelen de Malco’s zich in het nauw gedreven. En wanneer Rudy echt te dichtbij komt, is een keiharde strijd onvermijdelijk. De beide jeugdvrienden kiezen kant voor hun eigen familie en wat volgt is een uiterst intrigerende machtstrijd tussen goed en kwaad. Met de dood in Amerika (wapens, doodstraf) altijd op de loer.
In het afgelopen decennium leek de koning van de legal thriller wat van zijn glans te verliezen. Er kwamen nieuwe sterren naar boven, zoals bijvoorbeeld Steve Cavanagh, maar het is misschien wel die concurrentiestrijd die Grisham nodig had. Want de laatste werken van de hand van John Grisham zijn weer ouderwetse parels. En wanneer je denkt dat alles wel eens beschreven is, komt Grisham met een puik werk als De jongens uit Biloxi; een lekkere dikke pil die van hoogstaande kwaliteit is en legal thrillerfans weer uren aan leesplezier garandeert. Met De jongens uit Biloxi verstevigt Grisham zijn positie nog maar eens als de koning, keizer en admiraal van de legal thriller.
De jongens van Biloxi -John Grisham
Grisham onwaardig ! Er zit geen echt verhaal in dit boek. Een en al opsomming van zaken die er niet toe doen. Grisham strooit met namen van personages alsof het snoepjes zijn en diept ze tot vervelends toe uit. Grishams boeken, zeker de laatste tien, kenmerken zich door ellenlange inleidingen waar allerlei zaken bijgehaald worden die er weinig toe doen en de lezer alleen maar een grotere neiging geeft om het boek dicht te klappen. Dat heb ik na 108 bladzijden dan ook gedaan. Ik vraag mij af of hij misschien zijn kennis wil spuien. Of het nu gaat om het Amerikaanse rechtssysteem, de honkbal, boks of football sport, hij strooit met termen die een leek-lezer niets zeggen. Hierdoor verliest het boek de spanning die voor de eerste boeken van Grisham zo kenmerkend waren. Dat waren nog eens pageturners! Ik ben even klaar met Grisham. Misschien dat hij er beter aan doet zich te beperken tot hooguit een boek per jaar. Net zoals bijvoorbeeld Lars Kepler doet. Naar de boeken van dit schrijversechtpaar kijk ik telkens reikhalzend uit, maar die beperken zich tot een boek per twee jaar, en dan lees je ook echt een goed boek, een echte pageturner. Grisham beschikt de laatste jaren niet meer over deze vaardigheid. Ik heb een kleine twee meter aan boeken van hem, maar daar blijft het bij.