Todd, Mark en Zola zijn om uiteenlopende redenen een tijd geleden begonnen aan de studie rechten. Ze hebben zich hiermee diep in de (studie)schulden gewerkt en het uitzicht op een baan lijkt klein. Dit omdat de universiteit waar ze aan studeren nu niet bepaald de beste is. Meer dan de helft van de studenten slaagt namelijk niet voor het rechtbankexamen, zij die het wel halen krijgen luizenbaantjes binnen de advocatuur. Als een studiegenoot van de drie overlijdt bedenken ze een plan om toch succesvol te worden
Onder aanvoering van Todd en Mark wordt ook Zola overgehaald om zich voor te doen als beëdigde advocaten. Ze ronselen rond de rechtbank cliënten die ze kunnen verdedigen voor een mooi honorarium. Omdat er zelden gelet wordt op wie er als advocaat optreedt lijkt het plan waterdicht. Veel geld verdienen door je voor te doen als advocaat, je zou zeggen dat het gedoemd is om te mislukken.
"Eenmaal een dief, altijd een dief" en "wanneer je de ene misdaad hebt begaan is de stap naar een volgende niet zo groot meer", zijn enkele gezegdes die op de drie vrienden ook van toepassing lijken. Aangemoedigd door het succes van hun bedrog zien ze namelijk overal mogelijkheden om de zakken te vullen, dat ze daarmee de FBI achter zich aan kunnen krijgen lijkt een detail. Hoe zou de FBI hun in vredesnaam moeten vinden?
Met De oplichters redt John Grisham op de valreep van 2017 zijn eer. Waar eerder dit jaar Het eiland flink tegenviel is dit weer een fijne legal thriller van de meester. Het boek leest vlot weg, zit vol vaart en je krijgt een gezonde dosis empathie voor de drie oplichters. Uiteraard legt Grisham wel weer de vinger op de zere plek, want in hoeverre is het mogelijk wat de drie doen. Kun je echt de rechtbank in Amerika binnenlopen en je voordoen als advocaat. Kun je echt mensen ronselen die voor moeten komen voor rijden onder invloed, een honorarium vragen, en ze vervolgens zo goed mogelijk proberen te verdedigen zonder een rechtbankexamen af te leggen of geregistreerd te zijn? Het zou je huiverig moeten maken, want hoe weet je dan nog in vredesnaam welke advocaat wel of niet te vertrouwen is?
Naast de oplichterij staat Grisham ook stil bij een ander onderwerp. Zola, maar vooral haar ouders en broer, verblijven al jaren illegaal in Amerika. Ze leven onder de constante angst dat er elk moment op de deur geklopt kan worden en ze worden teruggestuurd naar eigen land. Onder die druk is het voorstelbaar dat je verkeerde keuzes maakt ten behoeve van je familie. Zeker als die familie inderdaad de hete adem in de nek voelt van de immigratiedienst. De worsteling van Zola is even mooi, als tragisch om te lezen en maakt dat je zeker voor haar hoopt dat het toch allemaal goed komt.
Zoals het ook goed is gekomen met John Grisham voor het jaar 2017. Na een mindere poging met Het eiland, komt hij namelijk even sterk weer terug en is het nu weer kijken of hij deze standaard, die we toch van hem gewend zijn, kan blijven volhouden.
Onder aanvoering van Todd en Mark wordt ook Zola overgehaald om zich voor te doen als beëdigde advocaten. Ze ronselen rond de rechtbank cliënten die ze kunnen verdedigen voor een mooi honorarium. Omdat er zelden gelet wordt op wie er als advocaat optreedt lijkt het plan waterdicht. Veel geld verdienen door je voor te doen als advocaat, je zou zeggen dat het gedoemd is om te mislukken.
"Eenmaal een dief, altijd een dief" en "wanneer je de ene misdaad hebt begaan is de stap naar een volgende niet zo groot meer", zijn enkele gezegdes die op de drie vrienden ook van toepassing lijken. Aangemoedigd door het succes van hun bedrog zien ze namelijk overal mogelijkheden om de zakken te vullen, dat ze daarmee de FBI achter zich aan kunnen krijgen lijkt een detail. Hoe zou de FBI hun in vredesnaam moeten vinden?
Met De oplichters redt John Grisham op de valreep van 2017 zijn eer. Waar eerder dit jaar Het eiland (recensie lees je hier) flink tegenviel is dit weer een fijne legal thriller van de meester. Het boek leest vlot weg, zit vol vaart en je krijgt een gezonde dosis empathie voor de drie oplichters. Uiteraard legt Grisham wel weer de vinger op de zere plek, want in hoeverre is het mogelijk wat de drie doen. Kun je echt de rechtbank in Amerika binnenlopen en je voordoen als advocaat. Kun je echt mensen ronselen die voor moeten komen voor rijden onder invloed, een honorarium vragen, en ze vervolgens zo goed mogelijk proberen te verdedigen zonder een rechtbankexamen af te leggen of geregistreerd te zijn? Het zou je huiverig moeten maken, want hoe weet je dan nog in vredesnaam welke advocaat wel of niet te vertrouwen is?
Naast de oplichterij staat Grisham ook stil bij een ander onderwerp. Zola, maar vooral haar ouders en broer, verblijven al jaren illegaal in Amerika. Ze leven onder de constante angst dat er elk moment op de deur geklopt kan worden en ze worden teruggestuurd naar eigen land. Onder die druk is het voorstelbaar dat je verkeerde keuzes maakt ten behoeve van je familie. Zeker als die familie inderdaad de hete adem in de nek voelt van de immigratiedienst. De worsteling van Zola is even mooi, als tragisch om te lezen en maakt dat je zeker voor haar hoopt dat het toch allemaal goed komt.
Zoals het ook goed is gekomen met John Grisham voor het jaar 2017. Na een mindere poging met Het eiland, komt hij namelijk even sterk weer terug en is het nu weer kijken of hij deze standaard, die we toch van hem gewend zijn, kan blijven volhouden.